Kazimierz Ślączka

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Kazimierz Ślączka
Data i miejsce urodzenia

26 października 1885
Buczacz

Data śmierci

18 września 1971

Miejsce spoczynku

cmentarz Oliwski w Gdańsku

Narodowość

polska

Edukacja

C. K. Gimnazjum w Sanoku

Alma Mater

Politechnika Lwowska

Rodzice

Wojciech, Bronisława

Małżeństwo

Anna z d. Walter

Krewni i powinowaci

Zofia, Janina, Sylwia, Aleksander, Roman (rodzeństwo)

Odznaczenia
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Złoty Krzyż Zasługi
Multimedia w Wikimedia Commons
Kazimierz Ślączka
Kazek
Ilustracja
kapitan rezerwy piechoty kapitan rezerwy piechoty
Data i miejsce urodzenia

26 października 1885
Buczacz

Data śmierci

18 września 1971

Przebieg służby
Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Wojsko Polskie

Formacja

Legiony Polskie

Jednostki

1 Pułk Piechoty,
6 Pułk Strzelców Podhalańskich

Stanowiska

dowódca plutonu

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa,
wojna polsko-bolszewicka

Odznaczenia
Krzyż Niepodległości

Kazimierz Ślączka (ur. 26 października 1885 w Buczaczu, zm. 18 września 1971) – polski inżynier, urzędnik, podporucznik piechoty Legionów Polskich, kapitan rezerwy piechoty Wojska Polskiego RP.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Kazimierz Ślączka urodził się 26 października 1885 w Buczaczu[1][2]. Syn Wojciecha Ślączki (1851–1925, adwokat, działacz niepodległościowy) i Bronisławy z domu Mysłowskiej (1856–1903)[3]. Jego rodzeństwem byli: Zofia Klara (1887-1890[4][5]), Janina Aleksandra (1889-1979[6][7], nauczycielka[8][9]), Sylwia Klementyna (1891-1893[10][11]), Aleksander Wojciech (1893–1940, lekarz, jeden z twórców neurochirurgii polskiej, kapitan Wojska Polskiego, ofiara zbrodni katyńskiej[12][13], Roman (1895–1967, doktor praw, adwokat i radca prawny, przed 1939 także osiadły w Gdyni[14][15][16][17][18])[3]. Rodzina Ślączków zamieszkiwała w kamienicy przy ulicy Tadeusza Kościuszki, gdzie obecnie pod numerem 26 mieści się główny oddział sanockiej poczty[19][20][21] (po zakończeniu II wojny światowej gmach został przejęty od dr. Romana Ślączki[22]).

W 1903 zdał egzamin dojrzałości w C. K. Gimnazjum w Sanoku (w jego klasie byli m.in. Leopold Dręgiewicz, Józef Ekkert, Ksawery Jaruzelski, Ludwik Jus, Feliks Młynarski)[23][24][25]. W 1910 ukończył studia na Wydziale Inżynierii Lądowej Politechniki Lwowskiej wraz z kursem wiertnictwa naftowego[2]. Studia specjalizacji w zakresie budownictwa wodnego odbył na Politechnice w Zurychu[2]. Był zatrudniony w biurze inżynierskim profesora tej uczelni Gabriela Narutowicza oraz prowadził biuro hydrotechniczne inż. Jaggi w Arlesheim k. Bazylei[2]. Jako inżynier uchwałą Rady Miejskiej w Sanoku z 1912 został uznany przynależnym do gminy Sanok[26]. Reprezentując Sanok w 1912 uczestniczył w VI Zjeździe Techników Polskich w Krakowie[27]. W 1913 powrócił na ziemie polskie i od tego czasu pracował w biurze hydrotechnicznym prof. Romana Ingardena w Krakowie[2]. Pod koniec 1913 podjął pracę w kopalnictwie naftowym w Borysławiu, jako praktykant, następnie na stanowisku asystenta ruchu[2].

Po wybuchu I wojny światowej został żołnierzem Legionów Polskich we wrześniu 1914[28]. Od 10 września do 23 października 1914 był dowódcą plutonu w 3 kompanii V batalionu 1 pułku piechoty w składzie I Brygady. 9 października 1914 w Jakubowicach Józef Piłsudski mianował go podporucznikiem[28][29]. W połowie 1915 przebywał na leczeniu w Krakowie i pod koniec 1915 został zwolniony ze służby w Legionach[28]. Podczas służby legionowej nosił pseudonim „Kazek”[28]. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości w 1918 został przyjęty do Wojska Polskiego. Brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej[28]. W stopniu podporucznika piechoty został przydzielony do Departamentu VIII (Sanitarnego) Ministerstwa Spraw Wojskowych 25 listopada 1920[28]. 27 lutego 1921 został przeniesiony do rezerwy jako kapitana rezerwy piechoty ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919[30][31][28]. W 1923, 1924 był oficerem rezerwowym 6 pułku Strzelców Podhalańskich w Stryju[32][33]. W 1934 jako kapitan rezerwy piechoty z tytułem inżyniera, przydzielony do Powiatowej Komendy Uzupełnień Kielce[34]. Pełnił funkcję prezesa oddziału Związku Legionistów Polskich w Kielcach[35].

Po wojnie nadal był zatrudniony na stanowisku kierownika kopalni „Glinik” w ramach Karpackiego Towarzystwa Naftowego[2]. Jako przyjaciel Prezydenta RP Gabriela Narutowicza został jego doradcą ds. przemysłu naftowego[36]. Od 1925 był zastępcą dyrektora technicznego spółki akcyjnej „Gazolina” dla spraw wiertniczych wszystkich szybów przedsiębiorstwa[2]. W 1926 objął kierownictwo szybów w firmie „Premier”[2]. Działał w Związku Techników Wiertniczych i Naftowych w Borysławiu[2]. Był członkiem wydziału oddziału Polskiego Towarzystwa Politechnicznego we Lwowie w Borysławiu[37]. W 1925 był współzałożycielem Stowarzyszenia Polskich Inżynierów Przemysłu Naftowego (późniejsze Stowarzyszenie Naukowo-Techniczne Inżynierów i Techników Przemysłu Naftowego i Gazowniczego), a w 1926 i do września 1927 pełnił funkcję zastępcy przewodniczącego SPIPN (prezesem był prof. inż. Zygmunt Bielski)[38][39][40]. Publikował w czasopiśmie „Przemysł Naftowy” (artykuł pt. O powiększaniu produkcji szybów naftowych, nr 6/1926[41]. Decyzją Wyższego Urzędu Górniczego w Krakowie został członkiem komisji egzaminacyjnej dla wiertaczy[2]. W 1926 został dyrektorem rozbudowy Zakładów Żwirowych przy budowie wytwórni i linii kolejowej w Kielcach[2]. Prowadził także prace geologiczne w zakresie poszukiwań złóż kwarcytowych[2]. Następnie tamże został dyrektorem Wojewódzkiego Funduszu Pracy[2]. W marcu 1933 podczas kursu przysposobienia obywatelstwo-państwowego w Sandomierzu wygłosił wykład pt. Organizacja młodzieży wiejskiej[42]. W latach 30. zamieszkiwał przy ulicy Żytniej 6 w Kielcach[43]. W randze starszego inspektora był zatrudniony w Zarządzie Głównym Funduszu Pracy w Warszawie od 1933, a później w Gdyni[2]. Do 1939 zamieszkiwał przy ul. Pomorskiej 12/2 w Gdyni[44].

Po wybuchu II wojny światowej i wkroczeniu Niemców został wzięty przez okupantów za zakładnika. Następnie został zwolniony i po nastaniu okupacji niemieckiej trafił do Krakowa, gdzie został aresztowany i osadzony w więzieniu Montelupich, skąd został skierowany do robót drogowych w Rożnowie[2]. Po zakończeniu wojny w 1945 został zatrudniony w Zarządzie Miejskim miasta Gdańska, gdzie pełnił funkcję inspektora odbudowy obiektów na wybrzeżu[2]. Później był starszym inspektorem Banku Inwestycyjnego[2]. Od 1954 pracował w Przedsiębiorstwie Geologicznym Gospodarki Komunalnej, jako kierownik grupy maszynowych wierceń, następnie jako główny wiertnik[2]. Po scaleniu i utworzeniu Przedsiębiorstwa Hydrogeologicznego z siedzibą w Gdańsku był starszym inspektorem w zakresie wiertnictwa hydrogeologicznego[2][45]. Był jednym z założycieli i organizatorów powołanego 30 listopada 1964 oddziału w Gdańsku Stowarzyszenia Inżynierów i Techników Przemysłu Naftowego[36][46].

Zamieszkiwał przy ulicy Artura Grottgera 8 w Gdańsku-Oliwie[47]. Zmarł 18 września 1971[48][45]. Został pochowany na cmentarzu Oliwskim w Gdańsku[48].

Jego żoną była Anna z domu Walter (1888–1977)[48].

Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Według pierwotnego źródła szkolnego urodził się 26 września 1885 w Buczaczu. CK Gimnazjum Państwowe Wyższe w Sanoku. Katalog główny, rok szkolny 1901/1902 (zespół 7, sygn. 29). AP Rzeszów – O/Sanok, s. 658.
  2. ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q r s t Kazimierz Miński: Życiorysy nafciarzy. Kraków: Przemysł Naftowy, 1961, s. 446-447.
  3. ↑ a b Andrzej Ślączka: Major doc. dr hab. Aleksander Ślączka. wyborcza.pl, 2010-04-27. [dostęp 2021-10-03].
  4. ↑ Księga chrztów 1882–1892. Parafia rzymskokatolicka w Sanoku, s. 143 (poz. 100).
  5. ↑ Księga aktów zejść rzym.-kat. Sanok 1878–1904. T. H. Sanok: Parafia Przemienienia Pańskiego w Sanoku, s. 177 (poz. 164).
  6. ↑ Księga chrztów 1882–1892. Parafia rzymskokatolicka w Sanoku, s. 212 (poz. 102).
  7. ↑ Janina Ślączka. cmentarze-gdanskie.pl. [dostęp 2021-12-09].
  8. ↑ Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1912. Lwów: 1912, s. 776.
  9. ↑ Księga przynależnych do gminy Królewskiego Wolnego Miasta Sanoka. s. 496 (poz. 498).
  10. ↑ Księga chrztów 1892–1898. Parafia rzymskokatolicka w Sanoku, s. 1 (poz. 24).
  11. ↑ Księga aktów zejść rzym.-kat. Sanok 1878–1904. T. H. Sanok: Parafia Przemienienia Pańskiego w Sanoku, s. 213 (poz. 130).
  12. ↑ Księga chrztów 1892–1898. Parafia rzymskokatolicka w Sanoku, s. 37 (poz. 118).
  13. ↑ Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego: Charków. Rada Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa, 2003. s. 548. [dostęp 2016-09-07].
  14. ↑ Kalendarz Sądowy na Rok 1939. Warszawa: 1939, s. 360.
  15. ↑ Lista adwokatów i aplikantów adwokackich. Toruń: Okręgowa Rada Adwokacka, 1939, s. 12, 20.
  16. ↑ Roman Ślączka. Nekrolog. „Dziennik Bałtycki”. 18, s. 7, 22-23 stycznia 1967. 
  17. ↑ Roman Ślączka. Nekrologi. „Dziennik Bałtycki”. 19, s. 5, 24 stycznia 1967. 
  18. ↑ Roman Ślączka. Nekrolog. „Dziennik Bałtycki”. 20, s. 2, 25 stycznia 1967. 
  19. ↑ Wojciech Sołtys. Sanockie w okresie I wojny światowej w relacjach pamiętnikarzy i w prasie. „Rocznik Sanocki”. Tom VII, s. 63, 1995. 
  20. ↑ Wojciech Sołtys: Pomiędzy wojnami światowymi 1918–1939. Budownictwo, przemysł, rzemiosło i handel. W: Feliks Kiryk (red.): Sanok. Dzieje miasta. Kraków: Secesja, 1995, s. 525. ISBN 83-86077-57-3.
  21. ↑ Byli mieszkańcami naszego miasta. Zobacz najstarsze nagrobki na sanockim cmentarzu. sanok24.pl, 2013-10-31. [dostęp 2021-10-03]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-12-28)].
  22. ↑ Stefan Stefański. Poczta w Sanoku. „Tygodnik Sanocki”. 15 (98), s. 11, 8 września 1993. 
  23. ↑ 22. Sprawozdanie Dyrektora C.K. Gimnazyum w Sanoku za rok szkolny 1902/1903. Sanok: 1903, s. 40.
  24. ↑ Kronika. „Gazeta Lwowska”, s. 4, Nr 156 z 1 lipca 1903. 
  25. ↑ Absolwenci. 1losanok.pl. [dostęp 2016-09-07].
  26. ↑ Księga przynależnych do gminy Królewskiego Wolnego Miasta Sanoka. s. 468 (poz. 201).
  27. ↑ Pamiętnik VI Zjazdu Techników Polskich od 11 do 15 września 1912 w Krakowie. Kraków: 1914-1917, s. 340.
  28. ↑ a b c d e f g Żołnierze Niepodleglości. Kazimierz Ślączka. zolnierze-niepodleglosci.pl. [dostęp 2020-05-207].
  29. ↑ Nr 126. 9 października 1914 r., Jakubowice – Rozkaz komendanta 1 pułku Legionów Polskich Józefa Piłsudskiego w sprawie nadania stopni oficerskich kadrze dowódczej pułku. Centralne Archiwum Wojskowe. s. 129. [dostęp 2016-09-07].
  30. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 473.
  31. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 414.
  32. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 392.
  33. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 336.
  34. ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 8, 1030.
  35. ↑ Komunikat o utworzeniu Podokręgu Związku Rezerwistów w Kielcach. „Kielecki Dziennik Wojewódzki”, s. 262, Nr 16 z 1 lipca 1933. 
  36. ↑ a b Stowarzyszenie Naukowo-Techniczne Inżynierów i Techników Przemysłu Naftowego i Gazowniczego. Oddział w Gdańsku. Rys historyczny. sitpnig.net.pl, 2010-09-06. [dostęp 2016-09-07]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-09-17)].
  37. ↑ Emil Bratro: Księga pamiątkowa wydana z okazji 50-letniego jubileuszu Towarzystwa. Polskie Towarzystwo Politechniczne we Lwowie 1877-1927. Lwów: Polskie Towarzystwo Politechniczne we Lwowie, 1927, s. 84.
  38. ↑ Stowarzyszenie Polskich Inżynierów Przemysłu Naftowego. „Przemysł Naftowy”, s. 83, Nr 3 z czerwca 1926. 
  39. ↑ Z życia Stowarzyszenia Polskich Inżynierów Przemysłu Naftowego. „Przemysł Naftowy”, s. 605, Nr 21 z 10 listopada 1927. 
  40. ↑ Historia. Stowarzyszenie Naukowo-Techniczne Inżynierów i Techników Przemysłu Naftowego i Gazowniczego. sitpnig.pl. [dostęp 2016-09-07].
  41. ↑ Kazimierz Ślączka. Stowarzyszenie Polskich Inżynierów Przemysłu Naftowego. „Przemysł Naftowy”, s. 157-158, Nr 6 z września 1926. 
  42. ↑ Kurs przysposobienia obywatelstwo-państwowego. „Ziemia Sandomierska”, s. 4, Nr 13 z 26 marca 1933. 
  43. ↑ 79. Ogłoszenie Starosty Powiatowego Kieleckiego z dnia 15 stycznia 1934. „Kielecki Dziennik Wojewódzki”, s. 187, Nr 18 z 7 lipca 1934. 
  44. ↑ Książka telefoniczna. genealogyindexer.org, 1939. [dostęp 2017-10-04].
  45. ↑ a b c Kazimierz Ślączka. Nekrolog. „Dziennik Bałtycki”. 227, s. 5, 23 września 1971. 
  46. ↑ Jubileusz 50-lecia Oddziału SITPNiG w Gdańsku. sitpnig.pl, 2014-10-26. [dostęp 2016-09-07].
  47. ↑ Zofia Bandurka: Wykaz imienny zaproszonych i obecnych na Zjeździe – przygotowała mgr Zofia Bandurkówna. W: Dwa dni w mieście naszej młodości. Sprawozdanie ze zjazdu koleżeńskiego wychowanków Gimnazjum Męskiego w Sanoku w 70-lecie pierwszej matury w roku 1958. Warszawa: 1960, s. 148.
  48. ↑ a b c Kazimierz Ślączka. billiongraves.com. [dostęp 2016-09-07]. (ang.).
  49. ↑ M.P. z 1937 r. nr 64, poz. 94 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
  50. ↑ M.P. z 1936 r. nr 263, poz. 469 „za zasługi na polu pracy zawodowej”.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Kazimierz_Ślączka&oldid=71915185”