Kazimierz Wiśniowski

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Kazimierz Marian Wiśniowski
generał brygady generał brygady
Data i miejsce urodzenia

14 lutego 1896
Dobromil

Data i miejsce śmierci

4 listopada 1964
Londyn

Przebieg służby
Lata służby

1914–1947

Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Wojsko Polskie
Polskie Siły Zbrojne

Formacja

Legiony Polskie

Jednostki

Dowództwo Armii Polskiej na Wschodzie
Dowództwo 2 Korpusu

Stanowiska

szef Oddziału III
szef sztabu korpusu

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa
kampania wrześniowa
kampania włoska 1944-1945
bitwa o Monte Cassino
bitwa o Ankonę
bitwa o Bolonię

Odznaczenia
Krzyż Złoty Orderu Virtuti Militari Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Niepodległości Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Walecznych (1920–1941, czterokrotnie) Krzyż Walecznych (od 1941, dwukrotnie) Złoty Krzyż Zasługi z Mieczami Srebrny Krzyż Zasługi Oficer Orderu Imperium Brytyjskiego od 1936 (wojskowy)
Grób Wiśniowskiego i jego żony

Kazimierz Marian Wiśniowski (ur. 14 lutego 1896 w Dobromilu, zm. 4 listopada 1964 w Londynie) – generał brygady Wojska Polskiego.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Kazimierz Marian Wiśniowski urodził się 14 lutego 1896 roku w Dobromilu, w rodzinie Adama i Marii z Wartmanów[1]. Bardzo wcześnie włączył się do działań w Związku Strzeleckim. W okresie czerwiec 1914 - lipiec 1917 służył w 5 pułku piechoty Legionów Polskich jako adiutant w I batalionie. Od lipca 1917, po kryzysie przysięgowym, działał w Polskiej Organizacji Wojskowej. Od listopad 1918 do lipca 1919 roku pełnił stanowisko dowódcy kompanii w 5 pułku piechoty Legionów.

Od lipca 1919 dowódca kompanii w Bytomskim Pułku Strzelców, który w 1921 został przemianowany na 75 pułk piechoty. W grudniu 1920 został przeniesiony do Oddziału II Dowództwa Okręgu Korpusu Nr VI we Lwowie. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 w korpusie oficerów piechoty. W marcu 1924 został skierowany do 48 pułku piechoty w Stanisławowie na stanowisko dowódcy kompanii. We wrześniu 1926 został przeniesiony do dowództwa 11 Dywizji Piechoty w Stanisławowie. W czerwcu 1928 powierzono mu pełnienie obowiązków dowódcy batalionu 68 pułku piechoty we Wrześni. 2 kwietnia 1929 awansował na majora ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1929 i 18. lokatą w korpusie oficerów piechoty. W lipcu 1929 roku został przeniesiony do 7 pułku piechoty Legionów w Chełmie na stanowisko kwatermistrza[2]. Od 15 czerwca do 7 sierpnia 1930 odbył staż liniowy w 2 pułku artylerii ciężkiej w Chełmie oraz odbył od 15 października do 15 grudnia 1930 Kurs Próbny przy Wyższej Szkoły Wojennej dla oficerów, powołanych jako kandydatów na Kurs Normalny 1930–1932. Od 5 stycznia 1931 był słuchaczem XI Kursu Normalnego Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie. Z dniem 1 października 1932, po ukończeniu kursu i otrzymaniu dyplomu naukowego oficera dyplomowanego, został przeniesiony do Wyższej Szkoły Wojennej na stanowisko wykładowcy. W listopadzie 1935 roku został przeniesiony do Generalnego Inspektoratu Sił Zbrojnych na stanowisko II oficera sztabu inspektora armii generała broni Kazimierza Sosnkowskiego[1]. Awansował na podpułkownika ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1936 roku w korpusie oficerów piechoty. W kampanii wrześniowej 1939 roku pełnił służbę w sztabie Frontu Południowego.

21 września dostał się do niewoli radzieckiej. Uwolniony 2 sierpnia 1941 roku na skutek usilnych starań gen. Władysława Andersa. Po uwolnieniu, od grudnia 1941 do sierpnia 1943, szef Oddziału III Operacyjnego Sztabu Polskich Sił Zbrojnych w ZSRR, a potem Armii Polskiej na Wschodzie. Awansował na pułkownika ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1943 roku. Od sierpnia do listopada 1943 szef Oddziału III Operacyjnego Sztabu 2 Korpusu Polskiego. Od listopada 1943 do grudnia 1946 szef sztabu 2 Korpusu Polskiego. Na tym stanowisku walczył w kampanii włoskiej, między innymi w czasie bitwy o Monte Cassino, Ankonę i Bolonię. Kierował rozbudową korpusu we Włoszech i jego demobilizacją w Anglii. W międzyczasie (21 października 1944 – 10 stycznia 1945) dowodził 1 Brygadą Strzelców Karpackich[3][4]. Na generała brygady został awansowany ze starszeństwem z dniem 3 maja 1945 roku w korpusie generałów[5].

Po demobilizacji osiadł w Londynie. Odnawiał i prowadził drobne naprawy starej porcelany, co pozwalało mu na uzyskanie środków utrzymania[6].

Ożenił się z agentką wywiadu, Haliną Szymańską. Zmarł 4 listopada 1964 w Londynie. Został pochowany na Cmentarzu South Ealing w Londynie.

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b Wykaz Legionistów ↓.
  2. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 6 lipca 1929 roku, s. 191.
  3. ↑ Kryska-Karski i Barański 1973 ↓, s. 73.
  4. ↑ Kryska-Karski i Żurakowski 1991 ↓, s. 182, autorzy nie wspomnieli, że dowodził brygadą, natomiast jako dowódcę wskazali płk. dypl. piech. Bronisława Chruściela.
  5. ↑ Kryska-Karski i Żurakowski 1991 ↓, s. 182.
  6. ↑ Włodzimierz Nikitenko: Włóczędzy w generalskich mundurach. Historia.org.pl., 23 września 2014. [dostęp 2016-11-01]. (pol.).
  7. ↑ Łukomski G., Polak B., Suchcitz A., Kawalerowie Virtuti Militari 1792–1945, Koszalin 1997, s. 374.
  8. ↑ M.P. z 1931 r. nr 218, poz. 296 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
  9. ↑ M.P. z 1937 r. nr 260, poz. 410 „za zasługi w służbie wojskowej”.
  10. ↑ M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 636 „w uznaniu zasług, położonych w poszczególnych działach pracy dla wojska”.
  11. ↑ Wisniowski, Kazimierz Marian - TracesOfWar.com [online], www.tracesofwar.com [dostęp 2022-05-28].

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Kazimierz_Wiśniowski&oldid=68873431”