Ludwik Konstanty Pociej

Ludwik Konstanty Pociej

Ludwik Pociej
Waga
Rodzina	Pociejowie
Data i miejsce urodzenia	1664 Kietowiszki
Data śmierci	30 stycznia 1730
Ojciec	Leonard Gabriel Pociej
Matka	Regina Ogińska
Żona	1. p. 1700 Aniela Zahorowska 2. p. 1717 Emerencjanna Warszycka (†po 1730)
Dzieci	Ludwika Marianna (z drugiego)
Odznaczenia

{{Szlachcic infobox}} Sugerowane pola (wstaw w kodzie): | rodzeństwo = | faksymile = | opis faksymile =

Ludwik Konstanty Pociej herbu Waga (ur. 1664 - zm. 1730), pisarz ziemski brzeski litewski, potem podkomorzy brzeski litewski 1697, strażnik litewski 1698, podskarbi wielki litewski 1703 (1704), hetman polny litewski 1709, kasztelan wileński i hetman wielki litewski w 1709, wojewoda wileński 1722, starosta puński, borciański, ratyński, szereszowski, stokliski, marszałek Trybunału Głównego Wielkiego Księstwa Litewskiego w 1714 roku, odznaczony Orderem Orła Białego.

W Armii Wielkiego Księstwa Litewskiego służył od roku 1684, choć sam twierdził, co było całkowicie niezgodne z prawdą iż brał udział w kampanii 1683, a nawet w bitwie pod Wiedniem. W szeregach armii litewskiej odbył szereg kampanii przeciw Turcji. Należał do największych przeciwników hegemonii Sapiehów na Litwie. 18 listopada 1700, podczas wojny domowej w Wielkim Księstwie pomiędzy republikanami a Sapiehami, przyczynił się znacznie do pokonania sił sapieżyńskich podczas bitwy pod Olkienikami. Następnie czerpał ogromne zyski z zagrabionych im majątków. Rabunkową gospodarką w dobrach posapieżyńskich doprowadził do buntów chłopskich, które krwawo stłumił wykorzystując podległe sobie wojska. Na początku wielkiej wojny północnej w 1702 próbował na czele 3 tys. żołnierzy odbić z rąk szwedzkich Wilno. W następnym roku wraz z Sasami zdobył broniony przez Sapiehów Tykocin. Był członkiem konfederacji sandomierskiej 1704 roku. Podczas kampanii 1708 wraz z Jakubem Zygmuntem Rybińskim pobił pod Koniecpolem armię Stanisława Leszczyńskiego pod dowództwem hetmana wielkiego koronnego Józefa Potockiego.

Był człowiekiem pozbawionym wszelkich skrupułów moralnych, całą karierę zrobił opierając się na poparciu Piotra I, który potrzebował Pocieja do rozgrywek z Augustem II, również dzięki poparciu cara otrzymał on urząd hetmański. Jako jedyny dowódca Rzeczypospolitej zgodził się wysłać posiłki Rosjanom szykującym się do wojny z Turcją. W historii zachowała się o nim opinia jako zdrajcy, alkoholiku i pospolitym złoczyńcy. Był jednak Pociej dobrym dowódcą kawaleryjskim, co udowodnił nieraz swymi rajdami na tyły wroga, choć jak wszyscy dowódcy polsko-litewscy tego okresu miał problemy ze zorganizowaniem współdziałania innych rodzajów broni na polu bitwy.

Ludwik Pociej protestował przeciwko limitowaniu obrad sejmu z 1712 roku - w specjalnym uniwersale ostrzegał szlachtę, że limita to pierwszy krok do absolutyzmu. W konsekwencji, sejm nadzwyczajny z 1713 r. został zerwany przez klientów Pociejów: Michała Puzynę i Jana Piotra Nestorowicza, jako wyraz protestu przeciwko próbom ograniczaniu przez Augusta II władzy hetmanów. Ponadto, również w latach 1719-1720 torpedował pracę sejmu z dwóch przyczyn: 1) po pierwsze: z powodu niechęci wykonania postanowień sejmu niemego, 2) po drugie:na sejmach tych miała odbyć się ratyfikacja antyrosyjskiego sojuszu austriacko-rosyjskiego. Manifest oblatywany w grodze wskazywał, że limita to zbrodnicza innowacja w ustroju, przejaw bezprawia.

Dziennikarz Maciej Rybiński utrzymuje, że w 1722 roku cesarz Piotr I Wielki wyzwał Ludwika Pocieja na pojedynek pijacki i przegrał go.