Mieczysław Bieniek

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Mieczysław Bieniek
Ilustracja
Mieczysław Bieniek podczas odsłonięcia pomnika Piłsudskiego w Krakowie (2008)
generał w st. spocz. generał w st. spocz.
Data i miejsce urodzenia

19 czerwca 1951
Krapkowice

Przebieg służby
Lata służby

1969[1] – 2014[2][3]

Siły zbrojne

Orzeł LWP.jpg Siły Zbrojne PRL
POL Wojska Lądowe.svg Siły Zbrojne RP

Jednostki

25 Brygada Kawalerii Powietrznej
2 Korpus Zmechanizowany
Polski Kontyngent Wojskowy w Syrii
Brygada Nordycko-Polska
Polski Kontyngent Wojskowy w Iraku
Wielonarodowa Dywizja Centrum-Południe

Stanowiska

dowódca 25 BKPow
dowódca 2 KZ
dowódca NORDPOLBDE
dowódca MND C-S
wiceszef w Sojuszniczym Dowództwie Transformacyjnym NATO w Norfolk

Główne wojny i bitwy

UNDOF
MINURSO
SFOR
Stabilizacja Iraku

Odznaczenia
Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Złoty Krzyż Zasługi Gwiazda Afganistanu Złoty Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny” Srebrny Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny” Brązowy Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny” Złoty Medal „Za zasługi dla obronności kraju” Srebrny Medal „Za zasługi dla obronności kraju” Brązowy Medal „Za zasługi dla obronności kraju” Odznaka „Honoris Gratia” Medal Pamiątkowy Wielonarodowej Dywizji Centrum-Południe w Iraku Odznaka „Za wierną służbę pod sztandarami” (Bułgaria) Brązowa Gwiazda (Stany Zjednoczone) Sojusznicza Odznaka Długoletniej Służby (Węgry) Krzyż Wielki Zasługi Wojskowej z Odznaką Białą (Hiszpania) Medal NATO za służbę w Jugosławii Medal ONZ za misję UNDOF Medal ONZ za misję MINURSO
Multimedia w Wikimedia Commons

Mieczysław Bieniek (ur. 19 czerwca 1951 w Krapkowicach) – generał Wojska Polskiego w stanie spoczynku, doktor nauk społecznych w dyscyplinie nauki o obronności (2018)[4].

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Ukończył Akademię Sztabu Generalnego im. gen. broni Karola Świerczewskiego (1981), studia podyplomowe w Królewskiej Akademii Studiów Obronnych w Wielkiej Brytanii (1995) oraz studia zarządzania zasobami obronnymi kraju w Monterey w USA, ponadto szereg kursów w zakresie strategii i obronności. Instruktor spadochronowy klasy mistrzowskiej z ponad 3760 skokami na koncie[5], posiada uprawnienia instruktora spadochronowego armii amerykańskiej, belgijskiej, tureckiej, brytyjskiej i norweskiej.

Członek Stowarzyszenia Euro-Atlantyckiego w Warszawie oraz w Waszyngtonie. Profesor wizytujący Kolegium Obrony (ang. Defense College) NATO w Rzymie oraz Narodowego Uniwersytetu Obrony (ang. National Defence University) w Waszyngtonie. Autor wielu opracowań i publikacji na temat bezpieczeństwa i obronności.

Specjalista z zakresu wojsk powietrznodesantowych i sił specjalnych. 10 listopada 2010 awansowany przez Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej na stopień generała.

Jest członkiem sekcji spadochronowej Wojskowego Klubu Sportowego „Wawel” w Krakowie. Jest również bratem honorowym Bractwa Kurkowego w Krakowie. Od 2014 jest także Honorowym Obywatelem Gminy Strzelce Opolskie[6]. Uprawia windsurfing i snowboard, jeździ na nartach, gra w tenisa ziemnego i stołowego.

Specjalizuje się w bezpieczeństwie międzynarodowym oraz strategii wojskowej. Jest autorem wielu podręczników, książek i artykułów z tej dziedziny.

Biegle włada językiem angielskim i rosyjskim.

Interesuje się literaturą, historią i sportem. Był aktywnym mieszkańcem Zelkowa[7] Otrzymał tytuł Małopolanina Roku 2022[8].

Pełnione stanowiska[edytuj | edytuj kod]

  • 1990–1991: zastępca dowódcy – szef grupy dowodzenia w PKW Syria – POLLOG
  • 1991–1992: dowódca tego kontyngentu
  • 1993: szef logistyki w Polskiej Misji Pokojowej ONZ w Saharze Zachodniej
  • 1994–1997: dowódca 6 Brygady Powietrznodesantowej w Krakowie[9]
  • 1998–1999: dowódca Brygady Nordycko-Polskiej SFOR w Bośni i Hercegowinie.
  • 1999: szef Pionu Szkolenia i Ćwiczeń Kwatery Głównej Sojuszniczych Sił Zbrojnych NATO w Europie (SHAPE) w Mons
  • 2002: zastępca dowódcy 3 Międzynarodowego Korpusu Armijnego NATO, z dowództwem na terenie Turcji
  • od stycznia do lipca 2004: dowódca Wielonarodowej Dywizji Centrum-Południe/PKW Irak
  • od sierpnia 2004 do sierpnia 2007: dowódca 2 Korpusu Zmechanizowanego
  • od stycznia 2007 do lipca 2007: doradca Ministra Obrony Narodowej Afganistanu
  • 12 grudnia 2007: po 38 latach noszenia munduru, gen. broni dr Mieczysław Bieniek zakończył służbę w Wojskach Lądowych. Uroczystość pożegnania odbyła się w Dowództwie Wojsk Lądowych[10].
  • od 2007 do marca 2009: doradca Ministra Obrony Narodowej Polski.
  • 20 kwietnia 2009: objął stanowisko Polskiego Przedstawiciela Wojskowego przy Komitetach Wojskowych NATO i UE[11].
  • 29 września 2010: objął oficjalnie funkcję wiceszefa w Sojuszniczym Dowództwie Transformacyjnym NATO w Norfolk w Wirginii, zastępując na tym stanowisku włoskiego admirała Luciano Zappatę[12].
  • 4 września 2013: koniec sprawowania funkcji zastępcy dowódcy strategicznego NATO[2]
  • 31 stycznia 2014: zakończenie 45-letniej służby w Siłach Zbrojnych RP

Awanse[edytuj | edytuj kod]

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Biography: Lieutenant General Mieczysław Bieniek, Military Representative of Poland, NATO, 6 lipca 2010 [dostęp 2013-09-14] [zarchiwizowane z adresu 2014-05-29] (ang.).
  2. ↑ a b Gen. Mieczysław Bieniek odchodzi do cywila, onet.pl, 14 września 2013 [dostęp 2013-09-14] [zarchiwizowane z adresu 2013-09-17] (pol.).
  3. ↑ Generał Bieniek odchodzi do cywila. wprost.pl, 2013-09-14. [dostęp 2013-09-14]. (pol.).
  4. ↑ Nauka Polska. dr Mieczysław Bieniek, nauka-polska.opi.org.pl, 2 października 2014 [dostęp 2023-03-09].
  5. ↑ Stalingrad Putina. Czy Ukraińcy obronią „Azowstal” i Mariupol? - gen. M. Bieniek i P. Zychowicz w serwisie YouTube czas 55:47 data publikacji 2022-04-20
  6. ↑ Uchwała w sprawie nadania tytułu, BIP UM Strzelce Opolskie, 2 października 2014 [dostęp 2014-12-30] [zarchiwizowane z adresu 2014-12-30].
  7. ↑ Andrzej Krawczyk, Marian Bomba, „Zelkowskie Wici”, gmina Zabierzów, październik 2018, s. 23.
  8. ↑ Mieczysław Bieniek, „Jura” (03/252), Zabierzów: Jurajska Izba Gospodarcza, marzec 2023, s. 6–7, ISSN 2451-3968.
  9. ↑ Dowódcy, 6 Brygada Powietrznodesantowa [dostęp 2017-03-16] [zarchiwizowane z adresu 2016-04-14] (pol.).
  10. ↑ „Przegląd Wojsk Lądowych”, nr 1 (007)/2008, s. 36.
  11. ↑ Gen. Mieczysław Bieniek przedstawicielem Polski w NATO. Wirtualna Polska, 2009-04-10. [dostęp 2010-11-02].
  12. ↑ Generał Bieniek objął obowiązki Zastępcy Dowódcy Strategicznego NATO w USA. Polska, 2010-09-29. [dostęp 2010-11-02].
  13. ↑ M.P. z 2002 r. nr 37, poz. 584.
  14. ↑ M.P. z 2004 r. nr 36, poz. 631.
  15. ↑ M.P. z 2010 r. nr 96, poz. 1123.
  16. ↑ M.P. z 2005 r. nr 8, poz. 118.
  17. ↑ M.P. z 2004 r. nr 10, poz. 147 – pkt 1.
  18. ↑ M.P. z 1999 r. nr 31, poz. 486 – pkt 49.
  19. ↑ Pożegnanie generałów, Ministerstwo Obrony Narodowej, 3 lutego 2014 [dostęp 2014-05-29] [zarchiwizowane z adresu 2014-02-08].
  20. ↑ Zarządzenie Nr 1706/2007 Prezydenta Miasta Krakowa z dnia 9 sierpnia 2007 r.. bip.krakow.pl, 2007-08-09. [dostęp 2014-07-02].
  21. ↑ Real Decreto 1031/2009, de 19 de junio, por el que se concede la Gran Cruz del Mérito Militar con distintivo blanco, a las personas que se citan.. boe.es, 2009-06-19. [dostęp 2019-04-12]. (hiszp.).

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Dowódcy Wielonarodowej Dywizji Centrum-Południe
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Mieczysław_Bieniek&oldid=70309174”