Przejdź do zawartości

Okręty podwodne typu Delfin

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Okręty podwodne typu Delfin
Ilustracja
Kraj budowy

 Francja

Stocznia

Schneider,
Chalon-sur-Saône

Zbudowane

2

Użytkownicy

 Wasilikon Naftikon
 Marine nationale

Typ poprzedzający

Nordenfelt I

Typ następny

Katsonis

Służba w latach

1912-1920

Uzbrojenie:
wt 450 mm, 6 torped
Wyrzutnie torpedowe:
• dziobowe
• zewnętrzne


1 x 450 mm
4 x 450 mm

Załoga

24 oficerów i marynarzy

Wyporność:
• na powierzchni

310 ton

• w zanurzeniu

460 ton

Długość

50 m

Szerokość

4,7 m

Zanurzenie

2,7 m

Napęd:
2 silniki wysokoprężne o łącznej mocy 720 KM
2 silniki elektryczne o łącznej mocy 460 KM
2 śruby
Prędkość:
• na powierzchni
• w zanurzeniu


13 węzłów
8,5 węzła

Okręty podwodne typu Delfingreckie okręty podwodne z czasów wojen bałkańskich i okresu I wojny światowej. W latach 1910–1912 w stoczni Schneidera w Chalon-sur-Saône zbudowano dwa okręty tego typu, które weszły do służby w Wasilikon Naftikon w latach 1912–1913. Podczas I wojny bałkańskiej „Delfin” wsławił się przeprowadzeniem ataku torpedowego na turecki krążownik „Mecidiye”. Obie jednostki w latach 1917–1918 służyły pod banderą Marine nationale, obsadzone przez francuskie załogi. Zwrócone Grecji po zakończeniu I wojny światowej, w 1920 roku zostały skreślone z listy floty i sprzedane na złom w roku następnym.

Projekt i budowa

[edytuj | edytuj kod]

Okręty podwodne typu Delfin zostały zamówione przez rząd Grecji w 1909 roku[1]. Projekt okrętów był dziełem inż. Maxime’a Laubeufa[1][2]. Obie jednostki zostały zbudowane w stoczni Schneidera w Chalon-sur-Saône[1][2]. Stępki okrętów położono w 1910 roku[3], zostały zwodowane w latach 1911–1912[1][4], a do służby w Wasilikon Naftikon przyjęto je w latach 1912–1913[1][3].

Okręt Stocznia Początek budowy Wodowanie Wejście do służby
„Delfin” Schneider 1910 sierpień 1911 sierpień 1912
„Xifias” czerwiec 1912 marzec 1913

Dane taktyczno–techniczne

[edytuj | edytuj kod]

Jednostki typu Delfin były średniej wielkości okrętami podwodnymi, o długości całkowitej 50 metrów, szerokości 4,7 metra i zanurzeniu 2,7 metra[1][3]. Wyporność w położeniu nawodnym wynosiła 310 ton, a w zanurzeniu 460 ton[1][2][a]. Okręty napędzane były na powierzchni przez dwa silniki wysokoprężne Schneider-Carels o łącznej mocy 720 koni mechanicznych (KM)[1][2][b]. Napęd podwodny zapewniały dwa silniki elektryczne Schneider o łącznej mocy 460 KM[1][2]. Dwuśrubowy układ napędowy pozwalał osiągnąć prędkość 13 węzłów na powierzchni i 8,5 węzła w zanurzeniu[1][2][c].

Okręty wyposażone były w pięć wyrzutni torped kalibru 450 mm: jedną wewnętrzną na dziobie oraz cztery zewnętrzne systemu Drzewieckiego, z łącznym zapasem 6 torped[1][2][d].

Załoga pojedynczego okrętu składała się z 24 oficerów, podoficerów i marynarzy[1][2].

Służba

[edytuj | edytuj kod]

Świeżo wcielone do służby okręty wzięły udział w wojnach bałkańskich[2]. „Delfin” (pod dowództwem kmdr. ppor. Paparrigopoulosa) operował z bazy na wyspie Tenedos[3]. 9 grudnia 1912 roku okręt u wejścia do Dardaneli napotkał płynący w eskorcie pięciu jednostek turecki krążownik „Mecidiye”, wykonując na niego nieudany atak torpedowy[1][3].

W 1917 roku oba okręty typu Delfin zostały zajęte przez Francuzów i wcielone do Marine nationale[1][2]. Jednostki powróciły pod grecką banderę w 1918 roku[1][2]. Po dwóch latach okręty skreślono z listy floty i w 1921 roku zostały sprzedany na złom[1][2].

  1. J. Labayle Couhat podaje, że wyporność wynosiła 295/350 ton[5].
  2. J. Labayle Couhat podaje, że moc siłowni wynosiła 1850 KM[5].
  3. J. Labayle Couhat podaje, że okręty osiągały na powierzchni prędkość 7,5 węzła, a w zanurzeniu 8 węzłów[5], zaś według J. Gozdawy-Gołębiowskiego i T. Wywerki Prekurata prędkość wynosiła 15/8 węzłów[6].
  4. J. Labayle Couhat podaje, że okręty posiadały cztery wyrzutnie torped[5].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c d e f g h i j k l m n o p Robert Gardiner, Randal Gray: Conway’s All the World’s Fighting Ships 1906–1921. London: 1985, s. 387.
  2. a b c d e f g h i j k l Paul E. Fontenoy: Submarines: An Illustrated History of Their Impact (Weapons and Warfare). Santa Barbara: 2007, s. 84.
  3. a b c d e Ivan Gogin: DELFIN submarines (1912-1913). Navypedia. [dostęp 2017-03-08]. (ang.).
  4. John Moore (red.): Jane’s Fighting Ships of World War I. London: 1990, s. 293.
  5. a b c d Jean Labayle Couhat: French warships of World War I. London: 1974, s. 164.
  6. J. Gozdawa-Gołębiowski, T. Wywerka Prekurat: Pierwsza wojna światowa na morzu. Warszawa: 1994, s. 541.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Paul E. Fontenoy: Submarines: An Illustrated History of Their Impact (Weapons and Warfare). Santa Barbara, California: ABC-CLIO, 2007. ISBN 1-85367-623-3. (ang.).
  • Robert Gardiner, Randal Gray: Conway’s All the World’s Fighting Ships 1906–1921. London: Conway Maritime Press, 1985. ISBN 0-85177-245-5. (ang.).
  • Ivan Gogin: DELFIN submarines (1912-1913). Navypedia. [dostęp 2017-03-08]. (ang.).
  • Jan Gozdawa-Gołębiowski, Tadeusz Wywerka Prekurat: Pierwsza wojna światowa na morzu. Warszawa: Lampart, 1994. ISBN 83-902554-2-1.
  • Jean Labayle Couhat: French warships of World War I. London: Ian Allan Ltd., 1974. ISBN 0-7110-0445-5. (ang.).
  • John Moore (red.): Jane’s Fighting Ships of World War I. London: Studio Editions, 1990. ISBN 1-85170-378-0. (ang.).