Operacja Orle Pióro
| wojna w Afganistanie (2001–2021) | |||
 Dystrykt Giro (pomarańczowy) na tle prowincji Ghazni | |||
| Czas | |||
|---|---|---|---|
| Miejsce |
dystrykt Giro | ||
| Terytorium | |||
| Przyczyna |
zagrożenie ze strony talibów | ||
| Wynik |
zabezpieczenie dystryktu Giro | ||
| Strony konfliktu | |||
| |||
| Dowódcy | |||
| |||
| Siły | |||
| |||
| Straty | |||
| |||
Operacja Orle Pióro – operacja wojskowa Polskiego Kontyngentu Wojskowego w Afganistanie, przeprowadzona w dniach 12–18 czerwca 2009 w dystrykcie Giro. Była to największa akcja zaczepna połączonych sił afgańsko-amerykańsko-polskich od przejęcia Ghazni przez Polskie Siły Zadaniowe.
Tło sytuacyjne
[edytuj | edytuj kod]Po zimowej przerwie w atakach na siły koalicji w Afganistanie, talibowie i inne grupy rebelianckie przygotowywały wiosenno-letnią ofensywę, której jednym z głównych celów było uniemożliwienie przeprowadzenia wyborów prezydenckich w tym kraju. Aby maksymalnie zapewnić możliwość ich przeprowadzenia, V zmiana PKW w Afganistanie została powiększona do 2000 żołnierzy (z czego większość służyła w jednostkach operacyjnych) i późną wiosną 2009 rozpoczęła szereg operacji, które miały uniemożliwić działania rebeliantom.
Siły koalicji
[edytuj | edytuj kod]
dowódca – płk Rajmund Andrzejczak
- główne siły bojowe
- Grupa Bojowa B (18 Batalion Desantowo-Szturmowy)
- Grupa Rozpoznawcza
2 Kompania 2 Kandaku (batalionu) 3 Brygady 203 Korpusu
- wsparcie sił bojowych
- Mi-17 i Mi-24 z Samodzielnej Grupy Powietrznej
A-10 Thunderbolt i AH-64 Apache- 10 Zespół Oczyszczania Dróg
- Patrol rozminowania
- elementy niekinetyczne
- Grupa Współpracy Cywilno-Wojskowej (CIMIC)
- Grupa Wsparcia Psychologicznego (PSYOPS)
- Operacyjny Zespół Doradczo-Łącznikowy (OMLT)
- Zespół Odbudowy Prowincji Ghazni (PRT Ghazni)
- główne siły bojowe
Przebieg operacji
[edytuj | edytuj kod]Operacja składała się z 2 faz:
- kinetyczna – sprawdzanie przez polskich i afgańskich żołnierzy obiektów uznawanych za bazy rebeliantów. Polegało to na wysyłaniu żołnierzy w teren w dzień – tak aby talibowie mogli ocenić ich siłę i spodziewany (w rzeczywistości fałszywy) kierunek natarcia – a następnie przerzucanie (z pomocą Mi-17 i Mi-24) części z nich w nocy do ośrodków niespodziewających się takiego ruchu partyzantów. Działania te były wsparte przez Amerykanów zarówno z powietrza (samoloty i śmigłowce szturmowe), jak i z lądu (siły oczyszczania dróg i rozminowania) – ponadto sąsiadujące z Task Force White Eagle Task Force Yukon zablokowały drogi prowadzące do prowincji Paktika.
- niekinetyczna – polegała na rozdawaniu przez CIMIC i PSYOPS pomocy humanitarnej dla ludności cywilnej oraz sprawdzeniu jej potrzeb przez PRT, w celu zaplanowaniu niezbędnych inwestycji.
Operacja zakończyła się sukcesem - schwytano i przekazano Afgańczykom 29 talibów, zarekwirowano broń i amunicję oraz zniszczono systemy łączności z innymi rejonami Afganistanu oraz Pakistanem. Jedyne straty alianckie to 3 polskich żołnierzy rannych w wyniku wjechania MRAP-a na minę.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Marcin Gil, „Orle Pióro”' zakończone [online], Ministerstwo Obrony Narodowej RP, 18 czerwca 2009 [dostęp 2009-09-09] [zarchiwizowane z adresu 2009-12-06].
- Marcin Górka, Polacy atakują w Afganistanie [online], Wyborcza.pl, 19 czerwca 2009 [dostęp 2009-09-09] [zarchiwizowane z adresu 2009-06-20].