Park Narodowy Henri Pittier
10°22′48″N 67°37′08″W/10,380000 -67,618889
| |
| park narodowy | |
| Państwo | |
|---|---|
| Położenie | |
| Data utworzenia |
13 lutego 1937 |
| Powierzchnia |
1078 km² |
| Ochrona |
kategoria IUCN – II (park narodowy) |
Położenie na mapie Wenezueli  | |
| 10°22′48″N 67°37′08″W/10,380000 -67,618889
| |
| Strona internetowa | |
Park Narodowy Henri Pittier (hiszp. Parque nacional Henri Pittier) – park narodowy w północnej części Wenezueli położony w stanach Aragua i Carabobo. Został utworzony 13 lutego 1937 roku i zajmuje obszar 1078 km². W 2005 roku został zakwalifikowany przez BirdLife International jako ostoja ptaków IBA. Od zachodu graniczy z Parkiem Narodowym San Esteban[1][2][3].
Opis[edytuj | edytuj kod]
Park znajduje się nad Morzem Karaibskim i obejmuje silnie rozczłonkowane, północne stoki pasma górskiego Cordillera de la Costa stromo opadające w kierunku wybrzeża. Najwyższym szczytem jest Pico Cenizo (2436 m n.p.m.). Na południe od parku znajduje się jezioro Lago de Valencia. Występuje tu wiele rzek z których San Miguel, Turiamo, Ocumare, Cata, Cuyagua, Aroa, Cepe, Choroní i Chuao wpływają do Morza Karaibskiego, a Guayabita, Colorado, Güey i Limón do jeziora Lago de Valencia. W najniżej położonej części parku (na wybrzeżu) występują głównie lasy namorzynowe i sawanny. Wyżej rosną lasy monsunowe i lasy mgliste[1][3][2][4][5].
Średnia roczna temperatura w parku wynosi w zależności od wysokości od +12 °C do +28 °C, a średnie roczne opady od 690 mm do 4000 mm[3].
Flora[edytuj | edytuj kod]
W lasach namorzynowych dominuje Rhizophora mangle, a na sawannach Melinis minutiflora i Neurolepis pittieri[5].
W lasach rośnie narażony na wyginięcie (VU) Gyranthera caribensis, a także m.in.: Curatella americana, Bowdichia virgilioides, Bactris setulosa, Chamaedorea pinnatifrons, Wettinia praemorsa, Capparis verrucosa, Aspidosperma cuspa, Coursetia ferruginea, Croton choristolepis i Machaonia ottonis. Z epifitów występują tu m.in.: rośliny z rodzin bromeliowate, pieprzowate i storczykowate[4][5][1][2].
Fauna[edytuj | edytuj kod]
W parku odnotowano aż 582 gatunki ptaków, z czego 22 to gatunki endemiczne. Są to zagrożone wyginięciem (EN) czyż czerwony i wodnik wenezuelski, narażone na wyginięcie (VU) czubacz hełmiasty, harpia wielka, ara zielona i czyż żółtolicy, a także m.in.: kusaczka wenezuelska, sokół wędrowny, urubitinga czarna, urubitinga górska, tukan tęczodzioby, harpia gujańska i tłuszczak[2][5][1].
Występuje tu 140 gatunków ssaków. Są to krytycznie zagrożony wyginięciem (CR) czepiak brązowy, narażony na wyginięcie (VU) tapir amerykański, a także m.in.: wyjec rudy, japok wodny, kinkażu żółty, hirara amerykańska, ocelot wielki, ocelot nadrzewny, pakożer leśny, jaguar amerykański, puma płowa i endemiczny dla tego pasma górskiego krabojadek ziemnowodny[2][5][4][1].
Z płazów (38 gatunków) i gadów (97 gatunków) w parku żyją m.in.: krytycznie zagrożony wyginięciem (CR) Atelopus cruciger oraz narażone na wyginięcie (VU) krokodyl amerykański i Bolitoglossa borburata[5][4][2].
Przypis[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e Parque nacional Henri Pittier [online], www.inparques.gob.ve [dostęp 2024-03-19] (hiszp.).
- ↑ a b c d e f Henri Pittier National Park [online], datazone.birdlife.org [dostęp 2024-03-19] (hiszp.).
- ↑ a b c HENRI PITTIER NATIONAL PARK – Araira [online], 9 kwietnia 2018 [dostęp 2024-03-19] (ang.).
- ↑ a b c d Parque Nacional Henri Pittier [online], www.parkswatch.org [dostęp 2024-03-19] (ang.).
- ↑ a b c d e f Parque Nacional Henri Pittier (2005) [online], SlideShare, 22 kwietnia 2011 [dostęp 2024-03-19] (hiszp.).