Bernard Witucki: Różnice pomiędzy wersjami

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Przeglądaj historię interaktywnie
[wersja przejrzana][wersja przejrzana]
← poprzednia edycjanastępna edycja →
Usunięta treść Dodana treść
WizualnieWikikod
m Usunięto kategorię "Francuscy generałowie"; Dodano kategorię "Polacy - generałowie armii francuskiej" za pomocą HotCat
Kriis (dyskusja | edycje)
Redaktorzy
11 427 edycji
wyjaśnienie kwestii "generalskiej"
Linia 6: Linia 6:
|zwycięstwa =
|zwycięstwa =
|grafika = Gen. B.Witucki.jpg
|grafika = Gen. B.Witucki.jpg
|opis grafiki = Ks. gen. Bernard Witucki
|opis grafiki = Ksiądz Witucki w mundurze generalskim
|stopień grafika = Naramiennik Generał brygady land.png
|stopień grafika =
|stopień = [[Generał#We współczesnym Wojsku Polskim|generał brygady]]
|stopień = kapitan / podpułkownik
|data urodzenia = [[16 lipca]] [[1918]]
|data urodzenia = [[16 lipca]] [[1918]]
|miejsce urodzenia = [[Jaroszewo (województwo kujawsko-pomorskie)|Jaroszewo]]
|miejsce urodzenia = [[Jaroszewo (województwo kujawsko-pomorskie)|Jaroszewo]]
Linia 14: Linia 14:
|miejsce śmierci = [[Miastko]]
|miejsce śmierci = [[Miastko]]
|lata służby = [[1939]]-[[1945]]
|lata służby = [[1939]]-[[1945]]
|siły zbrojne = PSZ na Zachodzie, Francuski Ruch Oporu
|siły zbrojne = PSZ na Zachodzie, francuski ruch oporu
|jednostki =
|jednostki =
|stanowiska =
|stanowiska =
Linia 20: Linia 20:
|późniejsza praca = ksiądz katolicki we Francji i Polsce
|późniejsza praca = ksiądz katolicki we Francji i Polsce
|odznaczenia = [[Plik:POL Virtuti Militari Srebrny BAR.svg|40px|Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari]] [[Plik:Commander Ordre de Leopold.png|40px|Krzyż Komandorski Orderu Leopolda (Belgia)]] [[Plik:Legion Honneur Chevalier ribbon.svg|40px|Krzyż Kawalerski Legii Honorowej (Francja)]] [[Plik:Medaille militaire ribbon.svg|40px|Médaille militaire (Francja)]] [[Plik:Ruban de la croix de guerre 1939-1945.PNG|40px|Krzyż Wojenny (Francja)]]
|odznaczenia = [[Plik:POL Virtuti Militari Srebrny BAR.svg|40px|Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari]] [[Plik:Commander Ordre de Leopold.png|40px|Krzyż Komandorski Orderu Leopolda (Belgia)]] [[Plik:Legion Honneur Chevalier ribbon.svg|40px|Krzyż Kawalerski Legii Honorowej (Francja)]] [[Plik:Medaille militaire ribbon.svg|40px|Médaille militaire (Francja)]] [[Plik:Ruban de la croix de guerre 1939-1945.PNG|40px|Krzyż Wojenny (Francja)]]
|commons =
}}
{{Żołnierz infobox
|imię i nazwisko = Bernard Witucki
|imię i nazwisko org =
|pseudonim =
|rodzaj wojsk = lądowe
|zwycięstwa =
|grafika =
|opis grafiki =
|stopień grafika = Army France OF6.png
|stopień = [[Generał|Generał brygady]]<br /><small>(''Général de brigade'')</small>
|data urodzenia = 16 lipca 1918
|miejsce urodzenia = [[Jaroszewo (województwo kujawsko-pomorskie)|Jaroszewo]]
|data śmierci = 26 lipca 1993
|miejsce śmierci = [[Miastko]]
|lata służby = 1941–1945
|siły zbrojne = [[Armée de terre]]
|jednostki =
|stanowiska =
|wojny i bitwy = Bitwa pod Mont-Mouchet,<br />[[francuski ruch oporu]]
|późniejsza praca =
|odznaczenia =
|commons =
|commons =
}}
}}
Linia 85: Linia 62:
|www =
|www =
}}
}}
'''Bernard Witucki''' (ur. [[16 lipca]] [[1918]] w [[Jaroszewo (województwo kujawsko-pomorskie)|Jaroszewie]] k. [[Żnin]]a, zm. [[26 lipca]] [[1993]] w [[Miastko|Miastku]]) – generał [[Polskie Siły Zbrojne na Zachodzie|Polskich Sił Zbrojnych]] i armii francuskiej. Wieloletni Delegat-Pełnomocnik Związku Uczestników Polskiego Ruchu Oporu we Francji (ZUPRO), propagator kultu [[Miłosierdzie Boże|Miłosierdzia Bożego]] w Polsce, kapłan [[diecezja koszalińsko-kołobrzeska|diecezji koszalińsko-kołobrzeskiej]].
'''Bernard Witucki''' (ur. [[16 lipca]] [[1918]] w [[Jaroszewo (województwo kujawsko-pomorskie)|Jaroszewie]] k. [[Żnin]]a, zm. [[26 lipca]] [[1993]] w [[Miastko|Miastku]]) - ksiądz katolicki, propagator kultu [[Miłosierdzie Boże|Miłosierdzia Bożego]] w Polsce, kapłan [[diecezja koszalińsko-kołobrzeska|diecezji koszalińsko-kołobrzeskiej]], kapitan (podpułkownik) Wojska Polskiego, wieloletni Delegat-Pełnomocnik Związku Uczestników Polskiego Ruchu Oporu we Francji (ZUPRO).


== Życiorys ==
== Życiorys ==
=== Dzieciństwo i młodość ===
=== Dzieciństwo i młodość ===
Pochodził z wielodzietnej rodziny chłopskiej<ref>http://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Wikipedia%3AZg%C5%82o%C5%9B_b%C5%82%C4%85d_w_artykule&action=historysubmit&diff=21191147&oldid=21191115.</ref> spod Żnina. Po ukończeniu szkoły podstawowej w [[Mamlicz]]u (obecnie woj. kujawsko-pomorskie) rozpoczął naukę w bydgoskim gimnazjum, a następnie w 1937 wyjechał do Francji, gdzie wstąpił do Instytutu Misyjnego w Paryżu. Przyjął sutannę w zgromadzeniu Księży Assumpcjonistów. Studia teologiczne przerwał wybuch II wojny światowej.
Pochodził z wielodzietnej rodziny chłopskiej spod Żnina. Po ukończeniu szkoły podstawowej w [[Mamlicz]]u (obecnie woj. kujawsko-pomorskie) rozpoczął naukę w bydgoskim gimnazjum, a następnie w 1937 wyjechał do Francji, gdzie wstąpił do Instytutu Misyjnego w Paryżu. Przyjął sutannę w zgromadzeniu Księży Assumpcjonistów. Studia teologiczne przerwał wybuch II wojny światowej.


=== II wojna światowa ===
=== II wojna światowa ===
Bp Polowy Wojska Polskiego [[Józef Gawlina]] pozwolił Bernardowi Wituckiemu na wstąpienie do tworzącej się we Francji [[Polskie Siły Zbrojne na Zachodzie|Armii Polskiej]]. Ukończył szkołę wojskową w [[Camp de Coëtquidan|Coëtquidan]] następnie wraz z 4. plutonem 3. Kompanii 3. Batalionu Brygady [[Samodzielna Brygada Strzelców Podhalańskich|Strzelców Podhalańskich]] brał czynny udział w norweskiej kampanii pod [[Narwik]]iem. Tam został mianowany [[Kapitan (ranga)|kapitanem]]<ref name="Zielinski 17">{{cytuj książkę |nazwisko = Zieliński | imię = Piotr | autor link = | tytuł = Ksiądz Generał. Opowieść o ks. Bernardzie Wituckim (1918-1993) | tom = | wydawca = | miejsce = Miastko-Słupsk | rok = 2010 | strony = 17 | isbn = 978-83-930995-1-1}}</ref> Wojska Polskiego 14 maja 1940. Po rozwiązaniu brygady ukrywał się w klasztorach: [[Thymadeuc]], [[Limoges]], [[Lyon]]. Schwytany przez Niemców, został uwięziony w cytadeli [[De Laduchere]] w Lyonie, a stamtąd przewieziony do obozu w [[Surer]], gdzie pracował jako drwal. Zajmował się także preparowaniem paliwa z węgla drzewnego. Przy pomocy przyjaciół, i jak wierzył Jezusa Miłosiernego, przedostał się z obozu do szpitala w Lyonie, a stamtąd uciekł do [[Montpellier]]. Prymas Polski [[August Hlond]] polecił, aby Bernard Witucki kontynuował studia teologiczne, które musiał przerwać ze względu na ścigające go [[Gestapo]]. Bp [[François-Louis Auvity]] skierował go do [[Saint-Flour (Cantal)|Saint-Flour]], gdzie przyjął go bp Henryk Maria Józef Pinson – wielki przyjaciel Polaków. Tam podjął studia pod zmienionym nazwiskiem – Coulouvrat. Gestapo wpadło na jego trop i musiał uciekać z seminarium. Schronił się w górskiej miejscowości [[Talizat]], skąd miejscowy proboszcz zaprowadził go na folwark Giraltat, gdzie pracował jako pastuch. Przy okazji gromadził broń i materiały wybuchowe i rozpoczął akcje sabotażowe (wysadzanie linii kolejowych i tuneli w Talizat, [[Neussargues-Moissac|Neussargues]] i [[Le Lioran]]). Walczył w bitwie pod [[Mont-Mouchet]]. Od 1941 należał do Polskiego Ruchu Oporu we Francji. Witucki służył tam pod numerem matrykuły F./2/312 (1943–1945). 27 grudnia 1944 gen. [[Antoni Zdrojewski]] (Delegat Ministra Obrony Narodowej i Szef Wojskowy we Francji) na podstawie zarządzenia Ministra Obrony Narodowej ustalił dla pułkownika Wituckiego Bernarda stopień generała brygady ze starszeństwem z dniem [[1 stycznia]] [[1945]] (L.dz. 10979/Tjn Mob. „F” 44)<ref name="Zielinski 21">{{cytuj książkę |nazwisko = Zieliński | imię = Piotr | autor link = | tytuł = Ksiądz Generał. Opowieść o ks. Bernardzie Wituckim (1918-1993) | tom = | wydawca = | miejsce = Miastko-Słupsk | rok = 2010 | strony = 21 | isbn = 978-83-930995-1-1}}</ref>. Natomiast 14 lipca 1945 otrzymał nominację na generała brygady alianckich sił ruchu oporu IMOS<ref name="Zielinski 22">{{cytuj książkę |nazwisko = Zieliński | imię = Piotr | autor link = | tytuł = Ksiądz Generał. Opowieść o ks. Bernardzie Wituckim (1918-1993) | tom = | wydawca = | miejsce = Miastko-Słupsk | rok = 2010 | strony = 22 | isbn = 978-83-930995-1-1}}</ref>. Bernard Witucki [[Sakrament święceń|święcenia kapłańskie]] przyjął 29 lipca 1945 w Saint-Flour z rąk bpa Henryka Pinsona. Już 1 sierpnia 1945 bp Józef Gawlina mianował go kapelanem Armii Polskiej we Francji. Przez swojego ordynariusza został zobowiązany do pięcioletniej pracy we Francji, tam był kapelanem Polaków w [[Masyw Centralny|Masywie Centralnym]] trzech departamentów: [[Cantal (departament)|Cantal]], [[Corrèze (departament)|Corrèze]] i [[Gard (departament)|Gard]]. Pełnił także posługę kapłańską w [[Champagnac (Cantal)|Champagnac les Mines]], [[Veyrières (Cantal)]], [[Aurillac]] i [[Madic|Madic par Saignes]]. Po ukończeniu studiów uzyskał tytuł magistra teologii.
Bp Polowy Wojska Polskiego [[Józef Gawlina]] pozwolił Bernardowi Wituckiemu na wstąpienie do tworzącej się we Francji [[Polskie Siły Zbrojne na Zachodzie|Armii Polskiej]]. Ukończył szkołę wojskową w [[Camp de Coëtquidan|Coëtquidan]] następnie wraz z 4. plutonem 3. Kompanii 3. Batalionu Brygady [[Samodzielna Brygada Strzelców Podhalańskich|Strzelców Podhalańskich]] brał czynny udział w norweskiej kampanii pod [[Narwik]]iem. Tam został mianowany [[Kapitan (ranga)|kapitanem]]<ref name="Zielinski 17">{{cytuj książkę |nazwisko = Zieliński | imię = Piotr | autor link = | tytuł = Ksiądz Generał. Opowieść o ks. Bernardzie Wituckim (1918-1993) | tom = | wydawca = | miejsce = Miastko-Słupsk | rok = 2010 | strony = 17 | isbn = 978-83-930995-1-1}}</ref> Wojska Polskiego 14 maja 1940. Po rozwiązaniu brygady ukrywał się w klasztorach: [[Thymadeuc]], [[Limoges]], [[Lyon]]. Schwytany przez Niemców, został uwięziony w cytadeli [[De Laduchere]] w Lyonie, a stamtąd przewieziony do obozu w [[Surer]], gdzie pracował jako drwal. Zajmował się także preparowaniem paliwa z węgla drzewnego. Przy pomocy przyjaciół, i jak wierzył Jezusa Miłosiernego, przedostał się z obozu do szpitala w Lyonie, a stamtąd uciekł do [[Montpellier]]. Prymas Polski [[August Hlond]] polecił, aby Bernard Witucki kontynuował studia teologiczne, które musiał przerwać ze względu na ścigające go [[Gestapo]]. Bp [[François-Louis Auvity]] skierował go do [[Saint-Flour (Cantal)|Saint-Flour]], gdzie przyjął go bp Henryk Maria Józef Pinson – wielki przyjaciel Polaków. Tam podjął studia pod zmienionym nazwiskiem – Coulouvrat. Gestapo wpadło na jego trop i musiał uciekać z seminarium. Schronił się w górskiej miejscowości [[Talizat]], skąd miejscowy proboszcz zaprowadził go na folwark Giraltat, gdzie pracował jako pastuch. Przy okazji gromadził broń i materiały wybuchowe i rozpoczął akcje sabotażowe (wysadzanie linii kolejowych i tuneli w Talizat, [[Neussargues-Moissac|Neussargues]] i [[Le Lioran]]). Walczył w bitwie pod [[Mont-Mouchet]]. Od 1941 należał do Polskiego Ruchu Oporu we Francji. Witucki służył tam pod numerem matrykuły F./2/312 (1943–1945).
Bernard Witucki [[Sakrament święceń|święcenia kapłańskie]] przyjął 29 lipca 1945 w Saint-Flour z rąk bpa Henryka Pinsona. Już 1 sierpnia 1945 bp Józef Gawlina mianował go kapelanem Armii Polskiej we Francji. Przez swojego ordynariusza został zobowiązany do pięcioletniej pracy we Francji, tam był kapelanem Polaków w [[Masyw Centralny|Masywie Centralnym]] trzech departamentów: [[Cantal (departament)|Cantal]], [[Corrèze (departament)|Corrèze]] i [[Gard (departament)|Gard]]. Pełnił także posługę kapłańską w [[Champagnac (Cantal)|Champagnac les Mines]], [[Veyrières (Cantal)]], [[Aurillac]] i [[Madic|Madic par Saignes]]. Po ukończeniu studiów uzyskał tytuł magistra teologii.


=== Polska Ludowa ===
=== Polska Ludowa ===
W marcu 1948 wrócił do Polski na prośbę wielu kapłanów – w tym także [[August Hlond|prymasa]]. Jak sam wielokrotnie wspominał, na granicy polsko-czeskiej urzędnicy państwowi zabrali mu legitymację generała brygady Wojska Polskiego oraz bagaż, który przewieziono do Warszawy. W stolicy dowiedział się, że nie ma prawa używania stopnia generalskiego na terenie Polski. W latach 1948–1951 pracował w [[Słupsk]]u (jako prefekt szkół podstawowych, ojciec duchowny i spowiednik alumnów niższego seminarium, rektor [[Kościół św. Ottona w Słupsku|kościoła pw. św. Ottona]], kapelan sióstr [[Klaryski od wieczystej Adoracji|Klarysek od Wieczystej Adoracji]], członek diecezjalnej instytucji Concilium a vigilantia). W 1948 został mianowany generalnym kapelanem dawnych kombatantów polskich we Francji i Federacji Alianckich Kombatantów w Europie oraz pełnomocnikiem do obrony praw polskich żołnierzy, którzy walczyli we Francji, a po zakończeniu działań wojennych powrócili do Polski. W latach 1951–1952 przebywał na urlopie zdrowotnym w rodzinnej [[Archidiecezja gnieźnieńska|archidiecezji gnieźnieńskiej]], dla której początkowo został wyświęcony ([[Kruszwica]], [[Wójcin (powiat żniński)|Wójcin]]). W latach 1952–1969 pracował jako proboszcz w [[Parafia Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny i św. Jakuba Apostoła w Dąbrówce Wielkopolskiej|Dąbrówce Wielkopolskiej]] (Administracja Apostolska Kamieńska, Lubuska i Prałatura Pilska). Wyjeżdżał do Rzymu, Francji i innych państw Europy Zachodniej (1957, 1965). Komenda Wojewódzka Milicji Obywatelskiej w Zielonej Górze w sprawie ks. Wituckiego prowadziła postępowanie ewidencyjno-obserwacyjne o kryptonimie „Pasterz” (1955–1959)<ref name="Zielinski 31">{{cytuj książkę |nazwisko = Zieliński | imię = Piotr | autor link = | tytuł = Ksiądz Generał. Opowieść o ks. Bernardzie Wituckim (1918-1993) | tom = | wydawca = | miejsce = Miastko-Słupsk | rok = 2010 | strony = 31 | isbn = 978-83-930995-1-1}}</ref>. Członkiem ZBoWiD-u został w 1958. Pełniąc funkcję proboszcza w [[Parafia św. Anny w Krajence|Krajence]] (1969–1974), zwrócił się z prośbą o odzyskanie zabranej mu książeczki wojskowej. Władze państwowe 16 maja 1968 mianowały ks. Wituckiego podpułkownikiem Wojska Polskiego, datując ten awans na marzec 1948. W kwietniu 1970 ZUPRO ponowiło jego nominację na generała brygady Wojska Polskiego i Alianckich Sił Zbrojnych Europejskiego Frontu Wewnętrznego datując awans na grudzień 1948. Od tego momentu na wszystkich uroczystościach patriotyczno-religijnych ks. Witucki występował w mundurze generalskim.
W marcu 1948 wrócił do Polski na prośbę wielu kapłanów – w tym także [[August Hlond|prymasa]]. Jak sam wielokrotnie wspominał, na granicy polsko-czeskiej urzędnicy państwowi zabrali mu legitymację generała brygady Wojska Polskiego oraz bagaż, który przewieziono do Warszawy. W latach 1948–1951 pracował w [[Słupsk]]u (jako prefekt szkół podstawowych, ojciec duchowny i spowiednik alumnów niższego seminarium, rektor [[Kościół św. Ottona w Słupsku|kościoła pw. św. Ottona]], kapelan sióstr [[Klaryski od wieczystej Adoracji|Klarysek od Wieczystej Adoracji]], członek diecezjalnej instytucji Concilium a vigilantia). W 1948 został mianowany generalnym kapelanem dawnych kombatantów polskich we Francji i Federacji Alianckich Kombatantów w Europie oraz pełnomocnikiem do obrony praw polskich żołnierzy, którzy walczyli we Francji, a po zakończeniu działań wojennych powrócili do Polski. W latach 1951–1952 przebywał na urlopie zdrowotnym w rodzinnej [[Archidiecezja gnieźnieńska|archidiecezji gnieźnieńskiej]], dla której początkowo został wyświęcony ([[Kruszwica]], [[Wójcin (powiat żniński)|Wójcin]]). W latach 1952–1969 pracował jako proboszcz w [[Parafia Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny i św. Jakuba Apostoła w Dąbrówce Wielkopolskiej|Dąbrówce Wielkopolskiej]] (Administracja Apostolska Kamieńska, Lubuska i Prałatura Pilska). Wyjeżdżał do Rzymu, Francji i innych państw Europy Zachodniej (1957, 1965). Komenda Wojewódzka Milicji Obywatelskiej w Zielonej Górze w sprawie ks. Wituckiego prowadziła postępowanie ewidencyjno-obserwacyjne o kryptonimie „Pasterz” (1955–1959)<ref name="Zielinski 31">{{cytuj książkę |nazwisko = Zieliński | imię = Piotr | autor link = | tytuł = Ksiądz Generał. Opowieść o ks. Bernardzie Wituckim (1918-1993) | tom = | wydawca = | miejsce = Miastko-Słupsk | rok = 2010 | strony = 31 | isbn = 978-83-930995-1-1}}</ref>. Pełnił funkcję proboszcza w [[Parafia św. Anny w Krajence|Krajence]] (1969–1974).

⚫
W 1970 został mianowany delegatem-pełnomocnikiem ZUPRO na Polskę. Od czerwca do września 1971 podróżował po Europie Zachodniej, odwiedzając Paryż, siedzibę ZUPRO, grób generała [[Charles de Gaulle|de Gaulle’a]], a także inne miasta Francji, Luksemburga, Belgii, Hiszpanii i Włoch. Kontaktował się z władzami kościelnymi i dworami królewskimi. 27 czerwca 1973 Amerykańska Akademia Międzynarodowa [[Harvard University|Uniwersytetu Harvarda]] nadała ks. Wituckiemu honorowy stopień naukowy doktora teologii za rozprawę zatytułowaną „Problem ładu społecznego – Pokoju i Łaski w Sumie Teologicznej św. Tomasza z Akwinu” (nr 267 op.)<ref name="Zielinski 37">{{cytuj książkę |nazwisko = Zieliński | imię = Piotr | autor link = | tytuł = Ksiądz Generał. Opowieść o ks. Bernardzie Wituckim (1918-1993) | tom = | wydawca = | miejsce = Miastko-Słupsk | rok = 2010 | strony = 37 | isbn = 978-83-930995-1-1}}</ref>. W latach 1974–1975 pełnił funkcję proboszcza parafii [[Parafia św. Mikołaja w Wałczu|pw. św. Mikołaja w Wałczu]] oraz dziekana miejscowego dekanatu. Przez następne cztery lata przebywał na urlopie zdrowotnym w [[Gniezno|Gnieźnie]]. Mimo że jego nominacja generalska nie była uznawana przez władze PRL, proszono go o wsparcie różnych inicjatyw. 3 maja 1976 wraz z generałami Wojska Polskiego złożył na Jasnej Górze swój order [[Order Virtuti Militari|Virtuti Militari]]. Poprzez przyjaciela z czasów wojny – Antoniego Zdrojewskiego – związał się z rządem RP na Uchodźstwie (linia J. Sokolnickiego). Jego liczne kontakty z pracownikami Ambasady Francuskiej w Warszawie, spowodowały, że Służba Bezpieczeństwa rozpoczęła Sprawę Operacyjnego Sprawdzania go pod kryptonimem „Kombatant” (1979–1980<ref name="Zielinski 42">{{cytuj książkę |nazwisko = Zieliński | imię = Piotr | autor link = | tytuł = Ksiądz Generał. Opowieść o ks. Bernardzie Wituckim (1918-1993) | tom = | wydawca = | miejsce = Miastko-Słupsk | rok = 2010 | strony = 42 | isbn = 978-83-930995-1-1}}</ref>). Przez sześć lat pracował jako proboszcz w parafii [[Parafia Najświętszej Maryi Panny Wspomożenia Wiernych w Miastku|pw. NMP Wspomożycielki Wiernych w Miastku]] (1979–1985). Od 1982 pełnił funkcję dekanalnego ojca duchownego. Był członkiem Koła Kombatantów NSZZ „[[Niezależny Samorządny Związek Zawodowy „Solidarność”|Solidarność]]” w [[Gdańsk]]u (1981). Pozostawał w ścisłych kontaktach z ks. [[Henryk Jankowski|Henrykiem Jankowskim]] i [[Lech Wałęsa|Lechem Wałęsą]]. Rząd na Uchodźstwie (linia [[Stanisław Ostrowski|S. Ostrowskiego]]) miała mu za złe, że współpracował z J. Sokolnickim.
W 1985 przeszedł na emeryturę i zamieszkał w Miastku, w swoim prywatnym domu przy ul. Słonecznej 18 A (obecnie ul. Ks. Generała Bernarda Wituckiego). W okresie od 18 czerwca 1989 do 22 grudnia 1990 pełnił funkcję Ministra Stanu w powołanych przez [[Juliusz Nowina-Sokolnicki|Juliusza Nowina-Sokolnickiego]] emigracyjnych rządach Jana Alfreda Łokcikowskiego.

== Rzekomy stopień generalski ==
Drugą wojnę światową Bernard Witucki ukończył w stopniu kapitana Wojska Polskiego.

Według Piotra Zielińskiego, autora biografii Bernarda Wituckiego, ''w dniu 27 grudnia 1944 gen. [[Antoni Zdrojewski]], na podstawie zarządzenia Ministra Obrony Narodowej ustalił dla pułkownika Bernarda Wituckiego stopień generała brygady ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1945''<ref name="Zielinski 21">{{cytuj książkę |nazwisko = Zieliński | imię = Piotr | autor link = | tytuł = Ksiądz Generał. Opowieść o ks. Bernardzie Wituckim (1918-1993) | tom = | wydawca = | miejsce = Miastko-Słupsk | rok = 2010 | strony = 21 | isbn = 978-83-930995-1-1}}</ref>. Taka nominacja nie była możliwa, z racji sprawowanej funkcji szefa Delegatury MON pułkownik (generałem został dopiero w 1964) A. Zdrojewski nie posiadał uprawnienia do nadawania stopnia generalskiego (ani żadnego innego stopnia oficerskiego), bowiem przepis art. 11 dekretu Prezydenta Rzeczypospolitej z 12 marca 1937 r. o służbie wojskowej oficerów taką prerogatywę zastrzegał wyłącznie dla Prezydenta RP (w czasie pokoju) albo dla Naczelnego Wodza (w czasie wojny).

Ten sam Piotr Zieliński twierdzi, że Bernard Witucki miał otrzymać również w dniu 14 lipca 1945 nominację na ''generała brygady alianckich sił ruchu oporu IMOS'' <ref name="Zielinski 22">{{cytuj książkę |nazwisko = Zieliński | imię = Piotr | autor link = | tytuł = Ksiądz Generał. Opowieść o ks. Bernardzie Wituckim (1918-1993) | tom = | wydawca = | miejsce = Miastko-Słupsk | rok = 2010 | strony = 22 | isbn = 978-83-930995-1-1}}</ref>. Tymczasem IMOS, czyli Inter-Allied Millitary Organization Sphinx, był jedną z wielu grup ruchu oporu, który rozwinął się na obszarach okupowanych przez Niemców Francji i Belgii, jej głównym dowódcą był Konrad (Conrad) Strzelczyk, prawdopodobnie przedwojenny pułkownik Wojska Polskiego, który w czasie wojny równie bezprawnie przywłaszczył sobie stopień generalski <ref>[http://www.imosphinx.eu/images/Imos%20Sphinx%20Historique%202015.pdf L'IMO Sphinx]</ref>.

Po powrocie do Polski w 1948 jego stopień generalski B. Wituckiego nie został uznany.

Od 1958 Witucki należał do działającej w PRL jedynej organizacji kombatanckiej [[ZBOWiD]] i był tam zarejestrowany jako kapitan. Będąc członkiem ZBOWiD zwrócił się do władz komunistycznej Polski o uznanie stopnia generalskiego, co wiązało się z zabraną po przyjeździe w 1948 roku książeczką wojskową z wpisanym tam stopniem generała brygady. W odpowiedzi, w maju 1968 nadano ks. Wituckiemu stopień podpułkownika z datą wsteczną od marca 1948 roku<ref>[http://www.histor.republika.pl/plik/arty/Niezwykly_General.htm Jarosław Lemański „Niezwykły Miastecki Generał”]</ref>.

W kwietniu 1970 kierowany przez Antoniego Zdrojewskiego Związek Uczestników Polskiego Ruchu Oporu we Francji (ZUPRO) "ponowił nominację" ks. Wituckiego na "generała brygady Wojska Polskiego i Alianckich Sił Zbrojnych Europejskiego Frontu Wewnętrznego" datując awans na grudzień 1948. Odtąd na wszystkich uroczystościach patriotyczno-religijnych ks. Witucki występował w mundurze generalskim.


W dniu 3 maja 1976 samozwańczy "Prezydent RP na Wychodźstwie" [[Juliusz Nowina-Sokolnicki]], znajomy A. Zdrojewskiego, mianował ks. Wituckiego generałem dywizji Wojska Polskiego, a 11 listopada 1990 generałem broni. Sam Zdrojewski od Sokolnickiego otrzymał 3 maja 1979 r. stopień "Marszałka Polski".
⚫
W 1970 został mianowany delegatem-pełnomocnikiem ZUPRO na Polskę. Od czerwca do września 1971 podróżował po Europie Zachodniej, odwiedzając Paryż, siedzibę ZUPRO, grób generała [[Charles de Gaulle|de Gaulle’a]], a także inne miasta Francji, Luksemburga, Belgii, Hiszpanii i Włoch. Kontaktował się z władzami kościelnymi i dworami królewskimi. 27 czerwca 1973 Amerykańska Akademia Międzynarodowa [[Harvard University|Uniwersytetu Harvarda]] nadała ks. Wituckiemu honorowy stopień naukowy doktora teologii za rozprawę zatytułowaną „Problem ładu społecznego – Pokoju i Łaski w Sumie Teologicznej św. Tomasza z Akwinu” (nr 267 op.)<ref name="Zielinski 37">{{cytuj książkę |nazwisko = Zieliński | imię = Piotr | autor link = | tytuł = Ksiądz Generał. Opowieść o ks. Bernardzie Wituckim (1918-1993) | tom = | wydawca = | miejsce = Miastko-Słupsk | rok = 2010 | strony = 37 | isbn = 978-83-930995-1-1}}</ref>. W latach 1974–1975 pełnił funkcję proboszcza parafii [[Parafia św. Mikołaja w Wałczu|pw. św. Mikołaja w Wałczu]] oraz dziekana miejscowego dekanatu. Przez następne cztery lata przebywał na urlopie zdrowotnym w [[Gniezno|Gnieźnie]]. Mimo że jego nominacja nie była uznawana przez władze PRL, proszono go o wsparcie różnych inicjatyw. 3 maja 1976 wraz z innymi generałami Wojska Polskiego złożył na Jasnej Górze swój order [[Order Virtuti Militari|Virtuti Militari]]. Tego samego dnia [[Juliusz Nowina-Sokolnicki|Juliusz Sokolnicki]] mianował go generałem dywizji Wojska Polskiego. Poprzez przyjaciela z czasów wojny – gen. Antoniego Zdrojewskiego – związał się z rządem RP na Uchodźstwie (linia J. Sokolnickiego). Jego liczne kontakty z pracownikami Ambasady Francuskiej w Warszawie, spowodowały, że Służba Bezpieczeństwa rozpoczęła Sprawę Operacyjnego Sprawdzania go pod kryptonimem „Kombatant” (1979–1980<ref name="Zielinski 42">{{cytuj książkę |nazwisko = Zieliński | imię = Piotr | autor link = | tytuł = Ksiądz Generał. Opowieść o ks. Bernardzie Wituckim (1918-1993) | tom = | wydawca = | miejsce = Miastko-Słupsk | rok = 2010 | strony = 42 | isbn = 978-83-930995-1-1}}</ref>). Przez sześć lat pracował jako proboszcz w parafii [[Parafia Najświętszej Maryi Panny Wspomożenia Wiernych w Miastku|pw. NMP Wspomożycielki Wiernych w Miastku]] (1979–1985). Od 1982 pełnił funkcję dekanalnego ojca duchownego. Był członkiem Koła Kombatantów NSZZ „[[Niezależny Samorządny Związek Zawodowy „Solidarność”|Solidarność]]” w [[Gdańsk]]u (1981). Pozostawał w ścisłych kontaktach z ks. [[Henryk Jankowski|Henrykiem Jankowskim]] i [[Lech Wałęsa|Lechem Wałęsą]]. Rząd na Uchodźstwie (linia [[Stanisław Ostrowski|S. Ostrowskiego]]) miała mu za złe, że współpracował z J. Sokolnickim.
W 1985 przeszedł na emeryturę i zamieszkał w Miastku, w swoim prywatnym domu przy ul. Słonecznej 18 A (obecnie ul. Ks. Generała Bernarda Wituckiego). W październiku 1988 rzecznik prasowy rządu [[Jerzy Urban]], stwierdził, że ks. Witucki nie miał prawa do używania stopnia generalskiego, na co sam zainteresowany natychmiast odpowiedział telegramem<ref name="Zielinski 162">{{cytuj książkę |nazwisko = Zieliński | imię = Piotr | autor link = | tytuł = Ksiądz Generał. Opowieść o ks. Bernardzie Wituckim (1918-1993) | tom = | wydawca = | miejsce = Miastko-Słupsk | rok = 2010 | strony = 162 | isbn = 978-83-930995-1-1}}</ref>. W okresie od 18 czerwca 1989 do 22 grudnia 1990 pełnił funkcję Ministra Stanu w powołanych przez [[Juliusz Nowina-Sokolnicki|Juliusza Nowina-Sokolnickiego]] emigracyjnych rządach Jana Alfreda Łokcikowskiego. J. Sokolnicki mianował go generałem broni Wojska Polskiego 11 listopada 1990. Pochowany został 31 lipca 1993 w Miastku.


=== Apostoł Miłosierdzia Bożego ===
== Apostoł Miłosierdzia Bożego ==
Ksiądz Generał znany jest w Polsce przede wszystkim jako propagator kultu [[Miłosierdzie|Miłosierdzia Bożego]]. Znał osobiście spowiednika [[Faustyna Kowalska|św. Faustyny]], bł. ks. [[Michał Sopoćko|Michała Sopoćkę]]. Będąc w ścisłym kontakcie z nim głosił naukę o niepojętym Miłosierdziu Boga podczas licznych misji i rekolekcji. Propagował wśród wiernych Koronkę do Miłosierdzia Bożego, rozpowszechniał wizerunki Jezusa Miłosiernego. Zabiegał, aby władze kościelne zatwierdziły oficjalnie głoszony przez niego kult i wprowadziły w Polsce [[Niedziela Miłosierdzia Bożego|Święto Miłosierdzia Bożego]]. Za namową ks. Sopoćki udał się w maju 1957 do Rzymu na spotkanie z kardynałem [[Alfredo Ottaviani|Alfredem Ottavianim]] z Watykańskiego [[Kongregacja Świętego Oficjum|Świętego Oficjum]]. Jego wizyta nie przyniosła oczekiwanych rezultatów, co więcej, w listopadzie 1958 [[Stolica Apostolska]] zakazała rozpowszechniania obrazów i pism propagujących nabożeństwo do Miłosierdzia Bożego w formie zaproponowanej przez s. Faustynę Kowalską. Ks. Witucki interweniował bezskutecznie u prymasa [[Stefan Wyszyński|Stefana Wyszyńskiego]], za co otrzymał od niego nawet ojcowskie upomnienie. Mimo oficjalnego zakazu nadal głosił prawdę o tym nabożeństwie, wierząc że jest to „dzieło Boże”. Pod koniec pontyfikatu papieża [[Paweł VI|Pawła VI]] – 30 czerwca 1978 – Kongregacja Doktryny Wiary opublikowała Notyfikację, w której odwołała wcześniejszy dekret z 1958. Od tej chwili ks. Witucki prowadził swoją działalność misyjną zupełnie nieskrępowanie. Doczekał się jeszcze beatyfikacji s. Faustyny 18 kwietnia 1993.
Ksiądz znany jest w Polsce przede wszystkim jako propagator kultu [[Miłosierdzie|Miłosierdzia Bożego]]. Znał osobiście spowiednika [[Faustyna Kowalska|św. Faustyny]], bł. ks. [[Michał Sopoćko|Michała Sopoćkę]]. Będąc w ścisłym kontakcie z nim głosił naukę o niepojętym Miłosierdziu Boga podczas licznych misji i rekolekcji. Propagował wśród wiernych Koronkę do Miłosierdzia Bożego, rozpowszechniał wizerunki Jezusa Miłosiernego. Zabiegał, aby władze kościelne zatwierdziły oficjalnie głoszony przez niego kult i wprowadziły w Polsce [[Niedziela Miłosierdzia Bożego|Święto Miłosierdzia Bożego]]. Za namową ks. Sopoćki udał się w maju 1957 do Rzymu na spotkanie z kardynałem [[Alfredo Ottaviani|Alfredem Ottavianim]] z Watykańskiego [[Kongregacja Świętego Oficjum|Świętego Oficjum]]. Jego wizyta nie przyniosła oczekiwanych rezultatów, co więcej, w listopadzie 1958 [[Stolica Apostolska]] zakazała rozpowszechniania obrazów i pism propagujących nabożeństwo do Miłosierdzia Bożego w formie zaproponowanej przez s. Faustynę Kowalską. Ks. Witucki interweniował bezskutecznie u prymasa [[Stefan Wyszyński|Stefana Wyszyńskiego]], za co otrzymał od niego nawet ojcowskie upomnienie. Mimo oficjalnego zakazu nadal głosił prawdę o tym nabożeństwie, wierząc że jest to „dzieło Boże”. Pod koniec pontyfikatu papieża [[Paweł VI|Pawła VI]] – 30 czerwca 1978 – Kongregacja Doktryny Wiary opublikowała Notyfikację, w której odwołała wcześniejszy dekret z 1958. Od tej chwili ks. Witucki prowadził swoją działalność misyjną zupełnie nieskrępowanie. Doczekał się jeszcze beatyfikacji s. Faustyny 18 kwietnia 1993.


Angażował się w tworzenie Płaszcza Hetmańskiego Matki Bożej Częstochowskiej w maju 1977. Duchowo wspierał gdańską „Solidarność” zebraną wokół [[Bazylika św. Brygidy w Gdańsku|Bazyliki św. Brygidy]]. W latach dziewięćdziesiątych w mundurze generalskim otwierał wojewódzkie zjazdy „Solidarności” w [[Słupsk]]u, gdzie miejscowe [[Konfederacja Polski Niepodległej|KPN]] i [[Zjednoczenie Chrześcijańsko-Narodowe|ZChN]] obrały go za swego opiekuna. Po [[Jasna Góra|Jasnej Górze]], umiłowanym Sanktuarium Maryjnym, była [[Górka Klasztorna]]. Tam ks. Witucki przekazał Sztandar Wojska Polskiego walczącego w II wojnie światowej na terenie Francji (1991). Jego pragnieniem była chęć wiecznego spoczynku w kwaterze Księży Misjonarzy w [[Bazylika Najświętszej Maryi Panny Niepokalanie Poczętej w Górce Klasztornej|góreckim Sanktuarium]]. Nagła śmierć spowodowała jednak, że duchowieństwo, rodzina i środowiska kombatanckie zdecydowały się na pochówek na miasteckim cmentarzu.
Angażował się w tworzenie Płaszcza Hetmańskiego Matki Bożej Częstochowskiej w maju 1977. Duchowo wspierał gdańską „Solidarność” zebraną wokół [[Bazylika św. Brygidy w Gdańsku|Bazyliki św. Brygidy]]. W latach dziewięćdziesiątych w mundurze generalskim otwierał wojewódzkie zjazdy „Solidarności” w [[Słupsk]]u, gdzie miejscowe [[Konfederacja Polski Niepodległej|KPN]] i [[Zjednoczenie Chrześcijańsko-Narodowe|ZChN]] obrały go za swego opiekuna. Po [[Jasna Góra|Jasnej Górze]], umiłowanym Sanktuarium Maryjnym, była [[Górka Klasztorna]]. Tam ks. Witucki przekazał Sztandar Wojska Polskiego walczącego w II wojnie światowej na terenie Francji (1991). Jego pragnieniem była chęć wiecznego spoczynku w kwaterze Księży Misjonarzy w [[Bazylika Najświętszej Maryi Panny Niepokalanie Poczętej w Górce Klasztornej|góreckim Sanktuarium]]. Nagła śmierć spowodowała jednak, że duchowieństwo, rodzina i środowiska kombatanckie zdecydowały się na pochówek na miasteckim cmentarzu.
Linia 109: Linia 103:
* [[4 października]] [[1996]] na wniosek ks. Ludwika Musiała, Rada Miejska w Miastku, ulicy przy której mieszkał, nadała nazwę: ''Księdza Generała Bernarda Wituckiego''.
* [[4 października]] [[1996]] na wniosek ks. Ludwika Musiała, Rada Miejska w Miastku, ulicy przy której mieszkał, nadała nazwę: ''Księdza Generała Bernarda Wituckiego''.
* [[11 listopada]] [[2002]] przy zbiegu ulic Słupskiej i gen. Wybickiego odsłonięto ''obelisk ku czci walczących o niepodległość z wizerunkiem ks. gen. Wituckiego''.
* [[11 listopada]] [[2002]] przy zbiegu ulic Słupskiej i gen. Wybickiego odsłonięto ''obelisk ku czci walczących o niepodległość z wizerunkiem ks. gen. Wituckiego''.
* [[20 sierpnia]] [[2013]], we wspomnienie [[Bernard z Clairvaux|św. Bernarda]], na ścianie w przedsionku kościoła pw. Miłosierdzia Bożego w Miastku odsłonięto [[epitafium]] upamiętniające ks. Generała jako ''apostoła Miłosierdzia Bożego'' z okazji 95. rocznicy urodzin i 20. rocznicy jego śmierci<ref>[http://www.miastko24.pl/index.php?option=com_content&task=view&id=2880&Itemid=238 Mateusz Zarychta: ''Odsłonięto tablicę ku czci Bernarda Wituckiego'']</ref>.
* [[20 sierpnia]] [[2013]], we wspomnienie [[Bernard z Clairvaux|św. Bernarda]], na ścianie w przedsionku kościoła pw. Miłosierdzia Bożego w Miastku odsłonięto [[epitafium]] upamiętniające ks. jako ''apostoła Miłosierdzia Bożego'' z okazji 95. rocznicy urodzin i 20. rocznicy jego śmierci<ref>[http://www.miastko24.pl/index.php?option=com_content&task=view&id=2880&Itemid=238 Mateusz Zarychta: ''Odsłonięto tablicę ku czci Bernarda Wituckiego'']</ref>.


== Odznaczenia ==
== Odznaczenia ==
Linia 146: Linia 140:
{{SORTUJ:Witucki, Bernard}}
{{SORTUJ:Witucki, Bernard}}
[[Kategoria:Duchowni diecezji koszalińsko-kołobrzeskiej]]
[[Kategoria:Duchowni diecezji koszalińsko-kołobrzeskiej]]
[[Kategoria:Polacy - generałowie armii francuskiej]]
[[Kategoria:Ludzie związani z Gnieznem]]
[[Kategoria:Ludzie związani z Gnieznem]]
[[Kategoria:Ludzie związani z Miastkiem]]
[[Kategoria:Ludzie związani z Miastkiem]]

Wersja z 01:07, 4 lis 2015

Bernard Witucki
Bernard Coulouvrat
Ilustracja
Ksiądz Witucki w mundurze generalskim
kapitan / podpułkownik
Data i miejsce urodzenia

16 lipca 1918
Jaroszewo

Data i miejsce śmierci

26 lipca 1993
Miastko

Przebieg służby
Lata służby

1939-1945

Siły zbrojne

PSZ na Zachodzie, francuski ruch oporu

Główne wojny i bitwy

II wojna światowa,
Bitwa o Narwik,
bitwa pod Mont-Mouchet,
francuski ruch oporu

Późniejsza praca

ksiądz katolicki we Francji i Polsce

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari Krzyż Komandorski Orderu Leopolda (Belgia) Krzyż Kawalerski Legii Honorowej (Francja) Médaille militaire (Francja) Krzyż Wojenny (Francja)
Bernard Witucki
Data i miejsce urodzenia

16 lipca 1918
Jaroszewo

Data i miejsce śmierci

26 lipca 1993
Miastko

proboszcz parafii w Dąbrówce Wielkopolskiej
Okres sprawowania

1952-1969

proboszcz parafii w Miastku
Okres sprawowania

1979-1985

Wyznanie

katolickie

Kościół

rzymskokatolicki

Inkardynacja

Diecezja koszalińsko-kołobrzeska

Prezbiterat

29 lipca 1945

Bernard Witucki (ur. 16 lipca 1918 w Jaroszewie k. Żnina, zm. 26 lipca 1993 w Miastku) - ksiądz katolicki, propagator kultu Miłosierdzia Bożego w Polsce, kapłan diecezji koszalińsko-kołobrzeskiej, kapitan (podpułkownik) Wojska Polskiego, wieloletni Delegat-Pełnomocnik Związku Uczestników Polskiego Ruchu Oporu we Francji (ZUPRO).

Życiorys

Dzieciństwo i młodość

Pochodził z wielodzietnej rodziny chłopskiej spod Żnina. Po ukończeniu szkoły podstawowej w Mamliczu (obecnie woj. kujawsko-pomorskie) rozpoczął naukę w bydgoskim gimnazjum, a następnie w 1937 wyjechał do Francji, gdzie wstąpił do Instytutu Misyjnego w Paryżu. Przyjął sutannę w zgromadzeniu Księży Assumpcjonistów. Studia teologiczne przerwał wybuch II wojny światowej.

II wojna światowa

Bp Polowy Wojska Polskiego Józef Gawlina pozwolił Bernardowi Wituckiemu na wstąpienie do tworzącej się we Francji Armii Polskiej. Ukończył szkołę wojskową w Coëtquidan następnie wraz z 4. plutonem 3. Kompanii 3. Batalionu Brygady Strzelców Podhalańskich brał czynny udział w norweskiej kampanii pod Narwikiem. Tam został mianowany kapitanem[1] Wojska Polskiego 14 maja 1940. Po rozwiązaniu brygady ukrywał się w klasztorach: Thymadeuc, Limoges, Lyon. Schwytany przez Niemców, został uwięziony w cytadeli De Laduchere w Lyonie, a stamtąd przewieziony do obozu w Surer, gdzie pracował jako drwal. Zajmował się także preparowaniem paliwa z węgla drzewnego. Przy pomocy przyjaciół, i jak wierzył Jezusa Miłosiernego, przedostał się z obozu do szpitala w Lyonie, a stamtąd uciekł do Montpellier. Prymas Polski August Hlond polecił, aby Bernard Witucki kontynuował studia teologiczne, które musiał przerwać ze względu na ścigające go Gestapo. Bp François-Louis Auvity skierował go do Saint-Flour, gdzie przyjął go bp Henryk Maria Józef Pinson – wielki przyjaciel Polaków. Tam podjął studia pod zmienionym nazwiskiem – Coulouvrat. Gestapo wpadło na jego trop i musiał uciekać z seminarium. Schronił się w górskiej miejscowości Talizat, skąd miejscowy proboszcz zaprowadził go na folwark Giraltat, gdzie pracował jako pastuch. Przy okazji gromadził broń i materiały wybuchowe i rozpoczął akcje sabotażowe (wysadzanie linii kolejowych i tuneli w Talizat, Neussargues i Le Lioran). Walczył w bitwie pod Mont-Mouchet. Od 1941 należał do Polskiego Ruchu Oporu we Francji. Witucki służył tam pod numerem matrykuły F./2/312 (1943–1945).

Bernard Witucki święcenia kapłańskie przyjął 29 lipca 1945 w Saint-Flour z rąk bpa Henryka Pinsona. Już 1 sierpnia 1945 bp Józef Gawlina mianował go kapelanem Armii Polskiej we Francji. Przez swojego ordynariusza został zobowiązany do pięcioletniej pracy we Francji, tam był kapelanem Polaków w Masywie Centralnym trzech departamentów: Cantal, Corrèze i Gard. Pełnił także posługę kapłańską w Champagnac les Mines, Veyrières (Cantal), Aurillac i Madic par Saignes. Po ukończeniu studiów uzyskał tytuł magistra teologii.

Polska Ludowa

W marcu 1948 wrócił do Polski na prośbę wielu kapłanów – w tym także prymasa. Jak sam wielokrotnie wspominał, na granicy polsko-czeskiej urzędnicy państwowi zabrali mu legitymację generała brygady Wojska Polskiego oraz bagaż, który przewieziono do Warszawy. W latach 1948–1951 pracował w Słupsku (jako prefekt szkół podstawowych, ojciec duchowny i spowiednik alumnów niższego seminarium, rektor kościoła pw. św. Ottona, kapelan sióstr Klarysek od Wieczystej Adoracji, członek diecezjalnej instytucji Concilium a vigilantia). W 1948 został mianowany generalnym kapelanem dawnych kombatantów polskich we Francji i Federacji Alianckich Kombatantów w Europie oraz pełnomocnikiem do obrony praw polskich żołnierzy, którzy walczyli we Francji, a po zakończeniu działań wojennych powrócili do Polski. W latach 1951–1952 przebywał na urlopie zdrowotnym w rodzinnej archidiecezji gnieźnieńskiej, dla której początkowo został wyświęcony (Kruszwica, Wójcin). W latach 1952–1969 pracował jako proboszcz w Dąbrówce Wielkopolskiej (Administracja Apostolska Kamieńska, Lubuska i Prałatura Pilska). Wyjeżdżał do Rzymu, Francji i innych państw Europy Zachodniej (1957, 1965). Komenda Wojewódzka Milicji Obywatelskiej w Zielonej Górze w sprawie ks. Wituckiego prowadziła postępowanie ewidencyjno-obserwacyjne o kryptonimie „Pasterz” (1955–1959)[2]. Pełnił funkcję proboszcza w Krajence (1969–1974).

W 1970 został mianowany delegatem-pełnomocnikiem ZUPRO na Polskę. Od czerwca do września 1971 podróżował po Europie Zachodniej, odwiedzając Paryż, siedzibę ZUPRO, grób generała de Gaulle’a, a także inne miasta Francji, Luksemburga, Belgii, Hiszpanii i Włoch. Kontaktował się z władzami kościelnymi i dworami królewskimi. 27 czerwca 1973 Amerykańska Akademia Międzynarodowa Uniwersytetu Harvarda nadała ks. Wituckiemu honorowy stopień naukowy doktora teologii za rozprawę zatytułowaną „Problem ładu społecznego – Pokoju i Łaski w Sumie Teologicznej św. Tomasza z Akwinu” (nr 267 op.)[3]. W latach 1974–1975 pełnił funkcję proboszcza parafii pw. św. Mikołaja w Wałczu oraz dziekana miejscowego dekanatu. Przez następne cztery lata przebywał na urlopie zdrowotnym w Gnieźnie. Mimo że jego nominacja generalska nie była uznawana przez władze PRL, proszono go o wsparcie różnych inicjatyw. 3 maja 1976 wraz z generałami Wojska Polskiego złożył na Jasnej Górze swój order Virtuti Militari. Poprzez przyjaciela z czasów wojny – Antoniego Zdrojewskiego – związał się z rządem RP na Uchodźstwie (linia J. Sokolnickiego). Jego liczne kontakty z pracownikami Ambasady Francuskiej w Warszawie, spowodowały, że Służba Bezpieczeństwa rozpoczęła Sprawę Operacyjnego Sprawdzania go pod kryptonimem „Kombatant” (1979–1980[4]). Przez sześć lat pracował jako proboszcz w parafii pw. NMP Wspomożycielki Wiernych w Miastku (1979–1985). Od 1982 pełnił funkcję dekanalnego ojca duchownego. Był członkiem Koła Kombatantów NSZZ „Solidarność” w Gdańsku (1981). Pozostawał w ścisłych kontaktach z ks. Henrykiem Jankowskim i Lechem Wałęsą. Rząd na Uchodźstwie (linia S. Ostrowskiego) miała mu za złe, że współpracował z J. Sokolnickim. W 1985 przeszedł na emeryturę i zamieszkał w Miastku, w swoim prywatnym domu przy ul. Słonecznej 18 A (obecnie ul. Ks. Generała Bernarda Wituckiego). W okresie od 18 czerwca 1989 do 22 grudnia 1990 pełnił funkcję Ministra Stanu w powołanych przez Juliusza Nowina-Sokolnickiego emigracyjnych rządach Jana Alfreda Łokcikowskiego.

Rzekomy stopień generalski

Drugą wojnę światową Bernard Witucki ukończył w stopniu kapitana Wojska Polskiego.

Według Piotra Zielińskiego, autora biografii Bernarda Wituckiego, w dniu 27 grudnia 1944 gen. Antoni Zdrojewski, na podstawie zarządzenia Ministra Obrony Narodowej ustalił dla pułkownika Bernarda Wituckiego stopień generała brygady ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1945[5]. Taka nominacja nie była możliwa, z racji sprawowanej funkcji szefa Delegatury MON pułkownik (generałem został dopiero w 1964) A. Zdrojewski nie posiadał uprawnienia do nadawania stopnia generalskiego (ani żadnego innego stopnia oficerskiego), bowiem przepis art. 11 dekretu Prezydenta Rzeczypospolitej z 12 marca 1937 r. o służbie wojskowej oficerów taką prerogatywę zastrzegał wyłącznie dla Prezydenta RP (w czasie pokoju) albo dla Naczelnego Wodza (w czasie wojny).

Ten sam Piotr Zieliński twierdzi, że Bernard Witucki miał otrzymać również w dniu 14 lipca 1945 nominację na generała brygady alianckich sił ruchu oporu IMOS [6]. Tymczasem IMOS, czyli Inter-Allied Millitary Organization Sphinx, był jedną z wielu grup ruchu oporu, który rozwinął się na obszarach okupowanych przez Niemców Francji i Belgii, jej głównym dowódcą był Konrad (Conrad) Strzelczyk, prawdopodobnie przedwojenny pułkownik Wojska Polskiego, który w czasie wojny równie bezprawnie przywłaszczył sobie stopień generalski [7].

Po powrocie do Polski w 1948 jego stopień generalski B. Wituckiego nie został uznany.

Od 1958 Witucki należał do działającej w PRL jedynej organizacji kombatanckiej ZBOWiD i był tam zarejestrowany jako kapitan. Będąc członkiem ZBOWiD zwrócił się do władz komunistycznej Polski o uznanie stopnia generalskiego, co wiązało się z zabraną po przyjeździe w 1948 roku książeczką wojskową z wpisanym tam stopniem generała brygady. W odpowiedzi, w maju 1968 nadano ks. Wituckiemu stopień podpułkownika z datą wsteczną od marca 1948 roku[8].

W kwietniu 1970 kierowany przez Antoniego Zdrojewskiego Związek Uczestników Polskiego Ruchu Oporu we Francji (ZUPRO) "ponowił nominację" ks. Wituckiego na "generała brygady Wojska Polskiego i Alianckich Sił Zbrojnych Europejskiego Frontu Wewnętrznego" datując awans na grudzień 1948. Odtąd na wszystkich uroczystościach patriotyczno-religijnych ks. Witucki występował w mundurze generalskim.

W dniu 3 maja 1976 samozwańczy "Prezydent RP na Wychodźstwie" Juliusz Nowina-Sokolnicki, znajomy A. Zdrojewskiego, mianował ks. Wituckiego generałem dywizji Wojska Polskiego, a 11 listopada 1990 generałem broni. Sam Zdrojewski od Sokolnickiego otrzymał 3 maja 1979 r. stopień "Marszałka Polski".

Apostoł Miłosierdzia Bożego

Ksiądz znany jest w Polsce przede wszystkim jako propagator kultu Miłosierdzia Bożego. Znał osobiście spowiednika św. Faustyny, bł. ks. Michała Sopoćkę. Będąc w ścisłym kontakcie z nim głosił naukę o niepojętym Miłosierdziu Boga podczas licznych misji i rekolekcji. Propagował wśród wiernych Koronkę do Miłosierdzia Bożego, rozpowszechniał wizerunki Jezusa Miłosiernego. Zabiegał, aby władze kościelne zatwierdziły oficjalnie głoszony przez niego kult i wprowadziły w Polsce Święto Miłosierdzia Bożego. Za namową ks. Sopoćki udał się w maju 1957 do Rzymu na spotkanie z kardynałem Alfredem Ottavianim z Watykańskiego Świętego Oficjum. Jego wizyta nie przyniosła oczekiwanych rezultatów, co więcej, w listopadzie 1958 Stolica Apostolska zakazała rozpowszechniania obrazów i pism propagujących nabożeństwo do Miłosierdzia Bożego w formie zaproponowanej przez s. Faustynę Kowalską. Ks. Witucki interweniował bezskutecznie u prymasa Stefana Wyszyńskiego, za co otrzymał od niego nawet ojcowskie upomnienie. Mimo oficjalnego zakazu nadal głosił prawdę o tym nabożeństwie, wierząc że jest to „dzieło Boże”. Pod koniec pontyfikatu papieża Pawła VI – 30 czerwca 1978 – Kongregacja Doktryny Wiary opublikowała Notyfikację, w której odwołała wcześniejszy dekret z 1958. Od tej chwili ks. Witucki prowadził swoją działalność misyjną zupełnie nieskrępowanie. Doczekał się jeszcze beatyfikacji s. Faustyny 18 kwietnia 1993.

Angażował się w tworzenie Płaszcza Hetmańskiego Matki Bożej Częstochowskiej w maju 1977. Duchowo wspierał gdańską „Solidarność” zebraną wokół Bazyliki św. Brygidy. W latach dziewięćdziesiątych w mundurze generalskim otwierał wojewódzkie zjazdy „Solidarności” w Słupsku, gdzie miejscowe KPN i ZChN obrały go za swego opiekuna. Po Jasnej Górze, umiłowanym Sanktuarium Maryjnym, była Górka Klasztorna. Tam ks. Witucki przekazał Sztandar Wojska Polskiego walczącego w II wojnie światowej na terenie Francji (1991). Jego pragnieniem była chęć wiecznego spoczynku w kwaterze Księży Misjonarzy w góreckim Sanktuarium. Nagła śmierć spowodowała jednak, że duchowieństwo, rodzina i środowiska kombatanckie zdecydowały się na pochówek na miasteckim cmentarzu.

Miejsca pamięci

  • 30 lipca 1995 powołano Izbę Pamięci Proboszcza Miasteckiego Księdza Generała Bernarda Wituckiego w Miastku przy ul. Sportowej 2. Kustoszem został Jan Gawdzik, który tę funkcję pełnił do 2004, kiedy 11 listopada izbę muzealną przeniesiono do budynku Biblioteki Publicznej. Kustoszem izby pamięci od 2004 jest Adela Krzyżanowska, dyrektor biblioteki. 11 listopada 2011 dokonano poświęcenia izby wzbogaconej o nowe eksponaty, które przekazała rodzina B. Wituckiego.
  • 4 października 1996 na wniosek ks. Ludwika Musiała, Rada Miejska w Miastku, ulicy przy której mieszkał, nadała nazwę: Księdza Generała Bernarda Wituckiego.
  • 11 listopada 2002 przy zbiegu ulic Słupskiej i gen. Wybickiego odsłonięto obelisk ku czci walczących o niepodległość z wizerunkiem ks. gen. Wituckiego.
  • 20 sierpnia 2013, we wspomnienie św. Bernarda, na ścianie w przedsionku kościoła pw. Miłosierdzia Bożego w Miastku odsłonięto epitafium upamiętniające ks. jako apostoła Miłosierdzia Bożego z okazji 95. rocznicy urodzin i 20. rocznicy jego śmierci[9].

Odznaczenia

Polskie

Zagraniczne

„Nadane” przez Juliusza Sokolnickiego

Linki zewnętrzne

  1. ↑ Piotr Zieliński: Ksiądz Generał. Opowieść o ks. Bernardzie Wituckim (1918-1993). Miastko-Słupsk: 2010, s. 17. ISBN 978-83-930995-1-1.
  2. ↑ Piotr Zieliński: Ksiądz Generał. Opowieść o ks. Bernardzie Wituckim (1918-1993). Miastko-Słupsk: 2010, s. 31. ISBN 978-83-930995-1-1.
  3. ↑ Piotr Zieliński: Ksiądz Generał. Opowieść o ks. Bernardzie Wituckim (1918-1993). Miastko-Słupsk: 2010, s. 37. ISBN 978-83-930995-1-1.
  4. ↑ Piotr Zieliński: Ksiądz Generał. Opowieść o ks. Bernardzie Wituckim (1918-1993). Miastko-Słupsk: 2010, s. 42. ISBN 978-83-930995-1-1.
  5. ↑ Piotr Zieliński: Ksiądz Generał. Opowieść o ks. Bernardzie Wituckim (1918-1993). Miastko-Słupsk: 2010, s. 21. ISBN 978-83-930995-1-1.
  6. ↑ Piotr Zieliński: Ksiądz Generał. Opowieść o ks. Bernardzie Wituckim (1918-1993). Miastko-Słupsk: 2010, s. 22. ISBN 978-83-930995-1-1.
  7. ↑ L'IMO Sphinx
  8. ↑ Jarosław Lemański „Niezwykły Miastecki Generał”
  9. ↑ Mateusz Zarychta: Odsłonięto tablicę ku czci Bernarda Wituckiego
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Bernard_Witucki&oldid=43989014”