Edmund Ginalski: Różnice pomiędzy wersjami

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Przeglądaj historię interaktywnie
[wersja przejrzana][wersja przejrzana]
← poprzednia edycjanastępna edycja →
Usunięta treść Dodana treść
WizualnieWikikod
kat.
Linia 27: Linia 27:
Od 14 lutego do 21 czerwca 1921 roku był słuchaczem 38. Klasy imienia księcia Józefa Poniatowskiego [[Szkoła Podchorążych Piechoty|Szkoły Podchorążych Piechoty]] w Warszawie{{odn|Lenkiewicz|Sujkowski|Zieliński|1930|s=385, 461}}. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu [[podporucznik]]a ze [[Starszeństwo oficerów|starszeństwem]] z dniem 1 lipca 1919 roku i 1550. lokatą w korpusie oficerów piechoty, a jego oddziałem macierzystym był wówczas [[21 Pułk Piechoty „Dzieci Warszawy”|21 pułk piechoty „Dzieci Warszawy”]]{{odn|Lista starszeństwa|1922|s=149}}. W latach 1923–1924 pełnił służbę w Oddziale Szkolnym [[Szkoła Podchorążych Piechoty|Szkoły Podchorążych Piechoty]] w Warszawie, pozostając oficerem nadetatowym [[37 Łęczycki Pułk Piechoty|37 pułku piechoty]] w Łęczycy{{odn|Rocznik Oficerski|1923|s=233, 461, 1505}}{{odn|Rocznik Oficerski|1924|s=217, 403, 1368}}. 23 lipca 1923 roku został awansowany na [[porucznik]]a ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1923 roku i 52. lokatą w korpusie oficerów piechoty{{odn|Dz. Pers. MSWojsk.|loc=Nr 52 z 29 lipca 1923 roku, s. 491}}. 1 września 1925 roku został przeniesiony do macierzystego pułku w Łęczycy{{odn|Dz. Pers. MSWojsk.|loc=Nr 81 z 1 sierpnia 1925 roku, s. 448}}{{odn|Rocznik Oficerski|1928|s=53, 266}}. 17 grudnia 1931 roku został mianowany [[kapitan (ranga)|kapitanem]] ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1932 roku i 92. lokatą w korpusie oficerów piechoty{{odn|Dz. Pers. MSWojsk.|loc=Nr 12 z 18 grudnia 1931 roku, s. 401}}.
Od 14 lutego do 21 czerwca 1921 roku był słuchaczem 38. Klasy imienia księcia Józefa Poniatowskiego [[Szkoła Podchorążych Piechoty|Szkoły Podchorążych Piechoty]] w Warszawie{{odn|Lenkiewicz|Sujkowski|Zieliński|1930|s=385, 461}}. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu [[podporucznik]]a ze [[Starszeństwo oficerów|starszeństwem]] z dniem 1 lipca 1919 roku i 1550. lokatą w korpusie oficerów piechoty, a jego oddziałem macierzystym był wówczas [[21 Pułk Piechoty „Dzieci Warszawy”|21 pułk piechoty „Dzieci Warszawy”]]{{odn|Lista starszeństwa|1922|s=149}}. W latach 1923–1924 pełnił służbę w Oddziale Szkolnym [[Szkoła Podchorążych Piechoty|Szkoły Podchorążych Piechoty]] w Warszawie, pozostając oficerem nadetatowym [[37 Łęczycki Pułk Piechoty|37 pułku piechoty]] w Łęczycy{{odn|Rocznik Oficerski|1923|s=233, 461, 1505}}{{odn|Rocznik Oficerski|1924|s=217, 403, 1368}}. 23 lipca 1923 roku został awansowany na [[porucznik]]a ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1923 roku i 52. lokatą w korpusie oficerów piechoty{{odn|Dz. Pers. MSWojsk.|loc=Nr 52 z 29 lipca 1923 roku, s. 491}}. 1 września 1925 roku został przeniesiony do macierzystego pułku w Łęczycy{{odn|Dz. Pers. MSWojsk.|loc=Nr 81 z 1 sierpnia 1925 roku, s. 448}}{{odn|Rocznik Oficerski|1928|s=53, 266}}. 17 grudnia 1931 roku został mianowany [[kapitan (ranga)|kapitanem]] ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1932 roku i 92. lokatą w korpusie oficerów piechoty{{odn|Dz. Pers. MSWojsk.|loc=Nr 12 z 18 grudnia 1931 roku, s. 401}}.


Z dniem 4 stycznia 1932 został powołany do [[Wyższa Szkoła Wojenna|Wyższej Szkoły Wojennej]] w Warszawie, w charakterze słuchacza dwuletniego kursu 1931/33 (XII promocja){{odn|Dz. Pers. MSWojsk.|loc=Nr 6 z 23 marca 1932 roku, s. 258}}{{odn|Rocznik Oficerski|1932|s=79, 799}}. W czerwcu 1933 został przydzielony do [[Wojskowy Instytut Naukowo–Oświatowy|Wojskowego Instytutu Naukowo-Wydawniczego]] w Warszawie, do 1 listopada tego roku{{odn|Dz. Pers. MSWojsk.|loc=Nr 8 z 28 czerwca 1933 roku, s. 143}}. Kurs WSWoj. ukończył ze słuchaczami XIII promocji. Z dniem 1 listopada 1934 roku uzyskał tytuł naukowy oficera dyplomowanego i został przydzielony został do [[Dowództwo Okręgu Korpusu Nr VIII|Dowództwa Okręgu Korpusu Nr VIII]] w Toruniu na stanowisko kierownika I referatu-zastępcy szefa Wydziału Mobilizacyjnego. W 1936 roku przeniesiony został do Wojskowego Instytutu Naukowo-Wydawniczego na stanowisko kierownika referatu studiów. Tam w 1937 roku, wspólnie z kapitanem Tadeuszem Makowskim, opracował „Instrukcję o prowadzeniu oddziałowych bibliotek wojskowych”. W grudniu 1938 roku, po ukończeniu dziewięciomiesięcznego kursu kierowania kolejowymi transportami wojskowymi, przydzielony został do [[68 Pułk Piechoty (II RP)|68 pułku piechoty]] we Wrześni celem odbycia stażu na stanowisku dowódcy kompanii, niezbędnego przed awansem na majora. W trzeciej dekadzie marca 1939 roku skierowany został do dyspozycji Szefostwa Komunikacji Wojskowych, do Baranowicz, w charakterze komendanta akcji załadowania wojska (KZ). W Baranowiczach zorganizował przewóz zmobilizowanej [[20 Dywizja Piechoty (II RP)|20 Dywizji Piechoty]] i [[Nowogródzka Brygada Kawalerii|Nowogródzkiej Brygady Kawalerii]] do rejonu działania [[Armia „Modlin”|Armii „Modlin”]]. Po wykonaniu powierzonego mu zadania powrócił do Wrześni. W drugiej dekadzie sierpnia 1939 roku, ponownie skierowany został do dyspozycji Szefostwa Komunikacji Wojskowych, do [[Częstochowa|Częstochowy]], w charakterze KW – oficera kierującego wyładowywaniem [[Wołyńska Brygada Kawalerii|Wołyńskiej Brygady Kawalerii]] na końcowej stacji przebiegu transportów. Po zakończeniu akcji powrócił do 68 pp, zdał dowództwo kompanii porucznikowi Hybda i zgodnie z przydziałem mobilizacyjnym udał się na [[Września (stacja kolejowa)|stację kolejową we Wrześni]] jako oficer KZ/KW.
Z dniem 4 stycznia 1932 został powołany do [[Wyższa Szkoła Wojenna|Wyższej Szkoły Wojennej]] w Warszawie, w charakterze słuchacza dwuletniego kursu 1931/33 (XII promocja){{odn|Dz. Pers. MSWojsk.|loc=Nr 6 z 23 marca 1932 roku, s. 258}}{{odn|Rocznik Oficerski|1932|s=79, 799}}. W czerwcu 1933 został przydzielony do [[Wojskowy Instytut Naukowo–Oświatowy|Wojskowego Instytutu Naukowo-Wydawniczego]] w Warszawie, do 1 listopada tego roku{{odn|Dz. Pers. MSWojsk.|loc=Nr 8 z 28 czerwca 1933 roku, s. 143}}. Kurs WSWoj. ukończył ze słuchaczami XIII promocji. Z dniem 1 listopada 1934 roku uzyskał tytuł naukowy oficera dyplomowanego i został przydzielony został do [[Dowództwo Okręgu Korpusu Nr VIII|Dowództwa Okręgu Korpusu Nr VIII]] w Toruniu na stanowisko kierownika I referatu-zastępcy szefa Wydziału Mobilizacyjnego. W 1936 roku przeniesiony został do Wojskowego Instytutu Naukowo-Wydawniczego na stanowisko kierownika referatu studiów. Tam w 1937 roku, wspólnie z kapitanem Tadeuszem Makowskim, opracował „Instrukcję o prowadzeniu oddziałowych bibliotek wojskowych”. W grudniu 1938 roku, po ukończeniu dziewięciomiesięcznego kursu kierowania kolejowymi transportami wojskowymi, przydzielony został do [[68 Pułk Piechoty (II RP)|68 pułku piechoty]] we [[Września|Wrześni]] celem odbycia stażu na stanowisku dowódcy kompanii, niezbędnego przed awansem na majora. W trzeciej dekadzie marca 1939 roku skierowany został do dyspozycji Szefostwa Komunikacji Wojskowych, do Baranowicz, w charakterze komendanta akcji załadowania wojska (KZ). W Baranowiczach zorganizował przewóz zmobilizowanej [[20 Dywizja Piechoty (II RP)|20 Dywizji Piechoty]] i [[Nowogródzka Brygada Kawalerii|Nowogródzkiej Brygady Kawalerii]] do rejonu działania [[Armia „Modlin”|Armii „Modlin”]]. Po wykonaniu powierzonego mu zadania powrócił do Wrześni. W drugiej dekadzie sierpnia 1939 roku, ponownie skierowany został do dyspozycji Szefostwa Komunikacji Wojskowych, do [[Częstochowa|Częstochowy]], w charakterze KW – oficera kierującego wyładowywaniem [[Wołyńska Brygada Kawalerii|Wołyńskiej Brygady Kawalerii]] na końcowej stacji przebiegu transportów. Po zakończeniu akcji powrócił do 68 pp, zdał dowództwo kompanii porucznikowi Hybda i zgodnie z przydziałem mobilizacyjnym udał się na [[Września (stacja kolejowa)|stację kolejową we Wrześni]] jako oficer KZ/KW.


W dniach 31 sierpnia – 2 września 1939 roku kierował wyładowaniem transportów [[Podolska Brygada Kawalerii|Podolskiej Brygady Kawalerii]] w rejonie [[Nekla|Nekla–]][[Swarzędz]] oraz kierował transporty ewakuacyjne z [[Wielkopolska|Wielkopolski]]. 5 września przydzielony został do Dowództwa [[Armia „Poznań”|Armii „Poznań”]] na stanowisko zastępcy szefa komunikacji, podpułkownika dyplomowanego Henryka Lergetporera. W czasie [[kampania wrześniowa|kampanii wrześniowej 1939]] dostał się do niewoli niemieckiej i pozostawał w niej do wiosny 1945 roku.
W dniach 31 sierpnia – 2 września 1939 roku kierował wyładowaniem transportów [[Podolska Brygada Kawalerii|Podolskiej Brygady Kawalerii]] w rejonie [[Nekla|Nekla–]][[Swarzędz]] oraz kierował transporty ewakuacyjne z [[Wielkopolska|Wielkopolski]]. 5 września przydzielony został do Dowództwa [[Armia „Poznań”|Armii „Poznań”]] na stanowisko zastępcy szefa komunikacji, podpułkownika dyplomowanego Henryka Lergetporera. W czasie [[kampania wrześniowa|kampanii wrześniowej 1939]] dostał się do niewoli niemieckiej i pozostawał w niej do wiosny 1945 roku.

Wersja z 12:40, 1 cze 2020

Edmund Wiktor Ginalski
pułkownik dyplomowany piechoty pułkownik dyplomowany piechoty
Data urodzenia

28 listopada 1900

Data śmierci

14 sierpnia 1986

Przebieg służby
Siły zbrojne

Wojsko Polskie,
Ludowe Wojsko Polskie

Jednostki

9 Dywizja Piechoty

Stanowiska

dowódca dywizji

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
II wojna światowa
kampania wrześniowa

Odznaczenia
Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski Order Krzyża Grunwaldu III klasy Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Niepodległości Krzyż Walecznych (1920–1941) Srebrny Krzyż Zasługi Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921

Edmund Wiktor Ginalski[a] (ur. 28 listopada 1900, zm. 14 sierpnia 1986) - pułkownik dyplomowany piechoty Wojska Polskiego.

Życiorys

Od 14 lutego do 21 czerwca 1921 roku był słuchaczem 38. Klasy imienia księcia Józefa Poniatowskiego Szkoły Podchorążych Piechoty w Warszawie[2]. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu podporucznika ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1919 roku i 1550. lokatą w korpusie oficerów piechoty, a jego oddziałem macierzystym był wówczas 21 pułk piechoty „Dzieci Warszawy”[3]. W latach 1923–1924 pełnił służbę w Oddziale Szkolnym Szkoły Podchorążych Piechoty w Warszawie, pozostając oficerem nadetatowym 37 pułku piechoty w Łęczycy[4][5]. 23 lipca 1923 roku został awansowany na porucznika ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1923 roku i 52. lokatą w korpusie oficerów piechoty[6]. 1 września 1925 roku został przeniesiony do macierzystego pułku w Łęczycy[7][8]. 17 grudnia 1931 roku został mianowany kapitanem ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1932 roku i 92. lokatą w korpusie oficerów piechoty[9].

Z dniem 4 stycznia 1932 został powołany do Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, w charakterze słuchacza dwuletniego kursu 1931/33 (XII promocja)[10][11]. W czerwcu 1933 został przydzielony do Wojskowego Instytutu Naukowo-Wydawniczego w Warszawie, do 1 listopada tego roku[12]. Kurs WSWoj. ukończył ze słuchaczami XIII promocji. Z dniem 1 listopada 1934 roku uzyskał tytuł naukowy oficera dyplomowanego i został przydzielony został do Dowództwa Okręgu Korpusu Nr VIII w Toruniu na stanowisko kierownika I referatu-zastępcy szefa Wydziału Mobilizacyjnego. W 1936 roku przeniesiony został do Wojskowego Instytutu Naukowo-Wydawniczego na stanowisko kierownika referatu studiów. Tam w 1937 roku, wspólnie z kapitanem Tadeuszem Makowskim, opracował „Instrukcję o prowadzeniu oddziałowych bibliotek wojskowych”. W grudniu 1938 roku, po ukończeniu dziewięciomiesięcznego kursu kierowania kolejowymi transportami wojskowymi, przydzielony został do 68 pułku piechoty we Wrześni celem odbycia stażu na stanowisku dowódcy kompanii, niezbędnego przed awansem na majora. W trzeciej dekadzie marca 1939 roku skierowany został do dyspozycji Szefostwa Komunikacji Wojskowych, do Baranowicz, w charakterze komendanta akcji załadowania wojska (KZ). W Baranowiczach zorganizował przewóz zmobilizowanej 20 Dywizji Piechoty i Nowogródzkiej Brygady Kawalerii do rejonu działania Armii „Modlin”. Po wykonaniu powierzonego mu zadania powrócił do Wrześni. W drugiej dekadzie sierpnia 1939 roku, ponownie skierowany został do dyspozycji Szefostwa Komunikacji Wojskowych, do Częstochowy, w charakterze KW – oficera kierującego wyładowywaniem Wołyńskiej Brygady Kawalerii na końcowej stacji przebiegu transportów. Po zakończeniu akcji powrócił do 68 pp, zdał dowództwo kompanii porucznikowi Hybda i zgodnie z przydziałem mobilizacyjnym udał się na stację kolejową we Wrześni jako oficer KZ/KW.

W dniach 31 sierpnia – 2 września 1939 roku kierował wyładowaniem transportów Podolskiej Brygady Kawalerii w rejonie Nekla–Swarzędz oraz kierował transporty ewakuacyjne z Wielkopolski. 5 września przydzielony został do Dowództwa Armii „Poznań” na stanowisko zastępcy szefa komunikacji, podpułkownika dyplomowanego Henryka Lergetporera. W czasie kampanii wrześniowej 1939 dostał się do niewoli niemieckiej i pozostawał w niej do wiosny 1945 roku.

Po wyzwoleniu z obozu wstąpił do ludowego Wojska Polskiego i pełnił w nim obowiązki starszego adiutanta I batalionu 28 pułku piechoty, szefa sztabu i dowódcy 9 Drezdeńskiej Dywizji Piechoty (lipiec – listopad 1947). Był aktywnym działaczem ZBoWiD, w tym członkiem zarządu wojewódzkiego tej organizacji i przewodniczącym Zespołu Środowisk Żołnierzy Września 1939[13]. 8 maja 1985 roku został wyróżniony wpisem do Honorowej Księgi Czynów Żołnierskich.

Zmarł 14 sierpnia 1986 roku[14]. Pochowany na wojskowych Powązkach (kwatera D4-1-12)[15].

Wybrana bibliografia

  • Na froncie i na tyłach, Wojskowy Instytut Naukowo-Oświatowy, Warszawa 1936
  • Instrukcja o prowadzeniu oddziałowych bibliotek wojskowych, Wojskowy Instytut Naukowo-Wydawniczy, Warszawa 1937
  • Byliśmy za Łabą. Z dziejów 28 pułku piechoty, Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, Warszawa 1964
  • 40 Pułk Artylerii Lekkiej. Zarys dziejów 1944-1947, Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, Warszawa 1968
  • 22 Pułk Artylerii Lekkiej, Zarys dziejów 1944-1947, Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, Warszawa 1974
  • Od Żytomierza do Litomeric. Zarys dziejów 15 pułku piechoty 1944-1947, Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, Warszawa 1972
  • Dziewiąta drezdeńska. Z dziejów 9 Drezdeńskiej Dywizji Piechoty 1944-1947, Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, Warszawa 1984
  • Wspomnienia z przedednia wojny 1939 r., Wojskowy Przegląd Historyczny Nr 4 (106), Warszawa 1983, s. 203-208
  • Wojskowe transporty kolejowe przed wojną i w czasie wojny 1939 r. Szkolenie kadr, Wojskowy Przegląd Historyczny Nr 4 (114), Warszawa 1985, s. 197-211

Ordery i odznaczenia

Uwagi

  1. ↑ W styczniu 1934 sprostowano imiona i datę urodzenia z „Edmund Wiktor Jerzy Ginalski ur. 29 listopada 1900” na „Edmund Wiktor Ginalski ur. 28 listopada 1900”[1].

Przypisy

  1. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 2 z 26 stycznia 1934 roku, s. 39.
  2. ↑ Lenkiewicz, Sujkowski i Zieliński 1930 ↓, s. 385, 461.
  3. ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 149.
  4. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 233, 461, 1505.
  5. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 217, 403, 1368.
  6. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 52 z 29 lipca 1923 roku, s. 491.
  7. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 81 z 1 sierpnia 1925 roku, s. 448.
  8. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 53, 266.
  9. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 12 z 18 grudnia 1931 roku, s. 401.
  10. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 6 z 23 marca 1932 roku, s. 258.
  11. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 79, 799.
  12. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 28 czerwca 1933 roku, s. 143.
  13. ↑ a b c Honkisz ↓, s. 356.
  14. ↑ Honkisz ↓, s. 355.
  15. ↑ Wyszukiwarka cmentarna - warszawskie cmentarze
  16. ↑ M.P. z 1947 r. nr 29, poz. 264.
  17. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 53.
  18. ↑ a b Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 79.

Bibliografia

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Edmund_Ginalski&oldid=59963619”