Stanisław Biedrzycki

Stanisław Biedrzycki

Opera, Karol, Wrona, Radość

starszy sierżant
Data i miejsce urodzenia	18 września 1915 Gzdów
Data i miejsce śmierci	17 września 1944 Warszawa
Przebieg służby
Lata służby	1939–1944
Siły zbrojne	Wojsko Polskie Polskie Siły Zbrojne Armia Krajowa
Formacja	Lotnictwo Wojska Polskiego RAF
Jednostki	1 Pułk Radiotelegraficzny, Sztab Główny WP, Sztab Naczelnego Wodza, Oddział III KG AK
Stanowiska	radiotelegrafista
Główne wojny i bitwy	kampania wrześniowa, II wojna światowa, powstanie warszawskie
Odznaczenia

Tablica w kościele św. Jacka w Warszawie, upamiętniająca poległych cichociemnych, w tym Stanisława Biedrzyckiego

Stanisław Biedrzycki ps.: „Opera”, „Karol”, „Wrona”, „Radość” vel Karol Wrzesiński (ur. 18 września 1915 w Gzdowie, zm. 17 września 1944 w Warszawie) – podoficer Wojska Polskiego, Polskich Sił Zbrojnych, Armii Krajowej, starszy sierżant lotnictwa, uczestnik kampanii wrześniowej, Powstania Warszawskiego, cichociemny. Zwykły Znak Spadochronowy nr 2546.

Życiorys

Uczył się w szkole powszechnej, następnie w 3-letniej Szkole Handlowej w Warszawie. W 1935 wstąpił do Wojska Polskiego, w 1936 ukończył szkołę podoficerską, przydzielony do 2 batalionu 1 Pułku Radiotelegraficznego w Warszawie. Awansowany na stopień kaprala w marcu 1937. Od sierpnia 1939 przydzielony jako radiotelegrafista do Oddziału II (wywiad) Sztabu Głównego WP.

W kampanii wrześniowej 1939 nadal jako radiotelegrafista Oddziału II Sztabu Głównego, 18 września wraz ze sztabem przekroczył w Kutach granicę polsko-rumuńską. 17 listopada dotarł do Jugosławii, 21 do Grecji, 3 grudnia 1939 statkiem „Pułaski” do Francji. Wstąpił do Polskich Sił Powietrznych w Matha.

Od 27 czerwca 1940 w w obozie Innsworth (Wielka Brytania). Od 1 lipca pod dowództwem brytyjskim. 5 sierpnia 1940 wstąpił do Polskich Sił Powietrznych, przydzielony jako radiotelegrafista w bazie w Blackpool. Od 25 listopada 1940 jako radiotelegrafista w Dywizjonie 309. Awansowany na stopień plutonowego ze starszeństwem od 9 października 1941. Od 15 marca 1941 do 29 grudnia 1942 uczestnik lotów operacyjnych.

Zgłosił się do służby w kraju. Od 20 sierpnia 1942 w Polskiej Szkole Technicznej w Halton, od 3 stycznia 1943 uczestnik kursu łączności w Cowdenbeath. Przeszkolony ze specjalnością łączności radiowej dla lotnictwa i dywersji na kursach specjalnych dla kandydatów na cichociemnych, m.in. radiotelegrafistów (Stanmore), łączności – praktyki (STS 20, Pollards Park House, Chalfont St Giles) spadochronowym (1 SBS, Largo House, STS 51, Ringway), walki konspiracyjnej, odprawowym (STS 43, Audley End), i in. Zaprzysiężony na rotę ZWZ/AK 4 marca 1943 w Audley End przez szefa Oddziału VI (Specjalnego) Sztabu Naczelnego Wodza. Awansowany na stopień sierżanta 1 marca 1943.

Skoczył ze spadochronem do okupowanej Polski w nocy 3/4 kwietnia 1944 w sezonie operacyjnym „Riposta”, w operacji lotniczej „Weller 5”, z samolotu Halifax JP-207 „E” (1586 Eskadra PAF) na placówkę odbiorczą „Pierzyna” 137 (kryptonim polski, brytyjskie oznaczenie numerowe pinpoints), w okolicach miejscowości Malcanów, 10 km od Mińska Mazowieckiego. Razem z nim skoczyli: ppor. Jan Bieżuński ps. Orzyc, ppor. Marian Pokładecki ps. Zoll, kpt. Zygmunt Sawicki ps. Samulik.

Po skoku aklimatyzacja do realiów okupacyjnych w Warszawie. Od maja przydzielony jako radiotelegrafista do Wydziału Lotnictwa Oddziału III Komendy Głównej Armii Krajowej.

W Powstaniu Warszawskim z Marymontu przedostał się na Stare Miasto, tam jako radiotelegrafista „Grupy Północ” wraz z cichociemnym ppor. Władysławem Hauptmanem, pracowali na radiostacjach „Wanda 316" oraz „Wanda 97". Współdziałał z cichociemnymi: szefem łączności „Grupy Północ” kpt. Zygmuntem Sawickim ps. Samulik oraz jego zastępcą kpt. Tadeuszem Burdzińskim ps. Malina. Od września 1944 radiotelegrafista radiostacji Wydziału Lotnictwa „Bociany”, zlokalizowanej przy ul. Wilczej 9a.

14 września został ciężko ranny w obie nogi od wybuchu skrzynki z sowieckimi granatami (ze zrzutów dla AL) zrzuconej przez sowietów bez spadochronu na podwórze kamienicy przy ul. Wilczej 9a. Przeniesiony do szpitala polowego przy ul. Mokotowskiej 55, następnie przy ul. Koszykowej oraz do szpitala polowego „Sano” przy ul. Lwowskiej.

17 września 1944 zmarł wskutek zakażenia krwi. Ppłk lotn. Antoni Klimas ps. „Perć” oraz cichociemni: kpt. lotn. Zygmunt Sawicki, jego przyjaciel ppor. lotn. Władysław Hauptman, sierż. Edward Kowalik, ok. godz. 20 pochowali Go na dziedzińcu gmachu Architektury przy ul. Lwowskiej. 29 marca1945 ekshumowany przez Rodzinę, pochowany w grobie rodzinnym na Cmentarzu Bródnowskim w Warszawie.

Awanse

• kapral – 14 września 1938
• plutonowy – ze starszeństwem od 1 września 1941
• sierżant – 1 marca 1943
• starszy sierżant – 4 kwietnia 1944

Odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari - pośmiertnie, 22 września 1944

Życie rodzinne

Był synem Antoniego i Zofii z domu Boder. Ożenił się z Ireną Marianowicz. Byli bezdzietni.

Upamiętnienie

W lewej nawie kościoła św. Jacka przy ul. Freta w Warszawie odsłonięto w 1980 roku tablicę Pamięci żołnierzy Armii Krajowej, cichociemnych – spadochroniarzy z Anglii i Włoch, poległych za niepodległość Polski. Wśród wymienionych 110 poległych cichociemnych jest Stanisław Biedrzycki.

W Sali Tradycji Jednostki Wojskowej GROM znajduje się tablica upamiętniająca Cichociemnych Spadochroniarzy Armii Krajowej, którzy oddali życie za Ojczyznę, jest na niej wymieniony.

Bibliografia

• Jędrzej Tucholski: Cichociemni. Warszawa: Instytut Wydawniczy „Pax”, 1984, s. 294. ISBN 83-211-0537-8.
• Jędrzej Tucholski: Cichociemni 1941–1945 – Sylwetki spadochroniarzy. Wojskowy Instytut Historyczny, s. 180–181.
• Krzysztof A. Tochman: Słownik biograficzny cichociemnych. T. 2. Rzeszów: Wydawnictwo Abres, 1996, s. 23–24. ISBN 83-902499-5-2.

Linki zewnętrzne

• Biogram na stronie elitadywersji.org