Stanisław Zacharjasiewicz

Stanisław Zacharjasiewicz

Biskup
Kraj działania	Polska
Data urodzenia	1868
Data śmierci	1933
Biskup Polskiego Kościoła Narodowego
Okres sprawowania	1930–1933
Wyznanie	modernizm katolicki
Kościół	Polski Kościół Narodowy
Inkardynacja	Kościół Czechosłowacki
Nominacja biskupia	10 grudnia 1930
Sakra biskupia	10 grudnia 1930

Stanisław Anastazy Zacharjasiewicz vel Stanisław Zachariasiewicz, Stanisław Hurjewicz (ur. 1868, zm. 1933) – polski duchowny, biskup Polskiego Kościoła Narodowego w latach 1930-1933.

Życiorys

Był duchownym rzymskokatolickim w archidiecezji warszawskiej. W 1915 r. został suspendowany za nieposłuszeństwo przez arcybiskupa Aleksandra Kakowskiego. Powodem miała być odmowa odprawiania nabożeństw za pomyślność Armii Imperium Rosyjskiego, przynależność do lewicy niepodległościowej i Komitetu Naczelnego Zjednoczonych Stronnictw Niepodległościowych.

Po złożeniu skargi na decyzje ordynariusza skierowany na badania psychiatryczne. Zdiagnozowano u niego paranoję i w 1917 r. umieszczono w zakładzie dla umysłowo chorych w Tworkach. Po opuszczeniu szpitala nie powrócił do pracy księdza diecezjalnego. Wstąpił do Armii Austro-Węgier. Służył wśród Czechów. Odszedł z Kościoła katolickiego. Zabiegał bezskutecznie o przyjęcie w poczet duchowieństwa prawosławnego. Był też krótko kapłanem Starokatolickiego Kościoła Mariawitów.

Po I wojnie światowej otworzył poradnię medyczną w Warszawie, w której leczył pacjentów na choroby wewnętrzne i oczu. Podając się za dyplomowanego lekarza propagował metodę Kneippa. W 1921 r. został skazany za znachorstwo. W następnych latach jeszcze kilkakrotnie wchodził w zatarg z prawem, głównie z powodu oszustw.

W 1922 r. wstąpił do Polskiego Narodowego Kościoła Katolickiego. Odszedł jednak z niego wraz z grupą, której przewodził Andrzej Huszno. W 1926 r. za zgodą Polskiego Autokefalicznego Kościoła Prawosławnego objął obowiązki proboszcza parafii warszawskiej rytu zachodniego i delegata Polskiego Narodowego Kościoła Prawosławnego w konsystorzu diecezji warszawsko-chełmskiej. Z czasem usamodzielnił się. Stał się w pełni autonomiczny wobec swoich przełożonych. Zaczął zarabiać na usługach matrymonialnych. Powołał parafię i własny konsystorz, których siedziba mieściła się przy ul. Wileńskiej 11 w Warszawie. Zajmował się przede wszystkim odpłatnym prowadzeniem spraw rozwodowych, udzielaniem rozwodów oraz błogosławieniem ślubów kościelnych parom tuż po rozwodzie. Jego proceder wywołał szybko oburzenie Polskiego Autokefalicznego Kościoła Prawosławnego i spotkał się zakazem tych praktyk.

W 1927 r. Stanisław Zacharjasiewicz odszedł z Polskiego Narodowego Kościoła Prawosławnego. Przeniósł swoją działalność do Wołomina, gdzie dalej zajmował się udzielaniem rozwodów i błogosławieniem małżeństw osób rozwiedzionych. Ogłosił się zwierzchnikiem Polskiego Kościoła Narodowego. Pod koniec 1930 r. wyjechał do Pragi, gdzie podporządkował się jurysdykcji modernistycznego Kościoła Czechosłowackiego. 10 grudnia 1930 r. został nominowany i ordynowany biskupem przez patriarchę CČS, Gustawa Procházkę. Prowadził misję CČS wśród Czechów wołyńskich, która był konkurencyjna wobec działalności Kościoła Prawosławnego Czechosłowacji na Wołyniu.

Z czasem ponownie stwierdzono u niego objawy choroby psychicznej. Został pacjentem szpitala św. Jana Bożego w Warszawie. Zmarł w 1933 r. w szpitalu Przemienienia Pańskiego w Warszawie. Po śmierci rodzina odmówiła odbioru jego ciała i pogrzebania. Z uwagi, że nikt się po nie zgłosił, przekazano je do celów naukowych. Zostało ono zakonserwowane w formalinie i stało się preparatem w gabinecie anatomii opisowej Zakładu Anatomii Wydziału Lekarskiego Uniwersytetu Warszawskiego. W sprawie interweniował wówczas proboszcz warszawskiej parafii św. Jozafata, Mieczysław Krygier. Wyjednał on u arcybiskupa warszawskiego zgodę na godny pochówek zwłok duchownego. Odzyskane z Uniwersytetu szczątki poskładano i pochowano na Cmentarzu Bródnowskim w kwaterze dla bezwyznaniowców i odstępców.