Stowięcino
wieś | |
Państwo | |
---|---|
Województwo | |
Powiat | |
Gmina | |
Liczba ludności (2021) |
482[2] |
Strefa numeracyjna |
59 |
Kod pocztowy |
76-220[3] |
Tablice rejestracyjne |
GSL |
SIMC |
0744692 |
Położenie na mapie Polski | |
Położenie na mapie województwa pomorskiego | |
Położenie na mapie powiatu słupskiego | |
Położenie na mapie gminy Główczyce | |
54°33′47″N 17°29′07″E/54,563056 17,485278[1] |
Stowięcino (kaszb. Stowicëno[4], niem. Stojentin[5]) – wieś sołecka w Polsce położona w województwie pomorskim, w powiecie słupskim, w gminie Główczyce. W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa słupskiego.
Miejscowość położona na południowy wschód od Główczyc, 41,5 km od Słupska.
W 1954 w Stowięcinie urodził się Andrzej Lepper, polityk i związkowiec, były wicepremier, przewodniczący Samoobrony Rzeczpospolitej Polskiej.
Nazwa
[edytuj | edytuj kod]Nazwa, odnotowana po raz pierwszy w 1341 w formie Stoyentin, ma pochodzenie słowiańskie i charakter dzierżawczy. Powstała przez dodanie do zdrobnionej nazwy osobowej *Stowięta (por. Stojgniew) formantu -ino[6]. Friedrich Lorentz odnotował kaszubską formę nazwy: Stov́icəno[7]. Niemiecka nazwa Stojentin jest adaptacją fonetyczną pierwotnej nazwy słowiańskiej[6].
Rada Języka Kaszubskiego proponuje kaszubską formę nazwy Stowiãcëno[8].
Zobacz też:Historyczne Zapisy Nazwy
[edytuj | edytuj kod]- Stoyentin (1341 r.)[9]
- Stoientin (1402 r.)[9]
- Boreslaff Stouwentine (1472 r.)[9]
- Merten Stowentin (1479 r.)[9]
- Stoientin (1608 r.)[9]
Historia
[edytuj | edytuj kod]Najstarsza wzmianka o wsi pochodzi z 1341 roku, z dokumentu w którym wzmiankowani są "Bertold und Matzen von Stoyentin"[9], czyli giermkowie Bertold i Maciej z ziemi słupskiej.
Jeszcze w 1618 roku wymieniani są Stojentinowie jako posiadacze wsi[9].
W 1717 roku należy już do Caspera Otto von Segera, a później do von Wobeserów[9].
Z opisu Brüggemanna wynika, że jeszcze na początku XIX wieku modlono się tu po kaszubsku. W 1853 roku wieś przeszła drogą kupna w ręce Ferdynanda Scheunemanna i w tej rodzinie pozostała do 1945 roku[9].
Zabytki
[edytuj | edytuj kod]- kościół z wieżą z XV w., konstrukcji ryglowej, nawa rozbudowana w XVII w., murowana gotycka wieża z długimi blendami, nakryta hełmem ostrosłupowym, przebudowany w 1963, wewnątrz manierystyczna ambona i barokowy obraz wstawiony we współczesny ołtarz[10];
- klasycystyczny dwór z pocz. XIX w. otoczony parkiem krajobrazowym[11]
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 5 listopada 2023, identyfikator PRNG: 131556
- ↑ Polska w Liczbach [online], polskawliczbach.pl [dostęp 2023-11-22] .
- ↑ Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2022, s. 1226 [zarchiwizowane 2022-10-26] .
- ↑ Friedrich Lorentz , Polskie i kaszubskie nazwy miejscowości na Pomorzu Kaszubskiem, Instytut Zachodnio-Słowiański przy Uniwersytecie Poznańskim, 1923, s. 150 (pol.).
- ↑ Dr F. Lorentz "Polskie i kaszubskie nazwy miejscowości na Pomorzu Kaszubskiem" (ISBN 83-60437-22-X) (ISBN 978-83-60437-22-3)
- ↑ a b Witold Iwicki , Toponimia byłego powiatu słupskiego, Gdańsk: Wydawnictwo Gdańskie, 1993, s. 104 .
- ↑ Friedrich Lorentz, Polskie i kaszubskie nazwy miejscowości na Pomorzu Kaszubskiem, Poznań: Instytut Zachodniosłowiański, 1923, s. 150 .
- ↑ Felicja Baska-Borzyszkowska i inni, Polsko-kaszubski słownik nazw miejscowych, Gdańsk: Zrzeszenie Kaszubsko-Pomorskie, 2017, s. 221, ISBN 978-83-62137-50-3 .
- ↑ a b c d e f g h i Alicja Świetlicka , Elżbieta Wisławska , Słownik Historyczny Miast i Wsi Województwa Słupskiego, Stowarzyszenie Bibliotekarzy Polskich - Okręg Słupski, 1998, s. 217 (pol.).
- ↑ Piotr Skurzyński, Pomorze, Warszawa: Wyd. Muza S.A., 2007, s. 231, ISBN 978-83-7495-133-3 .
- ↑ Czesław Piskorski, Pomorze Zachodnie, mały przewodnik, Warszawa: Wyd. Sport i Turystyka Warszawa, 1980, s. 257, ISBN 83-217-2292-X, OCLC 8032482 .