Przejdź do zawartości

Tadeusz Ereciński

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Tadeusz Ereciński
Data i miejsce urodzenia

16 września 1946
Łódź

Prezes Sądu Najwyższego kierujący Izbą Cywilną
Okres

od 1996
do 2016

Poprzednik

Stanisław Rudnicki

Następca

Dariusz Zawistowski

Odznaczenia
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski

Tadeusz Ereciński (ur. 16 września 1946 w Łodzi) – polski prawnik i socjolog, profesor nauk prawnych, profesor zwyczajny Uniwersytetu Warszawskiego, sędzia, w latach 1996–2016 prezes Sądu Najwyższego kierujący Izbą Cywilną.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Absolwent IX Liceum Ogólnokształcącego w Gdańsku[1]. W 1968 ukończył studia prawnicze na Wydziale Prawa Uniwersytetu Warszawskiego. W 1971 uzyskał magisterium z socjologii na UW. Od 1 października 1968 pracował jako asystent w Zakładzie Postępowania Cywilnego na Wydziale Prawa Uniwersytetu Warszawskiego. Odbył pozaetatową aplikację sądową w Sądzie Wojewódzkim dla m.st. Warszawy. W 1972 zdał egzamin sędziowski.

W 1974 uzyskał stopień doktora nauk prawnych (za rozprawę doktorską pt. Sądowe dochodzenie roszczeń z tytułu obowiązkowych ubezpieczeń samochodowych otrzymał drugą nagrodę w konkursie „Państwa i Prawa”). Od tego samego roku zatrudniony na stanowisku adiunkta w Instytucie Prawa Cywilnego Uniwersytetu Warszawskiego. W 1981 uzyskał stopień doktora habilitowanego w specjalności postępowania cywilnego (za pracę habilitacyjną Prawo obce w sądowym postępowaniu cywilnym otrzymał pierwszą nagrodę w konkursie „Państwa i Prawa”), po czym został powołany na stanowisko docenta. W latach 1987–1990 pełnił funkcję prodziekana Wydziału Prawa i Administracji. W latach 1985–1990 był wykładowcą postępowania cywilnego i prawa międzynarodowego prywatnego na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim. Od 1990 objął stanowisko profesora nadzwyczajnego Uniwersytetu Warszawskiego. W 1991 otrzymał tytuł naukowy profesora nauk prawnych, a w 1997 nominację na profesora zwyczajnego UW. W 1997 został kierownikiem Zakładu Postępowania Cywilnego na WPiA (przekształconego później w Katedrę Postępowania Cywilnego).

W 1990 powołany na sędziego Sądu Najwyższego w Izbie Cywilnej. 21 listopada 1996 został prezesem Sądu Najwyższego kierującym pracami Izby Cywilnej. Zakończył urzędowanie w sierpniu 2016, przechodząc następnie w stan spoczynku[2].

Został członkiem Stowarzyszenia Naukowego Collegium Invisibile[3] i rady naukowej Instytutu Wymiaru Sprawiedliwości, a w 1991 redaktorem naczelnym miesięcznika „Przegląd Sądowy”. W 1990 powołano go w skład Komisji ds. Reformy Prawa Cywilnego przy ministrze sprawiedliwości, a w 1997 na wiceprzewodniczącego Komisji Kodyfikacyjnej Prawa Cywilnego. W 1997 powołany na eksperta Rady Europy, w 1999 w skład Komitetu Nauk Prawnych Polskiej Akademii Nauk, a w 2002 w skład Europejskiej Komisji ds. Wymiaru Sprawiedliwości. Wchodził również w skład rady naukowej Spółdzielczego Instytutu Naukowego[4], spółki jawnej powiązanej z systemem polskich spółdzielczych kas oszczędnościowo-kredytowych (SKOK).

Dorobek naukowy Tadeusza Erecińskiego obejmuje około 120 publikacji z zakresu postępowania cywilnego, organizacji wymiaru sprawiedliwości i socjologii prawa (książek, rozpraw, artykułów i części prac zbiorowych oraz glos). Autor lub współautor m.in. publikacji: Apelacja i kasacja w procesie cywilnym (1996), Komentarz do Kodeksu Postępowania Cywilnego (cz. I i II, I wyd. 1997 i 1998), Międzynarodowe Postępowanie Cywilne (2000), Komentarz do prawa o ustroju sądów powszechnych i ustawy o Krajowej Radzie Sądownictwa (2002).

W 2012, za wybitne osiągnięcia w pracy naukowo-badawczej i działalności dydaktycznej, za zasługi na rzecz rozwoju nauki, prezydent Bronisław Komorowski odznaczył go Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski[5].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]