Przejdź do zawartości

Tadeusz Kraśko

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Tadeusz Kraśko
Data i miejsce urodzenia

28 października 1940
Worniany

Data i miejsce śmierci

23 lutego 2019
Warszawa

Zawód

dziennikarz, reportażysta, reżyser i scenarzysta filmów dokumentalnych

Lata aktywności

1971–1988

Tadeusz Kraśko (ur. 28 października 1940 w Wornianach, zm. 23 lutego 2019[1] w Warszawie) – polski dziennikarz telewizyjny, reżyser i scenarzysta filmów dokumentalnych[2], reportażysta, publicysta, dyplomata, polityk lewicowy. Laureat trzech Złotych Ekranów i nagród Zakopiańskiego Festiwalu Filmów o Sztuce. Autor kilkudziesięciu tytułów literatury faktu, m.in. literackich rozmów z Jerzym Turowiczem, Arturem Międzyrzeckim i prof. Adamem Zielińskim, dyrektor Instytutu Polskiego w Sztokholmie, dyrektor programowy pierwszej prywatnej telewizji Top Canal. Realizator licznych reportaży zagranicznych m.in. z Włoch, Kuby, Litwy, Rosji, USA, Szwecji, Niemiec i Chorwacji[3].

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Wczesne lata

[edytuj | edytuj kod]

Urodził się pod Wilnem w miejscowości Worniany[2] (obecnie na Białorusi) jako syn Wincentego Kraśki[4] – działacza komunistycznego z czasów PRL, członka Komitetu Centralnego PZPR[5]. Absolwent Wydziału Prawa Uniwersytetu Warszawskiego[6].

Kariera

[edytuj | edytuj kod]

W czasach PRL pracował dla Telewizji Polskiej, zastępca redaktora naczelnego Redakcji Publicystyki Kulturalnej TVP1, szef Redakcji Reportażu i Filmu Dokumentalnego TVP2. Autor i realizator wielu programów telewizyjnych, reportaży zagranicznych. Wyróżniony przez Zakopiański Festiwal Filmów o Sztuce w 1972 za film Wyprawa do kresu fotografii i w 1974 za film Zbigniewa Makowskiego pejzaże niedostępne. W 1986 otrzymał nagrodę Złote Ekrany przyznawaną przez czasopismo „Ekran” w kategorii „Cykl programów publicystycznych”. Członek Stowarzyszenia Filmowców Polskich.

Na przełomie lat 70/80 pełnił funkcję radcy ambasady PRL i był dyrektorem Instytutu Kultury Polskiej w Sztokholmie[7].

Na początku lat 90. zwolniony z TVP2[8]. Po 1991 był dyrektorem programowym pierwszej prywatnej telewizji Top Canal. Od tego czasu publikował książki, głównie wywiady-rzeki z dziennikarzami z okresu PRL[9]. Od 2002 do 2003 członek Rady Nadzorczej spółki Glob Investment[10].

Działalność polityczna

[edytuj | edytuj kod]

Należał do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. Później był rzecznikiem prasowym Krajowej Partii Emerytów i Rencistów[11]. W 2001 kandydował jako jej działacz bezskutecznie do Sejmu w okręgu koszalińskim z listy SLD-UP[12], a w 2002 z listy KPEiR do rady Warszawy[13]. W 2003 był wśród założycieli partii Centrolewica Rzeczypospolitej Polskiej[11][14]. Wkrótce ponownie związał się z KPEiR. W 2005 był pełnomocnikiem jej komitetu wyborczego[15], a w 2010 kandydował z jej listy do sejmiku mazowieckiego[16]. W 2011 jako bezpartyjny startował bez powodzenia do Sejmu w okręgu warszawskim z listy Sojuszu Lewicy Demokratycznej[17]. W późniejszym czasie ponownie był rzecznikiem KPEiR[18]. W 2018 bezskutecznie kandydował z listy SLD Lewica Razem do rady warszawskiej dzielnicy Śródmieście[19].

Życie prywatne

[edytuj | edytuj kod]

Był żonaty z producentką i scenarzystką filmową Barbarą Pietkiewicz(inne języki)[20], ich synem jest dziennikarz Piotr Kraśko (ur. 1971)[21]. Jego drugą żoną była Nina Terentiew[22]. Miał córkę Ewę (ur. 1985), która także została dziennikarką i współpracowała ze stacjami TVP2, TVN i TVN Meteo[5].

Pochowany wraz z ojcem na cmentarzu wojskowym na Powązkach[23].

Publikacje

[edytuj | edytuj kod]
  • Nie tędy droga! (1991, z Adamem Schaffem);
  • Początek raz jeszcze: Z Andrzejem Szczypiorskim rozmawia Tadeusz Kraśko (1991)
  • Leszek Moczulski: wygram tę wojnę! (1992, z Ewą Sochacką)
  • Pasjans telewizyjny (1992)
  • Chocholi taniec. Miesiąc w Roku Koguta: rozmowy z Andrzejem Szczypiorskim (1993)
  • Wierność: rozmowy z Jerzym Turowiczem (1995)
  • Z Adamem Zielińskim wiedeńskie rozmowy: opowieść o ryzyku, uporze, chińskiej tajemnicy, bałkańskiej tragedii i wiedeńskiej nostalgii (1995)
  • Rzeczpospolita demokracji lokalnej: rozmowy z Prof. Jerzym Regulskim, Prof. Michałem Kuleszą, Sen. Jerzym Stępniem, Prof. Piotrem Buczkowskim (1996, z Ewą Sochacką)
  • U progu XXI wieku (1996, z Arturem Międzyrzeckim)
  • U progu XXI wieku: o Monte Cassino – cezaryzmie – i minimum powagi – o pięknej lokalności poezji – o Rimbaudzie i klasykach – o surrealizmie i poezji amerykańskiej – o hasłach: „śmierć intelektualistom!”, „wykosić wszystko, co wystaje!” i „patrz pan, szatan!' (1996 z Arturem Międzyrzeckim)
  • Gdzie jest niedźwiedź?, czyli Z Adamem Zielińskim wiedeńskich rozmów ciąg dalszy (1998)
  • Czas skorpiona (1998)
  • Moje schody (1998, z Grzegorzem Tuderkiem)
  • Rak (1999, z Andrzejem Kułakowskim)
  • Wspomnienia oficera polskiego wywiadu Tadeusza Szadkowskiego – pułkownika W. P. w st. spoczynku (2003)
  • Licheń – świątynia trzeciego tysiąclecia (2004 z Grzegorzem Tuderkiem)

Filmografia (wybór)

[edytuj | edytuj kod]
Reżyser i scenarzysta
  • Kuba (1989)
  • Leningrad – nadzieja (1988)
  • Leningrad z Afganistanem (1988)
  • Spotkanie z prof. Schaffem (1988)
  • Litwa – prawda (1987)
  • Litwa – Polonia (1987)
  • Moskwa (1987)
  • Pamięć (1986)
  • Wyżej niż góry (1986)
  • Za horyzontem słońce (1978)
  • Obraz i ramy (1973)
  • Akademia (1973)
  • Krzesło i ramy (1973)
  • Brawa i brawka (1971)

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ Michał Dziedzic: Nie żyje Tadeusz Kraśko, ojciec Piotra Kraśki. Wirtualna Polska, 2019-02-23. [dostęp 2019-02-23]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-02-23)].
  2. ↑ a b Tadeusz Kraśko. Portal Filmowy. [dostęp 2019-02-24]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-02-24)].
  3. ↑ Blog Tadeusza Kraśki.
  4. ↑ Kraśko o dziadku w PZPR: był uczciwym człowiekiem. Fakt.pl, 2016-08-10. [dostęp 2024-08-17]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-02-23)].
  5. ↑ a b Piotr Kraśko ma siostrę? Mroczny sekret dziennikarza. „Super Express”, 2017-02-09. [dostęp 2019-02-23]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-02-23)].
  6. ↑ Piotr Kraśko – rodzina: ojciec, dziadek, pierwsza i druga żona. Kim są?. Fokus TV, 2015-06-29.
  7. ↑ Robert Wit Wyrostkiewicz: Życiorys Niny Terentiewej-Kraśko. Fronda.pl, 2010-03-11. [dostęp 2013-12-11].
  8. ↑ Nina Terentiew. Wirtualne Media, 2003-09-21. [dostęp 2013-12-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-06-04)].
  9. ↑ Komunistyczne klany. „Nasz Dziennik”, 2012-12-08. [dostęp 2013-12-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-12-26)].
  10. ↑ Tadeusz Kraśko (’40). Monitor Sądowy i Gospodarczy. [dostęp 2013-12-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-02-23)].
  11. ↑ a b Powstała Centrolewica Rzeczypospolitej Polskiej. Wirtualna Polska, 2003-03-14. [dostęp 2024-08-17].
  12. ↑ Serwis PKW – Wybory 2001. [dostęp 2024-08-17].
  13. ↑ Serwis PKW – Wybory 2002. [dostęp 2024-08-17].
  14. ↑ „Wychowywałem się z mamą i babcią”. Trudna relacja Piotra Kraśki z tatą. Kim był jego ojciec?. Viva!, 2023-05-30. [dostęp 2024-08-17].
  15. ↑ Serwis PKW – Wybory 2005. [dostęp 2024-08-17].
  16. ↑ Serwis PKW – Wybory 2010. [dostęp 2024-08-17].
  17. ↑ Serwis PKW – Wybory 2011. [dostęp 2013-12-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-02-23)].
  18. ↑ Władze KPEiR. Krajowa Partia Emerytów i Rencistów. [dostęp 2024-08-17].
  19. ↑ Serwis PKW – Wybory 2018. [dostęp 2024-08-17].
  20. ↑ Monika Kotowska: Nieznane mamy znanych gwiazd. Polki.pl.
  21. ↑ Piotr Kraśko: Nieznane fakty z życia. Żona, dzieci, wiek, Instagram. Gala.pl. [dostęp 2018-12-05]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-02-23)].
  22. ↑ Anita Czupryn: Caryca mediów, Nina Terentiew, nie zna słowa „emerytura”. „Polska The Times”, 2013-04-01. [dostęp 2013-12-12]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-02-23)].
  23. ↑ Wyszukiwarka grobów w Warszawie. [dostęp 2024-08-17].

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Tadeusz_Kraśko&oldid=74561698”