Tu-110
 |
Ten artykuł od 2009-05 wymaga zweryfikowania podanych informacji. |
 Tu-110 na znaczku pocztowym | |
| Dane podstawowe | |
| Państwo | |
|---|---|
| Konstruktor |
Dmitriy S. Markov |
| Typ | |
| Załoga |
5 |
| Historia | |
| Data oblotu |
11 marca 1957 |
| Liczba egzemplarzy |
4 |
| Dane techniczne | |
| Napęd |
4 silniki Lyulka AL-7 |
| Ciąg |
65.7 kN |
| Wymiary | |
| Rozpiętość |
36,98 m |
| Długość |
40,06 m |
| Wysokość |
11,53 m |
| Powierzchnia nośna |
186 m² |
| Masa | |
| Startowa |
82 700 kg (maksymalna) |
| Osiągi | |
| Prędkość maks. |
1000 km/h |
| Prędkość przelotowa |
890 km/h |
| Pułap |
12 000 m |
| Zasięg |
3450 km |
| Dane operacyjne | |
| Liczba miejsc | |
| 100 pasażerów | |
Tu-110 (ros. Ту-110) – prototyp pasażerskiego samolotu wykorzystującego napęd przy pomocy czterech silników turboodrzutowych, zaprojektowany w biurze konstrukcyjnym Tupolewa w ZSRR, oblatany w 1957 roku.
Konstrukcja była oparta na samolocie Tu-104, główna różnica w stosunku do pierwowzoru polegała na zastosowaniu czterech zamiast dwóch silników (pozostałe elementy były bardzo podobne lub wręcz takie same). Przyczyną zastosowania takiego rozwiązania była chęć zbudowania samolotu eksportowego, a przepisy bezpieczeństwa większości państw wymagały, by pasażerski samolot miał cztery silniki. Powstały zaledwie trzy prototypy, żaden z nich nie był wykorzystywany w lotnictwie cywilnym.