Tu-444

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Tu-444
Ilustracja
Dane podstawowe
Państwo

 Rosja

Producent

Tupolew

Typ

pasażerski

Załoga

2 + 1

Dane techniczne
Napęd

2 x silnik turbowentylatorowy Saturn AL-32M

Ciąg

95 kN

Wymiary
Rozpiętość

16,2 m

Długość

36 m

Wysokość

6,51 m

Powierzchnia nośna

213,6 m²

Masa
Własna

19 300 kg

Startowa

41 000 kg

Paliwa

20 500 kg

Osiągi
Prędkość przelotowa

2 Ma

Pułap

18 000 m

Zasięg

7500 km

Dane operacyjne
Liczba miejsc
10
Użytkownicy
 Rosja

Tu-444 (ros. Ту-444) – niezrealizowany projekt naddźwiękowego, rosyjskiego samolotu pasażerskiego przeznaczonego dla 6 - 10 pasażerów. Maszynę zaprojektowało biuro konstrukcyjne Andrieja Nikołajewicza Tupolewa.

Historia[edytuj | edytuj kod]

Pomysł budowy niewielkiego samolotu dyspozycyjnego zdolnego latać z prędkością ponaddźwiękową pojawił się w latach 60. XX wieku, kiedy to Artiom Mikojan zaproponował, aby na bazie maszyny MiG-25 zbudować samolot zdolny przewieźć 6 pasażerów na odległość 3500 km z prędkością 2,35 Ma. Pomysł nie zyskał aprobaty władz radzieckich, a kolejne próby budowy tego typu maszyny przyszło czekać do lat 80. i 90. XX wieku. W 1989 roku biuro konstrukcyjne im. Pawła Suchoja podpisało porozumienie z amerykańskim Gulfstream Aerospace o budowie dyspozycyjnego samolotu pasażerskiego oznaczonego jako SSBJ S-21. Rozpad Związku Radzieckiego spowodował zamrożenie wszelkich prac nad samolotem, a później anulowanie programu. W połowie lat 90. XX wieku z własnym projektem wystąpiło biuro konstrukcyjne Tupolewa, które zaproponowało zbudowanie na bazie samolotu bombowego Tu-22M3 maszyny oznaczonej jako Tu-344. Samolot miał przewozić do 12 pasażerów, ale zaniechano dalszych prac. W 2004 roku Tupolew przedstawił kolejny projekt oznaczony jako Tu-444. Jego realizacja uzależniona była od znalezienia partnera chcącego partycypować w kosztach prac projektowych i badawczych. Brak jest informacji o dalszych losach tego przedsięwzięcia.

Konstrukcja[edytuj | edytuj kod]

Tu-444 był wolnonośnym dolnopłatem z chowanym, trójpodporowym podwoziem z przednim podparciem. Skrzydło pasmowe z niewielkim ujemnym wzniosem zapewniające maszynie dużą manewrowość i siłę nośną w szerokim zakresie prędkości. Kadłub zwężający się ku tyłowi, na końcu duży statecznik pionowy. Jednostki napędowe umieszczone w dwóch odrębnych gondolach silnikowych.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Piotr Krawczyk, Mirosław Kwarciński, Szybciej niż dźwięk czyli czas to pieniądz..., „Lotnictwo”, nr 3 (2007), s. 22-25, ISSN 1732-5323.