Tu-135
| Dane podstawowe | |
| Państwo | |
|---|---|
| Producent | |
| Typ |
bombowiec strategiczny |
| Konstrukcja |
metalowa |
| Dane techniczne | |
| Napęd |
4 x silnik turboodrzutowy NK-10B (docelowe) |
| Ciąg |
4 x 26 000 kg (NK-10B) |
| Wymiary | |
| Rozpiętość |
28 m (z wyprostowanymi końcówkami) |
| Długość |
44,8 m |
| Powierzchnia nośna |
380 m² |
| Masa | |
| Startowa |
190 000 kg |
| Osiągi | |
| Prędkość przelotowa |
2500 km/h |
| Pułap praktyczny |
22 500 m |
| Zasięg |
7950 km |
| Dane operacyjne | |
| Użytkownicy | |
 ZSRR
| |
Tu-135 – radziecki, naddźwiękowy bombowiec, zaprojektowany na przełomie lat 50. i 60. XX wieku w biurze konstrukcyjnym Tupolewa.
Historia[edytuj | edytuj kod]
Samolot swoją konstrukcją przypominał amerykański North American XB-70 Valkyrie, skrzydła typu delta z odchylanymi do dołu w trakcie lotu końcówkami i układzie konstrukcyjnym typu kaczka. Cztery silniki umieszczone obok siebie w jednym bloku pomiędzy statecznikami pionowymi. Maszyna miała być uzbrojona w pojedynczą Ch-22 podwieszaną pod silnikami. Biuro konstrukcyjne planowało również wersję pasażerską zdolną zabrać na swój pokład od 100 do 120 pasażerów oraz kolejną wersję bombową oznaczoną jako Tu-137. Samolot pozostał jedynie w sferze projektów. Był to okres, w którym Nikita Chruszczow przestawił przemysł lotniczy na produkcję kosmiczną. To rakietowe pociski balistyczne miały być nosicielami broni jądrowej, lotnictwu pozostawiono jedynie działania na szczeblu taktycznym. Tym samym projekt Tupolewa, jako niespełniający wymagań pozostał na papierze[1].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
| Samoloty myśliwskie | |
|---|---|
| Samoloty bombowe | |
| Samoloty obserwacyjne rozpoznawcze i dowodzenia | |
| Samoloty szturmowe | |
| Samoloty szkolno-treningowe | |
| Samoloty transportowe i szybowce desantowe | |
| Śmigłowce | |
| Prototypy i konstrukcje doświadczalne |
|
