Przejdź do zawartości

Wacław Skomorucha

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Wacław Skomorucha
Biskup tytularny Zoary
Veritati et caritati
Służba prawdzie i miłości
Kraj działania

Polska

Data i miejsce urodzenia

27 lutego 1915
Chądzyń

Data i miejsce śmierci

25 sierpnia 2001
Siedlce

Biskup pomocniczy siedlecki
Okres sprawowania

1963–1992

Wyznanie

katolicyzm

Kościół

rzymskokatolicki

Prezbiterat

8 września 1940

Nominacja biskupia

21 listopada 1962

Sakra biskupia

21 kwietnia 1963

Sukcesja apostolska
Data konsekracji

21 kwietnia 1963

Miejscowość

Siedlce

Miejsce

katedra Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny

Konsekrator

Stefan Wyszyński

Współkonsekratorzy

Michał Klepacz
Piotr Kałwa

Wacław Skomorucha (ur. 27 lutego 1915 w Chądzyniu, zm. 25 sierpnia 2001 w Siedlcach) – polski duchowny rzymskokatolicki, biskup pomocniczy siedlecki w latach 1963–1992, od 1992 biskup pomocniczy senior diecezji siedleckiej.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 27 lutego 1915 w Chądzyniu. W latach 1929–1934 uczęszczał do Wyższego Gimnazjum Biskupiego w Siedlcach, gdzie uzyskał świadectwo dojrzałości. W latach 1934–1939 odbył studia filozoficzno-teologiczne w Wyższym Seminarium Duchownym w Janowie Podlaskim. Święceń prezbiteratu udzielił mu 8 września 1940 w katedrze Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny w Siedlcach biskup Czesław Sokołowski, administrator apostolski diecezji podlaskiej. W latach 1950–1953 studiował na Wydziale Teologii Katolickiej Uniwersytetu Warszawskiego, uzyskując magisterium[1].

Pracował jako wikariusz w parafiach: św. Michała Archanioła w Starejwsi (1940), św. Małgorzaty w Ulanie (1940–1941), Przenajświętszej Trójcy w Radzyniu Podlaskim (1941–1942), Przenajświętszej Trójcy w Borowiu (1942–1943), św. Stanisława Biskupa w Sarnakach (1943–1944). Był proboszczem parafii św. Barbary w Dołdze (1944–1946) i parafii św. Antoniego z Padwy w Ugoszczy (1947–1948). W latach 1946–1947 pracował jako prefekt w Liceum Ogólnokształcącym im. Tadeusza Kościuszki w Łukowie. W latach 1948–1950 pełnił funkcję misjonarza diecezjalnego w Łukowie. W latach 1958–1960 zajmował w kurii biskupiej stanowisko referenta duszpasterstwa[1].

Od 1950 do 1958 pełnił funkcję ojca duchownego w Wyższym Seminarium Duchownym w Siedlcach[1]. W latach 1959–1996 był tamtejszym wykładowcą, prowadząc zajęcia z patrologii, homiletyki, teologii dogmatycznej, teologii ascetycznej i historii Kościoła[2]. W latach 1960–1963 sprawował urząd wicerektora, a w 1972 rektora seminarium[1].

21 listopada 1962 papież Jan XXIII mianował go biskupem pomocniczym diecezji siedleckiej ze stolicą tytularną Zoara[2]. Święcenia biskupie otrzymał 21 kwietnia 1963 w katedrze Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny w Siedlcach. Udzielił mu ich kardynał Stefan Wyszyński, prymas Polski, któremu asystowali Michał Klepacz, biskup diecezjalny łódzki, i Piotr Kałwa, biskup diecezjalny lubelski[1]. Jako dewizę biskupią przyjął słowa „Veritati et caritati” (Służba prawdzie i miłości)[3]. W latach 1963–1992 sprawował urząd wikariusza generalnego diecezji[1]. W 1963 został ustanowiony egzaminatorem prosynodalnym, a w 1964 sędzią prosynodalnym. Podczas II synodu diecezjalnego pełnił funkcję przewodniczącego komisji głównej[2]. W kurii diecezjalnej zajmował stanowiska przewodniczącego: Wydziału Nauki Katolickiej, Wydziału Artystyczno-Budowlanego i Komisji ds. Budownictwa Kościelnego[1]. Był członkiem Rady Kapłańskiej, Rady Duszpasterskiej[2] i przewodniczącym Trybunału Diecezjalnego[1]. Z ramienia diecezji koordynował współpracę duszpasterską z Kościołem w Niemczech, zwłaszcza z diecezją Spiry, a także zasiadał w warszawskim komitecie organizującym pierwszą podróż apostolską papieża Jana Pawła II do Polski. W latach 1964–1992 pełnił funkcję dziekana siedleckiej kapituły katedralnej. W latach 1965–1968 był proboszczem parafii katedralnej w Siedlcach[2]. Po śmierci biskupa Ignacego Świrskiego, od 26 marca do 24 października 1968 rządził diecezją jako wikariusz kapitulny. 1 lutego 1992 papież Jan Paweł II przyjął jego rezygnację z obowiązków biskupa pomocniczego siedleckiego[1].

W Episkopacie Polskim zasiadał w Komisji ds. Duszpasterstwa Kobiet, Komisji ds. Rewizji Kodeksu Prawa Kanonicznego, Komisji ds. Środków Społecznego Przekazu oraz Komisji ds. Budownictwa Sakralnego i Kościelnego. W 1963 i 1965 był uczestnikiem kolejno II i IV sesji soboru watykańskiego II[1]. Był współkonsekratorem podczas sakry biskupa pomocniczego kieleckiego Edwarda Materskiego (1968)[4].

Zmarł 25 sierpnia 2001[5] w Siedlcach[6]. Został pochowany 29 sierpnia 2001[2] na miejscowym cmentarzu centralnym[7].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c d e f g h i j K.R. Prokop: Biskupi Kościoła katolickiego w III Rzeczpospolitej. Kraków: Towarzystwo Autorów i Wydawców Prac Naukowych „Universitas”, 1998, s. 127–128. ISBN 83-7052-900-3.
  2. a b c d e f R. Krawczyk. Biskup Wacław Skomorucha (1915–2001). „Szkice Podlaskie”. T. 10, s. 253–260, 2002. [dostęp 2015-06-29]. 
  3. G. Polak: Kto jest kim w Kościele. Warszawa: Katolicka Agencja Informacyjna, 1999, s. 327. ISBN 83-911554-0-4.
  4. Wacław Skomorucha. catholic-hierarchy.org. [dostęp 2015-06-29]. (ang.).
  5. Siedlce: zmarł bp Wacław Skomorucha. ekai.pl (arch.), 2001-08-25. [dostęp 2018-04-16].
  6. Biskupi polscy – odeszli. opoka.org.pl (arch.), 2001-11-07. [dostęp 2018-04-16].
  7. Około 5 tys. osób wzięło udział w pogrzebie bp. Wacława Skomoruchy (opis). ekai.pl (arch.), 2001-08-29. [dostęp 2018-04-16].

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]