W latach 1919–1937 był profesorem seminarium duchownego w Kielcach. Objął katedrę filozofii chrześcijańskiej na Uniwersytecie Stefana Batorego w Wilnie. Po wybuchu II wojny światowej prowadził wykłady w seminarium duchownym w Wilnie i na tajnym uniwersytecie. Po aresztowaniu przez Niemców, był więźniem obozów pracy przymusowej w Wyłkowyszkach, Szałtupiach i Prawieniszkach na Litwie. Profesor seminarium duchownego w Wilnie i Białymstoku w latach 1944–1946. W 1947 został profesorem zwyczajnym wydziału teologicznego uniwersytetu w Wilnie oraz doctorem honoris causa tejże uczelni.