Zgromadzenie Księży Misjonarzy
| Dewiza: Evangelizare pauperibus misit me (Posłał mnie ubogim głosić Dobrą Nowinę) | |
| |
| Pełna nazwa |
Zgromadzenie Księży Misjonarzy |
|---|---|
| Nazwa łacińska |
Congregatio Missionis |
| Skrót zakonny |
CM |
| Wyznanie | |
| Kościół | |
| Status kanoniczny | |
| Założyciel | |
| Data założenia |
1625 |
| Data zatwierdzenia |
1633 |
| Przełożony |
Tomaž Mavrič CM |
| Liczba członków |
3100 (2021) |
| Strona internetowa | |
Zgromadzenie Księży Misjonarzy[1], właściwie Zgromadzenie Misji, łac. Congregatio Presbiterorum Saeculorum Missionis (CM) – stowarzyszenie życia apostolskiego założone 17 kwietnia 1625 w Paryżu przez św. Wincentego a Paulo w celu ewangelizacji ubogich, w szczególności w formie misji ludowych w małych miasteczkach i wioskach. Misjonarze prowadzili przytułki dla sierot, opiekowali się chorymi oraz zajmowali się formacją kleru, nie przyjmowali natomiast beneficjów i godności kościelnych[2].
Historia
[edytuj | edytuj kod]
Powstanie i rozwój Zgromadzenia
[edytuj | edytuj kod]25 stycznia 1617 św. Wincenty a Paulo wygłosił kazanie o spowiedzi generalnej. Ten dzień jest uważany za duchowy początek Zgromadzenia Misji. Formalnie jednak Zgromadzenie zostało założone 17 kwietnia 1625, kiedy w pałacu rodziny de Gondi w Paryżu spisano dokument fundacyjny. Powołano wówczas stowarzyszenie duchownych, którzy mieli całkowicie poświęcić się pracy wśród mieszkańców wsi przez głoszenie misji i rekolekcji parafialnych, zachęcając do odbycia spowiedzi generalnej[3]. Oficjalnie Stolica Apostolska zatwierdziła Zgromadzenie bullą papieża Urbana VIII Salvatoris nostri w 1633.
Za życia św. Wincentego a Paulo Zgromadzenie przeżywało dynamiczny rozwój. W 1633 wspólnota przeniosła się do domu świętego Łazarza, w 1637 założono własne seminarium. W 1642 powierzono Zgromadzeniu prowadzenie seminarium duchownego w Annecy, założono pierwszy dom poza granicami Francji - w Rzymie. Okres 1642-1660 to czas kształtowania się struktur i ekspansji. Otwierano nowe domy we Francji, m.in. w Paryżu, Toul, Richelieu, Troyes, Marsylii, Cahors, Sedan, we Włoszech (1642), w dzisiejszej Tunezji (1645), Algierii (1646), Irlandii i Szkocji (1647), na Madagaskarze (1648) i w Polsce (1651)[4]. W chwili śmierci św. Wincentego a Paulo Zgromadzenie posiadało 19 domów we Francji, 4 we Włoszech, 2 w północnej Afryce i 1 w Polsce[5].
Przybycie misjonarzy do Polski
[edytuj | edytuj kod]Pierwsi misjonarze św. Wincentego a Paulo zostali sprowadzeni do Polski z Francji na zaproszenie królowej Ludwiki Marii Gonzagi w listopadzie 1651. Osiedlili się w małym domku położonym w okolicy drewnianego kościoła św. Krzyża, będącego poprzednikiem bazyliki Świętego Krzyża w Warszawie. W 1652 królowa ofiarowała misjonarzom parafię w Sokółce koło Białegostoku, a w grudniu 1653 nastąpiło oficjalne objęcie świętokrzyskiej parafii i kanoniczne ustanowienie domu Zgromadzenia. W następnych latach dokonano jego rozbudowy i wzniesienia nowej świątyni[6]. W 1685 oficjalnie erygowano Polską Prowincję Zgromadzenia Misji. Pierwszym jej wizytatorem został Michał Bartłomiej Tarło. W skład nowo utworzonej struktury weszły trzy domy: w Warszawie, Chełmnie i Krakowie. Pracowało w nich wówczas 21 księży i 6 braci. Do czasów zaborów prowincja przeżywała dynamiczny rozwój. W 1772 liczyła 295 członków (193 księży, 59 braci, 43 seminarzystów), pracujących w 30 domach. Większość konfratrów prowadziła misje i rekolekcje parafialne, prowadziła parafie oraz pracowała lub prowadziła seminaria diecezjalne. W szczytowym momencie misjonarze prowadzili 18 seminariów duchownych (połowę wszystkich istniejących w Polsce)[7].
Stan obecny
[edytuj | edytuj kod]Aktualnie (stan na 25 października 2022 roku) Polska Prowincja Zgromadzenia Misji liczy 237 księży i 2 braci. W skład Prowincji wchodzi 25 domów. Misjonarze są obecni w Bydgoszczy, Grodkowie, Lipowej, Iłowej, Gozdnicy, Wymiarkach, Przewozie, Krakowie, Krzeszowicach, Odporyszowie, Pabianicach, Piekarach koło Krakowa, Skwierzynie, Trzcielu, Słubicach, Sopocie, Tarnowie, Warszawie, Ignacowie, Wrocławiu, Zakopanem i Żmigrodzie. Polscy misjonarze pracują również w Austrii (Wiedeń), Niemczech (Freilassing, Lippstadt), Francji (Saint-Etienne), Ukrainie, Białorusi, Belgii, Danii, Tajwanie, Kongo, Beninie, Brazylii, Madagaskarze, Kongo, Papui-Nowej Gwinei, Kazachstanie, Stanach Zjednoczonych[8][9].
Misjonarze w Polsce prowadzą duszpasterstwo parafialne, a także dzieła charytatywne: Stowarzyszenie Miłosierdzia Św. Wincentego á Paulo, Tarnowskie Hospicjum Domowe im. bł. Fryderyka Ozanama, Wincentyński Dom Miłosierdzia im. św. Małgorzaty. Wkładem w edukację duchowieństwa jest Instytut Teologiczny Księży Misjonarzy afiliowany do Uniwersytetu Papieskiego Jana Pawła II w Krakowie[10] oraz wydawanie Śpiewnika Siedleckiego[11]. Misjonarze prowadzą również Wydawnictwo Instytutu Teologicznego Księży Misjonarzy, oraz dwie szkoły: Szkołę Podstawową im. św. Wincentego a Paulo w Pabianicach oraz Liceum Ogólnokształcące w Piekarach, a także współpracują ze Zgromadzeniem Sióstr Miłosierdzia.
Duchowość
[edytuj | edytuj kod]Hasłem Zgromadzenia Misji są słowa: "Posłał mnie Pan, abym głosił ubogim Dobrą Nowinę" zaczerpnięte z Ewangelii według świętego Łukasza. Według świętego Wincentego a Paulo zadaniem misjonarzy jest przyoblekanie się w ducha Jezusa Chrystusa, to znaczy naśladowanie Jezusa głoszącego Ewangelię ubogim. W tym celu należy ćwiczyć się w nabywaniu pięciu cnót misjonarskich: prostoty, pokory, łagodności, umartwienia i gorliwości apostolskiej[12].
Duchowych źródeł w myśli św. Wincentego należy szukać przede wszystkim w tak zwanej francuskiej szkole duchowości, dominującej w XVII wieku. Na Wincentego wpływ wywarli m.in. Franciszek Salezy, Pierre de Bérulle, Joanna de Chantal czy Andrzej Duval. Wincenty odwoływał się także do ruchu devotio moderna oraz duchowości ignacjańskiej[13].
Naczelną regułą Zgromadzenia Misji jest Jezus Chrystus. Jest on jedynym motywem działania, to znaczy głoszenia Ewangelii ubogim i edukowania duchowieństwa. Wincenty opierał się przede wszystkim na kontemplacji Ewangelii według świętego Łukasza. Punktem wyjścia do działania jest trwanie na modlitwie[14].
Domy Polskiej Prowincji Zgromadzenia Misji
[edytuj | edytuj kod](kryterium zamieszczenia jest artykuł w polskiej Wikipedii)
Polscy Misjonarze św. Wincentego a Paulo
[edytuj | edytuj kod](kryterium zamieszczenia jest biogram w polskiej Wikipedii)
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Zgromadzenie Księży Misjonarzy [online], misjonarze.pl [dostęp 2018-08-04] (pol.).
- ↑ Elżbieta Kowalczykowa, Kościół św. Krzyża, Warszawa 1975, s. 14.
- ↑ Luigi Mezzadri, Jose Maria Roman, Historia Zgromadzenia Misji, t. 1, Kraków 1995, s. 39-41.
- ↑ Luigi Mezzadri, Jose Maria Roman, Historia Zgromadzenia Misji, t. 1, Kraków 1995, s. 50-51.
- ↑ Luigi Mezzadri, Jose Maria Roman, Historia Zgromadzenia Misji, t. 1, Kraków 1995, s. 127.
- ↑ Luigi Mezzadri, Jose Maria Roman, Historia Zgromadzenia Misji, t. 1, Kraków 1995, s. 376-377.
- ↑ Stanisław Rospond (red.), Misjonarze św. Wincentego a Paulo w Polsce (1651-2001), t. 1. Dzieje, Kraków 2001, s. 110.
- ↑ Katalog Rodziny Wincentyńskiej 2022/2023, Kraków 2022, s. 8-40.
- ↑ Prowincja [online], Zgromadzenie Księży Misjonarzy [dostęp 2023-11-24] (pol.).
- ↑ Istytut Teologiczny – Księży Misjonarzy [online] [dostęp 2023-11-24] (pol.).
- ↑ Śpiewnik ks. Siedleckiego [online] [dostęp 2023-11-24] (pol.).
- ↑ Zgromadzenie Misji [online], Zgromadzenie Księży Misjonarzy [dostęp 2023-11-24] (pol.).
- ↑ Jan Dukała, Jerzy Górny (red.), Święty Wincenty a Paulo, Kraków 2012, s. 46-59.
- ↑ Robert P. Maloney, Duch Zgromadzenia Misji, [w:] Jan Dukała (red.), Słownik duchowości wincentyńskiej, t. 1, Kraków 1997, s. 230-233.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Zgromadzenie księży misjonarzy. [dostęp 12 września 2011].