25 mm armata przeciwlotnicza wz. 1944 (94-KM)
| Dane podstawowe | |
| Państwo | |
|---|---|
| Producent |
Fabryka Nr 88 |
| Rodzaj | |
| Historia | |
| Prototypy | |
| Produkcja seryjna | |
| Wyprodukowano |
237 szt. |
| Dane taktyczno-techniczne | |
| Kaliber |
25 x 218 mm SR |
| Długość lufy |
1915 mm |
| Donośność |
2000 m (pionowa) |
| Prędkość pocz. pocisku |
900 m/s (pocisk przeciwpancerno-smugowy BP-132 o masie 0,286 kg) |
| Masa |
125 kg (lufy) |
| Kąt ostrzału |
-5° do +85° (w pionie) |
| Szybkostrzelność |
2x 240-250 strz/min |
| Obsługa |
9 osób |
| Czas przejścia w położenie bojowe |
30 s |
| Prędkość marszowa |
do 60 (po drogach) |
25 mm armata przeciwlotnicza wz. 1944 (94-KM) (ros. 25-мм спаренная зенитная пушка образца 1944 года, 94-КМ) – radzieckie, podwójnie sprzężone, holowane działo przeciwlotnicze wprowadzone do uzbrojenia w 1944 roku.
Historia[edytuj | edytuj kod]
Pod koniec 1943 roku w Biurze Konstrukcyjnym Zakładów nr 88 imienia Mitiszczi opracowano dwulufowe działko 94-KM czyli dwie armaty z 72-K osadzone na jednym łożu. Celownik, mechanizm kierunkowego naprowadzania i łoże dolne zostało zaadaptowane ze 37 mm armaty plot 61-K, a mechanizm powrotny z morskiej 70-K. W 1944 roku 94-KM przeszła próby na poligonie Donguskim. Po dopracowaniu jeszcze w tym samym roku została przyjęta do uzbrojenia jako: 25-мм зенитнаяпушка обр. 1944 г.. Powstała również wersja armaty zamontowana na podwoziu ciężarówki. Na podwoziu samochodów ZiS-11, będącego modyfikacją znanego samochodu ZiS-5 umieszczano wersje dwulufowe. Fabryka nr 88 wykonała w 1944 roku 12 armat 94-KM a rok później jeszcze 225 i przerwano produkcję. Niektóre źródła sugerują, że w latach 1944-1945 powstało 337 sztuk takich działek. Być może w liczbę 225 armat po prostu nie są wliczone działka samobieżne. W 1943 roku opracowano wersję armaty wyposażonej w dodatkowy lekki pancerz chroniący z góry załogę i mechanizmy działa przed odłamkami i lekkimi pociskami.
Amunicja[edytuj | edytuj kod]
W broni używana była amunicja oznaczona 25x218SR opracowana na podstawie szwedzkiej 25 mm amunicji Boforsa opracowanej w 1933 roku, ale mimo podobnej konstrukcji nie są one wzajemnie zamienne. W latach 1939-40 w NII-24 opracowano nabój odłamkowy, a w latach 1941-42 powstał nabój przeciwpancerny i odłamkowo-zapalający ze smugaczem i 10 sekundowym samolikwidatorem. Do strzelania wykorzystywana jest amunicja z pociskami odłamkowo-burzącymi i przeciwpancernymi, oba ze smugaczami. Pociski odłamkowo-burzące wyposażone w wielofunkcyjne zapalniki K-20 używane były do zwalczania celów powietrznych. W przypadku nie trafienia w cel w ciągu 5 sekund, zapalnik inicjował samolikwidację pocisku. Pociski przeciwpancerne służyły do zwalczania pojazdów opancerzonych, do lekkich czołgów włącznie. Zasilanie może odbywać się z 6 nabojowych łódek, chociaż niektóre opracowania informują również o 7 nabojowych łódkach. Naboje przechowywane są w tekturowych rurkach umieszczonych w drewnianych skrzynkach zawierających 50 z nich. Skrzynia taka waży 44 kg i ma wymiary 480 x 345 x 265 mm.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- А. Иванов: Артиллерия СССР в перод второй мировой войны. Санкт-Петербург: Издательский Дом «Нева», 2003.
- Witold "Jowitek" Mikiciuk: 25 mm armata przeciwlotnicza wz. 1940. [dostęp 2007-05-17]. (pol.).