Angelo Maria Durini
| Kardynał prezbiter | |
| |
| Data i miejsce urodzenia |
24 maja 1725 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
28 kwietnia 1796 |
| Miejsce pochówku | ?↗ |
| arcybiskup Ankary | |
| Okres sprawowania |
1766-1796 |
| Wyznanie | |
| Kościół | |
| Sakra biskupia |
28 grudnia 1766 |
| Kreacja kardynalska |
20 maja 1776 |
Angelo Maria Durini (ur. 24 maja 1725 w Mediolanie, zm. 28 kwietnia 1796 w Como) – kardynał, nuncjusz apostolski w I Rzeczypospolitej w latach 1767-1772.
Życiorys
Po studiach w Rzymie, zakończonych doktoratem w 1757 rozpoczął pracę w nuncjaturze w Paryżu. Od 1759 był inkwizytorem generalnym i delegatem apostolskim na Malcie. Był protegowanym papieża Klemensa XIII, który w 1766 zaraz po przyjęciu przez niego święceń kapłańskich, wyniósł go do godności biskupa tytularnego Ankary. W czasie swojej misji w Rzeczypospolitej poparł konfederatów barskich, występujących przeciwko narzuconemu przez Katarzynę II, z pomocą Stanisława Augusta Poniatowskiego protektoratowi rosyjskiemu. Konfederację poparł, choć sam Watykan nie zdecydował się na jej oficjalne poparcie. Udzielił błogosławieństwa oddziałom Kazimierza Pułaskiego w Częstochowie w 1770 roku, był także uczestnikiem przygotowań do porwania Stanisława Augusta Poniatowskiego[1]. Prawdopodobnie wówczas przekroczył swoje watykańskie instrukcje i został na żądanie Rosjan odwołany z Warszawy w 1772.
Polskiemu przedstawicielowi Stanisława Augusta w Rzymie markizowi Tommaso Anticiemu w 1772 roku udało się załatwić w Rzymie odwołanie Duriniego z Polski.
Po zakończeniu misji Durini w Polsce, przebywał w latach 1774-1776 w Awinionie, w 1776 został kardynałem i osiadł w Como.
Przypisy
- ↑ Mariusz Affek, Stolica Święta a Polska w latach 1764-1772 w aspekcie sytuacji międzynarodowej, w: Życie kulturalne i religijność w czasach Stanisława Augusta Poniatowskiego, Warszawa 1991, s. 78.
Bibliografia
- Historia Dyplomacji Polskiej, tom II 1572-1795 pod red. Zbigniewa Wójcika, PWN Warszawa 1982, s. 536-537.
- The Cardinals of the Holy Roman Church