Cassida berolinensis
| Cassida berolinensis | |
| Suffrian, 1844 | |
| Systematyka | |
| Domena | |
|---|---|
| Królestwo | |
| Typ | |
| Gromada | |
| Rząd | |
| Rodzina | |
| Podrodzina | |
| Plemię | |
| Rodzaj | |
| Podrodzaj |
Cassida (Cassidulella) |
| Gatunek |
Cassida (Cassidulella) berolinensis |
Cassida berolinensis – gatunek chrząszcza z rodziny stonkowatych i podrodziny tarczykowatych. Zamieszkuje Palearktykę. Żeruje na goździkowatych.
Taksonomia[edytuj | edytuj kod]
Gatunek ten opisany został po raz pierwszy w 1844 roku przez C.W.L. Eduarda Suffriana[1].
Morfologia[edytuj | edytuj kod]
Chrząszcz o ciele długości od 3,6 do 5 mm. Grzbietowa strona ciała ubarwiona jest żółtawo lub jasnoochrowo, czasem z drobnymi, ciemniejszymi, rozmytymi plamami na pokrywach. Brzuszna strona ciała zwykle ubarwiona jest żółtawo lub jasnoochrowo z rdzawoczerwonymi: śródpiersiem, zapiersiem i środkiem sternitów odwłoka. Spotyka się również formy ciemniejsze, o spodzie ciała ubarwionym jak u tarczyka żółtawego tj. czarnym z żółtawymi: głową, podstawami czułków i krawędziami sternitów odwłoka. Formy te odróżnia od tarczyka żółtawego duże i silne punktowanie nadustka, a w przypadku samców także cechy budowy prącia. Ubarwienie odnóży jest żółtawe. Brzegi przedplecza i pokryw są rozpłaszczone. Punktowanie pokryw jest bardzo regularne, rozmieszczone w rządkach, bez nadliczbowych punktów na międzyrzędach. Krawędzie nasadowe pokryw są gładkie, pozbawione charakterystycznego dla tarczyka mgławego karbowania. Stopy mają rozchylone, pozbawione ząbków przy nasadach pazurki wystające poza wieńce szczecinek na trzecich członach[2].
Ekologia i występowanie[edytuj | edytuj kod]
Zarówno osobniki dorosłe jak i larwy tego tarczyka są fitofagami żerującymi na roślinach z rodziny goździkowatych[3][2].
Gatunek palearktyczny o niedostatecznie rozpoznanym rozsiedleniu[3][2]. Znany jest z Niemiec (Brandenburgia i Turyngia[2]), Austrii, Szwecji (Skania[2]), Polski, Czech, Słowacji, Węgier, Ukrainy (Podole[2]), Bośni i Hercegowiny, Bułgarii, Mongolii oraz Rosji (zarówno z części europejskiej, Syberii jak i dorzecza Amuru na Dalekim Wschodzie[3][2])[1]. W Polsce spotykany jest bardzo rzadko i pojedynczo. W XIX wieku odnotowano go ze Szczecina i Zamojszczyzny, a w XX wieku z Niziny Mazowieckiej i Pojezierza Olsztyńskiego[2]. W 2002 roku umieszczono go na Czerwonej liście zwierząt ginących i zagrożonych w Polsce jako gatunek zagrożony o niedostatecznie rozpoznanym statusie (DD)[4]. W 2005 umieszczony został na „Czerwonej liście gatunków zagrożonych Republiki Czeskiej” jako gatunek zagrożony wyginięciem[5].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Cassida (Cassidulella) berolinensis Suffrian, 1844. [w:] Fauna Europaea [on-line]. [dostęp 2020-10-31].
- ↑ a b c d e f g h Andrzej Warchałowski: Klucze do oznaczania owadów Polski. Część XIX Chrząszcze — Coleoptera. Zeszyt 94c Stonkowate — Chrysomelidae. Podrodziny: Halticinae, Hispinae i Cassidinae. Warszawa: Polskie Towarzystwo Entomologiczne, PWN, 1978.
- ↑ a b c B. Burakowski, M. Mroczkowski, J. Stefańska. Chrząszcze – Coleoptera. Stonkowate – Chrysomelidae, część 2. „Katalog Fauny Polski”. XXIII (17), 1991.
- ↑ Jerzy Pawłowski, Daniel Kubisz, Mieczysław Mazur: Coleoptera. Chrząszcze. W: Zbigniew Głowaciński, Małgorzata Makomaska-Juchiewicz, Grażyna Połczyńska-Konior: Czerwona Lista Zwierząt Ginących i Zagrożonych w Polsce. Suplement. Kraków: Instytut Ochrony Przyrody PAN, 2002.
- ↑ Jan Farkač, David Král, Martin Škorupík: Červený seznam ohrožených druhů České republiky. Bezobratlí. List of threatened species in the Czech Republic. Invertebrates.. Praha: Agentura ochrany přírody a krajiny ČR, 2005. ISBN 80-86064-96-4.