Curtiss XP-31 Swift
 XP-31 w locie | |
| Dane podstawowe | |
| Państwo | |
|---|---|
| Producent |
Curtiss-Wright |
| Typ |
myśliwiec |
| Konstrukcja |
metalowa |
| Załoga |
1 |
| Historia | |
| Data oblotu |
lipiec 1932 |
| Dane techniczne | |
| Napęd |
1 x silnik widlasty Curtiss V-1570 Conqueror |
| Moc |
600 KM |
| Wymiary | |
| Rozpiętość |
10,97 m |
| Długość |
8,00 m |
| Wysokość |
2,36 m |
| Powierzchnia nośna |
18,85 m² |
| Masa | |
| Własna |
1512 kg |
| Startowa |
1879 kg |
| Zapas paliwa |
473 l |
| Osiągi | |
| Prędkość maks. |
346 km/h na 0 m |
| Prędkość przelotowa |
296 km/h |
| Prędkość minimalna |
130 km/h (lądowania) |
| Prędkość wznoszenia |
10,8 m/s |
| Pułap |
7803 m |
| Pułap praktyczny |
6919 m |
| Zasięg |
637 km |
| Dane operacyjne | |
| Uzbrojenie | |
| 4 km 7,62 mm | |
| Użytkownicy | |
| United States Army Air Corps | |
Curtiss XP-31 Swift (Model 66, XP-934) – prototypowy amerykański samolot myśliwski z okresu międzywojennego zaprojektowany w wytwórni Curtiss Aeroplane and Motor Company. W latach 30. maszyna wzięła udział w konkursie na nowy, jednopłatowy samolot myśliwski dla United States Army Air Corps (USAAC), w którym zwycięzcą została konstrukcja Boeing P-26 Peashooter.
Pomimo że konstrukcja okazała się nieudana, uważana jest za ważny kamień milowy w historii Curtissa, jako że wprowadziła wytwórnię w nową erą konstrukcyjną, a niedostatki samolotu stanowiły ważną lekcję dla zespołu projektowego firmy. Był to ostatni myśliwiec Armii ze stałym podwoziem i skrzydłami z zastrzałami, a równocześnie pierwszy z zamknięta kabiną pilota.
Historia[edytuj | edytuj kod]
Geneza[edytuj | edytuj kod]
Na przełomie lat 20. i 30. XX wieku do linii zaczęły wchodzić szybkie, całkowicie metalowe samoloty bombowe, które swoimi osiągami przewyższały użytkowane w siłach powietrznych dwupłatowe samoloty myśliwskie.
Na początku 1932 roku United States Army Air Corps sformułował zapotrzebowanie na nowy, jednopłaty myśliwiec zdolny do walki z nowymi bombowcami. Nowa konstrukcja miała charakteryzować się przede wszystkim dużą prędkością poziomą i szybkością wznoszenia. Na zapotrzebowanie odpowiedziała firma Boeing, projektując samolot Boeing P-26 Peashooter, który do swojego pierwszego lotu wzbił się 20 marca 1932 roku oraz Curtiss Aeroplane and Motor Company.
Projekt[edytuj | edytuj kod]
Inżynier Curtissa, Don Berlin, zaprojektował na bazie szturmowego samolotu Curtiss A-8 nowy samolot myśliwski, jednosilnikowy dolnopłat wykonany w całości z metalu[1]. Samolot otrzymał wewnętrzne oznaczenie firmowe Model 66 i nazwę Swift („nagły”, „prędki”, ale także nazwa ptaka jerzyk)[2].
Jako jednostkę napędową wytwórnia wybrała chłodzony cieczą 600-konny silnik rzędowy typu Curtiss V-1570 Conqueror ze śmigłem dwupłatowym[1][3]. Wybór Curtissa nie spotkał się z uznaniem Armii - silniki Conqueror nie miały dobrej reputacji, miały znaczne problemy z chłodzeniem, zwłaszcza po wprowadzeniu płynów chłodzących Prestone i były trudne utrzymaniu[3]. Na posiedzeniu rady wojskowej 16 maja 1932 podjęto decyzję aby jako silnika samolotu użyć bardziej niezawodnego silnika gwiazdowego typu Wright Cyclone o mocy 700 KM[3]. Decyzja o zmianie silnika spotęgowała późniejsze problemy z samolotem - smukły kadłub swifta został zaprojektowany z myślą o silniku rzędowym, duża powierzchnia czołowa gwiazdowego bardzo popsuła aerodynamiczne kształty maszyny[3].
Aby zapewnić odpowiednią szybkość maszynie, zaprojektowano cienki płat o prostokątnym obrysie, brak doświadczenia w tego typu konstrukcjach zaowocował potrzebą wzmocnienia płatowca. Skrzydła połączone były z masywnymi owiewkami chroniącymi koła stałego podwozia dwoma dużymi zastrzałami - był to ostatni myśliwiec Armii ze stałym podwoziem i z zewnętrznie usztywnionymi (nie wolnonośnymi) skrzydłami[4].
Od USAAC samolot otrzymał oznaczenie XP-934, Armia dostarczyła także silnik samolotu i całe wyposażenie wojskowe[2]. Samolot został zaprojektowany jako prywatna inicjatywa firmy i został przekazany Armii na zasadzie umowy użyczenia (bailment contract)[2].
Próby[edytuj | edytuj kod]
Prototyp do swojego pierwszego lotu wzbił się w lipcu 1932 roku[1]. Gwiazdowy silnik o dużej powierzchni czołowej i zastrzały zwiększały opory aerodynamiczne samolotu i jego osiągi zostały określone jako niezadowalające, jako że odbiegały od charakterystyk latającego już P-26. W broszurach na temat samolotu Curtiss obiecywał, że może on osiągać nawet 260 mil na godzinę, w rzeczywistości jego prędkość maksymalna wynosiła jedynie 215 mil na godzinę, był wolniejszy nie tylko od boeinga P-26 z którym konkurował, ale nawet od wcześniejszego dwupłatowca Curtiss XP-6F[3]. Podstawowym problemem powodującym niskie osiągi maszyny była jej nadmierna masa - masa własna swifta wynosiła 3334 funty (1512 kg) - P-26 był o jedną trzecią lżejszy (961 kg)[3]. XP-31 był tylko o 100 kilogramów lżejszy od znacznie większego A-8 na którego konstrukcji był wzorowany[3]. Kolejną wadą samolotu był bardzo mały zasięg rzędu 600 kilometrów.
W miesiąc po pierwszym locie, inżynierowie wytwórni wymienili silnik gwiazdowy na rzędową jednostkę Curtiss G1V-1570 F Conqueror, zmniejszając tym samym opór czołowy samolotu[1]. Zmiana silnika poprawiła prędkość maksymalną samolotu (Swift mógł maksymalnie lecieć z prędkością rzędu 346 km/h), ale nie jego ogólną charakterystykę która była określana jako „zbyt ciężka” („overweight”)[1].
W lutym 1933 roku USAAC zakupił prototypowy egzemplarz za 40 tysięcy dolarów[5] i nadał mu oznaczenie XP-31 oraz numer seryjny 33-178[1]. Maszyna otrzymały wojskową wersję silnika Curtissa o oznaczenie V-1570-53 Conqueror o takiej samej mocy 600 KM[1]. Wkrótce po zakupie przez USAAC samolot otrzymał nowe oznaczenie ZXP-31 („Z” oznaczało obsolete – „przestarzały”) i do czerwca 1936 przebywał w powietrzu łącznie 287 godzin[5][3].
W 1936 roku trafił do szkoły mechaników USAAC jako naziemna pomoc naukowa w Edgewood Arsenal[5], gdzie został złomowany 10 grudnia 1936[6].
Pomimo że konstrukcja okazała się nieudana, uważana jest za ważny kamień milowy w historii Curtissa, jako że wprowadziła wytwórnię w nową erą konstrukcyjną, a niedostatki samolotu stanowiły ważną lekcję dla zespołu projektowego firmy[2]. Był to ostatni myśliwiec Armii ze stałym podwoziem i skrzydłami z zastrzałami, a równocześnie pierwszy z zamknięta kabiną pilota[7].
Konstrukcja[edytuj | edytuj kod]
XP-31 był całkowicie metalowym, zastrzałowym dolnopłatem ze stałym podwoziem[5][4]. Koła podwozia głównego obudowane dużymi owiewkami połączonymi między sobą usztywniającymi całość zastrzałami, z tyłu kadłuba niechowane kółko ogonowe było również osłonięte aerodynamiczną owiewką[5]. Samolot miał usterzenie klasyczne, poziome wzmocnione pojedynczymi zastrzałami[5]. Skrzydła samolotu o cienkim profilu były podpierane zastrzałami i miały prostokątny obrys[5]. Na krawędzi spływu płata zainstalowano klapy, a na krawędzi natarcia – sloty[4]. Kabina pilota była zamknięta[5]. Klapy otwierały się automatycznie przy prędkości o 15 mil na godzinę (22,6 km/h) większej od prędkości przeciągnięcia[1].
Samolot uzbrojony był w cztery karabiny maszynowe M1919, dwa zainstalowane były w nosie samolotu, a dwa w zewnętrznych gondolach po obydwu stronach kadłuba[1].
Rozpiętość skrzydeł wynosiła 36 stóp (10,97 m), długość samolotu 26 stóp i 3 cale (8 m), a jego wysokość 7 stóp i 9 cali (2,36 m)[5]. Powierzchnia skrzydeł wynosiła 203 stopy kwadratowe (18,85 m²)[5]. Masa własna wynosiła 3334 funty (1512 kg), a masa startowa do 4134 funtów (1879 kg)[5].
Prędkość maksymalna na powierzchni morza wynosiła 215 mil na godzinę (346 km/h), a prędkość przelotowa 184 mile na godzinę (296 km/h)[5]. Prędkość wznoszenia samolotu wynosiła 2130 stóp na minutę (10,82 m/s), pułap maksymalny 22.700 stóp (6919 m). Zasięg z zapasem paliwa 75 galonów (284 litry) wynosił 396 mil (637 km), a zapasem 125 galonów – 642 mile (473 litry i 1033 km)[5].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e f g h i Bowers 1979 ↓, s. 334.
- ↑ a b c d Bowers 1979 ↓, s. 333.
- ↑ a b c d e f g h Walter J. Boyne. Curtiss built well but not too wisely with its XP-31 Swift, a sleek-looking but overweight fighter. „Aviation History”. 13 (6), 2003-07-01. ISSN 1076-8858.
- ↑ a b c Dorr i Donald 1990 ↓, s. 60.
- ↑ a b c d e f g h i j k l m Bowers 1979 ↓, s. 335.
- ↑ Joe Baugher: Curtiss XP-31. joebaugher.com, 2003-07-01. [dostęp 2016-02-10].
- ↑ Bowers 1971 ↓, s. 74.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Enzo Angellucci, Peter Bowers: American Fighter: The Definitive Guide to American Fighter Aircraft from 1917 to the Present. Haynes Publishing Group, 1979. ISBN 0-85429-635-2.
- Peter Bowers: Curtiss Aircraft, 1907-1947. Londyn: Putnam & Company Ltd, 1979. ISBN 0-370-10029-8.
- Peter Bowers: Forgotten Fighters/2 and Experimental Aircraft U.S. Army 1918-1941. Arco Publishing, 1971. ISBN 978-0-668-02403-7.
- Robert F. Dorr, David Donald: Fighters of the United States Air Force: from WWW1 Dogfighters to the Stealth Fighter. Londyn: Temple Press Aerospace, 1990. ISBN 0-600-55094-X.
.svg)
.svg)