Enochrus testaceus
| Enochrus testaceus | |||
| (Fabricius, 1801) | |||
| |||
| Systematyka | |||
| Domena | |||
|---|---|---|---|
| Królestwo | |||
| Typ | |||
| Gromada | |||
| Rząd | |||
| Podrząd | |||
| Infrarząd | |||
| Nadrodzina | |||
| Rodzina | |||
| Podrodzina | |||
| Rodzaj | |||
| Podrodzaj | |||
| Gatunek |
Enochrus (Lumetus) testaceus | ||
| Synonimy | |||
| |||
Enochrus testaceus – gatunek chrząszcza z rodziny kałużnicowatych i podrodziny Enochrinae.
Taksonomia[edytuj | edytuj kod]
Gatunek ten opisany został po raz pierwszy w 1801 roku przez Johana Christiana Fabriciusa pod nazwą Hydrophilus testaceus[1].
Morfologia[edytuj | edytuj kod]
Chrząszcz o podługowato-owalnym, umiarkowanie wysklepionym ciele długości od 5,5 do 6,8 mm[2], nieco krótszym i szerszym niż u wodolubka żółtego oraz bardziej wypukłym niż u E. bicolor. Wierzch ciała punktowany jest równie delikatnie jak u E. bicolor oraz nieco gęściej i grubiej niż u E. quadripunctatus[3].
Głowa ma czarny tył i czoło, a nadustek jasnobrązowy z szerokim, trójkątnym zaczernieniem lub przyciemnieniem. Warga górna samca jest cała lub w większej części żółta, samicy zaś cała czarna lub czarna z żółtymi elementami. Głaszczki szczękowe mają człon drugi rozlegle zaczerniony, a człon ostatni u szczytu jasny lub lekko przyciemniony; długość członu ostatniego jest znacznie mniejsza niż przedostatniego[3][2].
Przedplecze jest rudobrązowe lub brunatnożółte, czasem z czterema rozmazanymi, niewielkimi plamkami czy pośrodkowym przyciemnieniem[3][2]. Punkty na przedpleczu są wyraźne, a na jego bokach występują dwie łukowate grupy punktów grubszych[2]. Pokrywy są rudobrązowe lub brunatnożółte z szeregami czarnych, często niewyraźnych kropek po bokach i u szczytu, zwykle także z czarnymi plamami barkowymi, zawsze bez czarnych pasów[3][2]. Punkty na pokrywach są dobrze zaznaczone. Boczne krawędzie pokryw opadają w linii prostej[2].
Spód ciała jest czarno ubarwiony. Odnóża mają czerwonawe golenie i stopy, a uda czarne z czerwonawymi kolanami lub rozleglejszym zaczerwienieniem[3]. U samca pazurki przednich odnóży są silnie, hakowato zakrzywione[3][2]. Odwłok ma ostatni z widocznych sternitów pozbawiony wcięcia na krawędzi tylnej. Genitalia samca cechują się edeagusem o wąskim płacie nasadowym i niepogrubionych, zwróconych ku sobie, poprzedzonych słabymi nabrzmiałościami wewnętrznymi wierzchołkach paramer[2].
Ekologia i występowanie[edytuj | edytuj kod]
Owad wodny, zarówno w stadium larwalnym, jak i dorosłym[4]. Rozmieszczony jest głównie na nizinach. Zasiedla rozmaite zbiorniki wody stojącej oraz wody wolno płynące[5]
Gatunek palearktyczny. W Europie znany jest z Hiszpanii, Irlandii, Wielkiej Brytanii, Francji, Holandii, Niemiec, Szwajcarii, Austrii, Włoch, Danii, Szwecji, Norwegii, Finlandii, Estonii, Łotwy, Litwy, Polski, Czech, Słowacji, Węgier, Białorusi, Ukrainy, Rumunii, Bułgarii, Chorwacji, Bośni i Hercegowiny, Grecji oraz europejskiej, części Rosji, a w Azji z syberyjskiej i dalekowschodniej części Rosji, Armenii, Azerbejdżanu oraz Kazachstanu[1].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b M. Hansen: Hydrophilidae. W: Catalogue of Palaearctic Coleoptera Volume 2. Hydrophiloidea – Histeroidea – Staphylinoidea. I. Löbl, A. Smetama (red.). Wyd. Apollo Books. Stenstrup: 2004, s. 45–46.
- ↑ a b c d e f g h Arved Lompe (n. G.A. Lohse): Gattung Enochrus Thoms.. [w:] Käfer Europas [on-line]. [dostęp 2024-03-23].
- ↑ a b c d e f Jarosław Łomnicki. Przegląd wodolubków (Philydrus) Polski. „Kosmos”. 35 (3-6), s. 263-273, 1911. Pierwsza związkowa drukarnia we Lwowie.
- ↑ Martin Fikáček: 20. Hydrophilidae Leach, 1815. W: Adam Ślipiński, John F. Lawrence: Australian Beetles. Volume 2. Archostemata, Myxophaga, Adephaga, Polyphaga (part). CSIRO Publishing, 2019, s. 271-350. ISBN 978-0-643-09730-8.
- ↑ B. Burakowski, M. Mroczkowski, J. Stefańska. Chrząszcze – Coleoptera. Adephaga prócz Carabidae, Myxophaga, Polyphaga: Hydrophiloidea. „Katalog Fauny Polski”. 23 (4), 1976.