Fiedos Awchaczow

Fiedos Achwaczow
Федос Михайлович Авхачёв
	major
Data i miejsce urodzenia	17 września 1909 ; Moszewoje, gubernia mohylewska
Data i miejsce śmierci	17 listopada 1993 ; Moskwa
	Przebieg służby
Lata służby	1931–1947
Siły zbrojne	Armia Czerwona; ludowe Wojsko Polskie
Główne wojny i bitwy	II wojna światowa
	Odznaczenia
	;

Fiedos Michajłowicz Awchaczow (ros. Федос Михайлович Авхачёв, ur. 4 września^?/17 września 1909 we wsi Moszewoje w guberni mohylewskiej (obecnie w rejonie kościukowickim w obwodzie mohylewskim), zm. 17 listopada 1993 w Moskwie) – radziecki wojskowy, major, Bohater Związku Radzieckiego (1946).

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Skończył 6 klas szkoły, pracował w kopalni w Śnieżnem, potem w kopalni im. Róży Luksemburg w miejscowości Kołaczewski Rudnik (obecnie w granicach Krzywego Rogu), a w 1931 w kołchozie. Od października 1931 służył w Armii Czerwonej, w maju 1932 skończył szkołę pułkową i w listopadzie 1932 kursy pancerne, został dowódcą czołgu batalionu pancernego w Białoruskim Okręgu Wojskowym, w listopadzie 1938 ukończył kursy techniczne w Smoleńsku, później był politrukiem kompanii w Zachodnim i Nadbałtyckim Specjalnym Okręgu Wojskowym. Od czerwca 1941 walczył na Froncie Północno-Zachodnim jako politruk kompanii 10 pułku czołgów 5 Dywizji Pancernej, brał udział w walkach na Litwie i Białorusi, w lipcu 1941 został politrukiem kompanii szkolnej w Moskiewskim Okręgu Wojskowym, od października 1941 do października 1942 był politrukiem kompanii we Włodzimierzu. W lutym 1943 ukończył kursy doskonalenia kadry oficerskiej przy Wojskowej Akademii Mechanizacji i Motoryzacji ewakuowanej do Taszkentu, potem pozostawał w rezerwie, od września 1943 do stycznia 1944 był zastępcą dowódcy batalionu szkolnego pułku czołgów w Gorkim (obecnie Niżny Nowogród), wiosną 1944 został skierowany do służby w ludowym WP. Od czerwca 1944 do maja 1945 dowodził batalionem czołgów 1 Brygady Pancernej im. Bohaterów Westerplatte (wchodzącej w skład 1 Frontu Białoruskiego, następnie 2 Frontu Białoruskiego), uczestniczył w operacji warszawsko-poznańskiej, pomorskiej i berlińskiej. Szczególnie wyróżnił się podczas operacji pomorskiej 28 marca 1945, gdy jego batalion jako jeden z pierwszych wdarł się do Gdyni, gdzie zniszczył 11 dział wroga i zdobył wiele sprzętu i zaopatrzenia. Po wojnie do maja 1946 służył w ludowym WP jako dowódca batalionu w stopniu majora, po powrocie do ZSRR ukończył w 1947 wyższą oficerską szkołę wojsk pancernych w Leningradzie, w lipcu 1947 zwolniono go do rezerwy, później pracował w zarządzie fabryki "Spartak" i w jednym z departamentów Ministerstwa Transportu Samochodowego i Dróg Szosowych ZSRR. W Kościukowiczach jego imieniem nazwano ulicę i ustawiono jego popiersie.

Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Złota Gwiazda Bohatera Związku Radzieckiego (15 maja 1946)
Order Lenina (15 maja 1946)
Order Czerwonego Sztandaru (25 marca 1945)
Order Wojny Ojczyźnianej I klasy (11 marca 1985)
Medal „Za zasługi bojowe” (3 listopada 1944)
Medal „Za zwycięstwo nad Niemcami w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941–1945”
Medal „Za wyzwolenie Warszawy”
Medal „Za zdobycie Berlina”
Medal jubileuszowy „50-lecia zwycięstwa w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941–1945”
Medal „Weteran pracy”
Order Krzyża Grunwaldu III klasy (Polska Ludowa)
Krzyż Walecznych (Polska Ludowa)
Srebrny Krzyż Zasługi (Polska Ludowa)
Medal za Warszawę 1939–1945 (Polska Ludowa)
Medal za Odrę, Nysę, Bałtyk (Polska Ludowa)
Brązowy Medal „Zasłużonym na Polu Chwały” (Polska Ludowa)
Medal Zwycięstwa i Wolności 1945 (Polska Ludowa)

I inne.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]