Henryk Piątkowski (generał)

Henryk Tadeusz Piątkowski
	; Feliks Henryk Machnowski i Henryk Piątkowski (czerwiec 1944, opodal Jelsi we Włoszech)
	generał brygady
Data i miejsce urodzenia	11 lipca 1902 ; Brzezinka
Data i miejsce śmierci	1 kwietnia 1969 ; Penley
	Przebieg służby
Lata służby	1918-1947
Siły zbrojne	Wojsko Polskie
Jednostki	Samodzielna Brygada Strzelców Karpackich; 3 Dywizja Strzelców Karpackich; 5 Wileńska Brygada Piechoty
Stanowiska	szef sztabu brygady piechoty; szef sztabu dywizji piechoty; dowódca brygady piechoty;
Główne wojny i bitwy	wojna polsko-ukraińska; wojna polsko-bolszewicka; II wojna światowa
	Odznaczenia

Następująca wersja przejrzana tej strony, którą oznaczono 22 kwi 2018, była oparta na tej wersji.

Henryk Tadeusz Piątkowski (ur. 11 lipca 1902 w Brzezince, zm. 1 kwietnia 1969 w Penley w Walii) – generał brygady Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Życiorys

W 1917 wstąpił do Polskiej Organizacji Wojskowej (POW). W listopadzie 1918 walczył w obronie Lwowa jako szef kompanii sztabowej.

Od stycznia 1919 służył w 5 pułku piechoty Legionów, następnie w Brygadzie Strzelców Lwowskich. Od 1 czerwca 1919 podporucznik. Słuchacz Szkoły Podchorążych Piechoty, następnie w kadrze tej szkoły. Awans na stopień porucznika uzyskał 1 czerwca 1921.

W tym czasie uprawiał lekkoatletykę. Był mistrzem Polski w sztafecie 4 × 100 metrów w 1925, wicemistrzem w biegu na 110 metrów przez płotki i w sztafecie 4 × 100 metrów w 1924, a także brązowym medalistą w biegu na 100 metrów w 1924 i w biegu na 200 metrów w 1923. Dwukrotnie ustanawiał rekordy Polski: w biegu na 200 metrów przez płotki czasem 29,4 s (30 września 1923 w Warszawie)^[1] i w sztafecie 4 × 100 metrów wynikiem 45,4 s (12 września 1925 w Warszawie)^[1]^[2]. Był zawodnikiem Polonii Warszawa.

Podczas przewrotu majowego wraz ze Szkołą Podchorążych Piechoty opowiedział się po stronie wojsk rządowych. Oddział pod jego dowództwem obsadził Most Poniatowskiego. Por. Piątkowski był obecny podczas rozmowy marszałka Józefa Piłsudskiego z prezydentem Stanisławem Wojciechowskim i to on na pytanie Piłsudskiego, czy będzie do niego strzelał, odpowiedział, że tak, bo taki otrzymał rozkaz.

Od września 1927 do września 1930 był dowódcą plutonu i kompanii w 1 Batalionie Strzelców w Chojnicach. 1 stycznia 1930 otrzymał awans na kapitana. Od października 1930 do października 1932 był słuchaczem Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie. Następnie służył jako I oficer sztabu w dowództwie 1 Dywizji Piechoty Legionów w Wilnie (do kwietnia 1934) oraz dowództwie 7 Dywizji Piechoty w Częstochowie (do maja 1935). Do stycznia 1936 dowodził kompanią w 27 pułku piechoty w Częstochowie.

Od stycznia 1936 był oficerem do zleceń w Sztabie Głównym Wojska Polskiego (major dyplomowany z 10 marca 1937).

Po kampanii wrześniowej przedostał się do Rumunii, tam internowany. Po ucieczce działał w Stambule, a następnie w sztabie Wojska Polskiego na Środkowym Wschodzie. Od lutego służył w dowództwie Samodzielnej Brygady Strzelców Karpackich, od października 1942 do sierpnia 1943 był jej szefem sztabu. Awansował na podpułkownika dyplomowanego w maju 1943. Do maja 1944 był szefem sztabu 3 Dywizji Strzelców Karpackich, brał udział w bitwie o Monte Cassino.

Od czerwca do listopada 1944 dowodził 5 Wileńską Brygadą Piechoty, m.in. w bitwie o Ankonę. Od września 1944 pułkownik dyplomowany. Od listopada 1944 do września 1946 I zastępca Szefa Sztabu Naczelnego Wodza. Później w Polskim Korpusie Przysposobienia i Rozmieszczenia. Pozbawiony obywatelstwa polskiego dekretem Tymczasowego Rządu Jedności Narodowej z 6 września 1946, uchylonym w 1971 roku. Członek Polskiego Towarzystwa Naukowego na Obczyźnie.

Naczelny Wódz, generał broni Władysław Anders awansował go na generała brygady ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1964. Zmarł w Penley. Został pochowany na Cmentarzu South Ealing w Londynie.

Publikacje

Bitwa o Monte Cassino (Rzym 1944)
Kampania wrześniowa w Polsce 1939 r. (Londyn 1946)
Wkład Polaków do II wojny światowej (Rzym-Londyn 1945)
Krytyczny rozbiór bitwy warszawskiej 1920 roku (Londyn 1957)

Awanse

podporucznik – ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919
porucznik – ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1921
kapitan – ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1930
major – ze starszeństwem z dniem 19 marca 1937
podpułkownik – ze starszeństwem z dniem 3 maja 1943
pułkownik – ze starszeństwem z dniem 7 września 1944
generał brygady – ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1964

Ordery i odznaczenia

Przypisy

↑ ^a ^b Henryk Kurzyński, Stefan Pietkiewicz, Marian Rynkowski: Od Adamczaka do Zasłony - Leksykon lekkoatletów polskich okresu międzywojennego - mężczyźni. Warszawa: Komisja Statystyczna PZLA, 2004, s. 169. ISBN 83-9136-63-9-1.
↑ Janusz Waśko, Andrzej Socha: Athletics National Records Evolution 1912 – 2006. Zamość - Sandomierz: 2007, s. 173.

Bibliografia

Henryk Piotr Kosk: Generalicja polska. T. 2: M-Ż. Pruszków: Oficyna Wydawnicza Ajaks, 2001, s. 81. ISBN 83-87103-81-0.
Tadeusz Kryska-Karski, Tadeusz Żurakowski: Generałowie Polski Niepodległej. Warszawa: Editions Spotkania, 1991, s. 146.
Henryk Kurzyński, Stefan Pietkiewicz, Marian Rynkowski: Od Adamczaka do Zasłony - Leksykon lekkoatletów polskich okresu międzywojennego - mężczyźni. Warszawa: Komisja Statystyczna PZLA, 2004, s. 169. ISBN 83-9136-63-9-1.

[Ad-1] Henryk Kurzyński, Stefan Pietkiewicz, Marian Rynkowski: Od Adamczaka do Zasłony - Leksykon lekkoatletów polskich okresu międzywojennego - mężczyźni. Warszawa: Komisja Statystyczna PZLA, 2004, s. 169. ISBN 83-9136-63-9-1.

[2] Janusz Waśko, Andrzej Socha: Athletics National Records Evolution 1912 – 2006. Zamość - Sandomierz: 2007, s. 173.

[1]

[2]