Ił-108
| Dane podstawowe | |
| Państwo | |
|---|---|
| Producent | |
| Typ |
pasażerski / dyspozycyjny |
| Konstrukcja |
metalowa |
| Załoga |
2 |
| Dane techniczne | |
| Napęd |
2 x silnik turbowentylatorowy DW-2 |
| Ciąg |
2200 kG |
| Wymiary | |
| Rozpiętość |
15 m |
| Długość |
15,85 m |
| Długość kadłuba |
14 m |
| Szerokość kadłuba |
2,35 (maks.) |
| Wysokość |
5,5 m |
| Masa | |
| Własna |
7500 kg |
| Startowa |
14300 kg |
| Osiągi | |
| Prędkość przelotowa |
800 km/h |
| Pułap praktyczny |
12000 m |
| Zasięg |
6000 km (z 9 pasażerami) |
| Dane operacyjne | |
| Liczba miejsc | |
| 9/15 | |
| Użytkownicy | |
| Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich | |
Ił-108 (ros. Ил-108) – niezrealizowany projekt radzieckiego samolotu pasażerskiego, dyspozycyjnego zaprojektowanego w Biurze Doświadczalno-Konstrukcyjnym im. S. Iljuszyna w Moskwie na początku lat 90. XX wieku.
Historia[edytuj | edytuj kod]
Na przełomie lat 80. i 90. XX wieku w ZSRR dostrzeżono potrzebę posiadania samolotu dyspozycyjnego przeznaczonego do przewozu do 15 pasażerów. Do tej pory przewozy regionalne realizowały samoloty An-2, An-28 lub Jak-40. Wraz ze zmianami politycznymi w schyłkowym okresie Związku Radzieckiego, pojawiła się nowa klasa potencjalnych pasażerów zainteresowanych transportem lotniczym, realizowanym bardziej komfortowo i bardziej ekonomicznie. Takimi cechami miał charakteryzować się Ił-108, którego model zaprezentowano w 1990 roku. Projekt wstępny zakładał wybudowanie dwóch wersji samolotu: maszyny dyspozycyjnej przeznaczonej do przewozu w komfortowych warunkach dziewięciu pasażerów oraz maszyny pasażerskiej przeznaczonej do przewozu piętnastu osób. Jako napęd przewidywano dwa dwuprzepływowe silniki turbowentylatorowe DW-2, których seryjna produkcja miała zostać uruchomiona na terenie Czechosłowacji. Samolotu nie produkowano, kryzys ekonomiczny związany z upadkiem systemu komunistycznego wymusił przerwanie prac projektowych nad Ił-108.
Konstrukcja[edytuj | edytuj kod]
Ił-108 był całkowicie metalowym, wolnonośnym dolnopłatem o skośnych skrzydłach. Usterzenie w kształcie litery T. Załoga trzyosobowa, składająca się z dwóch pilotów i jednej osoby do obsługi pokładu. Klimatyzowany, ciśnieniowy kadłub o konstrukcji półskorupowej. Trójpodporowe, chowane podwozie z przednim podparciem. Goleń przednia chowana do wnęki w kadłubie, podwozie główne do wnęk w skrzydłach. Silniki umieszczone na pylonach umieszczonych z tyłu kadłuba po obu stronach.
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Dyspozycyjny Ił-108, „Skrzydlata Polska”, nr 22 (1990), s. 8-9, ISSN 0137-866x.