Jan Głowacz Oleśnicki

Jan Głowacz Oleśnicki
	; Dębno
Rodzina	Oleśniccy herbu Dębno
Data urodzenia	ok. 1400
Data śmierci	po 29 czerwca 1460
Ojciec	Jan z Oleśnicy
Matka	Dobrochna z Rożnowa
Żona	Anna z Tęczyna
Dzieci	Zbigniew; Jan; Andrzej; Feliks; Katarzyna; Anna

Jan Głowacz Oleśnicki lub Jan Głowacz z Oleśnicy herbu Dębno (ur. ok. 1400, zm. po 29 czerwca 1460) – od 1430 marszałek Królestwa Polskiego 1430–1440, wojewoda sandomierski od 1442, kasztelan i starosta sandomierski od 1440, wielkorządca krakowski od 1439, kasztelan żarnowski od 1425.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Był synem Jana (Jaśka) z Oleśnicy, sędziego ziemi krakowskiej, i Dobrochny z Rożnowa, bratem biskupa krakowskiego kardynała Zbigniewa Oleśnickiego. W 1425 występował jako kasztelan żarnowski. W 1428 uzyskał od króla prawo lokowania Pińczowa. Żonaty z Anną z Tenczyna, był ojcem Zbigniewa Oleśnickiego, Jana tenutariusza lubowelskiego, Andrzeja kasztelana sądeckiego i Feliksa oraz córek Katarzyny, żony kasztelana sandomierskiego Pawła Jasieńskiego i Anny, żony wojewody lubelskiego Jana Feliksa Tarnowskiego.

Po śmierci Władysława Warneńczyka popierał kandydaturę księcia mazowieckiego Bolesława IV do tronu polskiego. W 1454 poparł inkorporację Prus Królewskich do Polski. Był świadkiem wydania statutów nieszawskich przez króla Kazimierza IV Jagiellończyka w 1454 roku^[1]. Uczestniczył w sejmach w 1456 i 1459, ostatni raz publicznie wystąpił 29 czerwca 1460. Pochowany został w klasztorze na Świętym Krzyżu^[2]

↑ Jan Wincenty Bandtkie, Ius Polonicum : codicibus veteribus manuscriptum et editionibus quibusque collatis, Warszawa 1831, s. 291.
↑ MariaM. Koczerska MariaM., Jan Oleśnicki zwany Głowacz herbu Dębno, t. XXIII, Polski Słownik Biograficzny, 1978, s. 764 .