Kamil Maćkowiak

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Kamil Maćkowiak
Ilustracja
Kamil Maćkowiak (2015)
Data i miejsce urodzenia

20 listopada 1979
Bydgoszcz

Zawód

aktor, tancerz, choreograf, reżyser, scenarzysta, producent

Lata aktywności

od 2000

Zespół artystyczny
Teatr im. Stefana Jaracza w Łodzi
Och-Teatr
Teatr „Polonia”
Fundacja Kamila Maćkowiaka
Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach
Strona internetowa

Kamil Damian Maćkowiak[1] (ur. 20 listopada 1979[2] w Bydgoszczy) – polski aktor teatralny i filmowy[3], reżyser, producent, scenarzysta, tancerz i choreograf. W latach 2000–2013 związany z Teatrem im. Stefana Jaracza w Łodzi, od 2010 prezes Fundacji Kamila Maćkowiaka.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Wczesne lata[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w Bydgoszczy[4], a wychowywał w Gdyni. W wieku dziewięciu lat został uczniem szkoły baletowej w Gdańsku[5]. Naukę kontynuował w gdańskiej Ogólnokształcącej Szkole Baletowej im. Janiny Jarzynówny-Sobczak, którą ukończył w 1998[5]. Pisał na maturze z języka polskiego o Krystynie Jandzie i dostał szóstkę[6]. Jak twierdzi, Janda i grana przez nią Modrzejewska, w dużej mierze spowodowały, że został aktorem[6]. Początkowo chciał studiować w Warszawie[6], ale dostał się na studia na Wydziale Aktorskim „Łódzkiej Filmówki”, którą ukończył w 2003[7].

Role w Teatrze im. Jaracza[edytuj | edytuj kod]

W 2001, jeszcze podczas studiów, zadebiutował w łódzkim Teatrze im. Stefana Jaracza jako hrabia Franz Rosenberg w Amadeuszu Petera Shaffera, w reżyserii Waldemara Zawodzińskiego.

W latach 2003–2013 był zawiązany z Teatrem im. Jaracza. Występował w wielu przedstawieniach Waldemara Zawodzińskiego, w tym Miłości i gniewie Johna Osborne’a czy Intrydze i miłości Friedricha Schillera. Można go było też zobaczyć w roli Feliksa w Samotnej drodze Arthura Schnitzlera w reż. Bogdana Hussakowskiego, jako Victora w Polaroidach. Kilku ostrych zdjęciach u boku Dariusza Siatkowskiego, w roli Paula w Sprawcach czy Totalnie szczęśliwi Silke Hassler w reż. Jacka Filipiaka. Grał również w spektaklach Małgorzaty Bogajewskiej takich jak Osaczeni Władimira Zujewa jako rosyjski żołnierz najemnik z Samborem Czarnotą, Zszywanie Anthony’ego Neilsona, Bramy raju Jerzego Andrzejewskiego oraz Kotka na gorącym blaszanym dachu Tennessee Williamsa.

Niżyński[edytuj | edytuj kod]

Jednym z najsłynniejszych jego spektakli okazał się monodram Niżyński, powstały na podstawie Dziennika autorstwa Wacława Niżyńskiego, wybitnego tancerza i choreografa, prekursora tańca nowoczesnego. Niżyński, w reż. Waldemara Zawodzińskiego, od początku był pomysłem Kamila Maćkowiaka[5]. Przedstawienie miało premierę 3 grudnia 2005 na Scenie Kameralnej Jaracza[5]. Warszawska premiera spektaklu została przygotowana przez Fundację Kamila Maćkowiaka i Teatr Polski im. Arnolda Szyfmana w Warszawie[8].

Niżyński odnosił sukcesy na krajowych i międzynarodowych festiwalach[9]. Za kreację Niżyńskiego, który na początku XX wieku był „bogiem tańca”, a potem trafił do szpitala psychiatrycznego, gdzie spędził kilkanaście lat, Maćkowiak zdobył szereg nagród, w tym Grand Prix na VI Międzynarodowym Festiwalu Monodramów Monokl w Sankt Petersburgu, Złotą maskę za najlepszą kreację aktorską, czy THESPIS Media Award na Festiwalu Monodramów w Kolonii w Niemczech[9].

Fundacja Kamila Maćkowiaka[edytuj | edytuj kod]

Od 2013 Maćkowiak produkuje spektakle pod szyldem własnej Fundacji, w tym monodramy - autorskie DIVA Show, Amok i Wraki, oraz Niżyński a także inne realizacje jak Ławeczka na Piotrkowskiej, Wywiad, Cudowna terapia z Patrycją Soliman albo Pauliną Chruściel, 50 słów, Totalnie szczęśliwi, Wigilia z Mileną Lisiecką, Śmierć i dziewczyna z Jowitą Budnik.

W 2014 został uhonorowany nagrodą im. Leona Schillera, przyznawaną przez Związek Artystów Scen Polskich, dla twórcy sezonu, za scenariusz, reżyserię, choreografię i wykonanie monodramu Diva Show.

Inne projekty[edytuj | edytuj kod]

Sympatię wśród telewidzów zyskał jako Mikołaj Siemaszko, syn Maryli, zapatrzony w siebie przystojniak w telenoweli Polsat Pensjonat pod Różą (2004–2006). Zagrał główną rolę Bartka Wilkosza w dramacie Jerzego Stuhra Korowód (2007). W serialu TVP2 Oficerowie (2006) był tajemniczym Kosmą Jaworskim. W serialu TVN Kryminalni (2007–2008) zagrał postać Jacka Dumicza, odważnego prokuratora okręgowego po studiach na Harvardzie. Pojawiał się też w serialach: Naznaczonym (2007–2008), Barwach szczęścia (2014–2016) jako Marcel Lasota, brat Marleny, Przyjaciółkach (2017–2018) jako Adrian Żółkowski, szef Ingi czy Na Wspólnej (2018).

Na deskach Teatru „Polonia” gościł jako Jean-Paul w czarnej komedii Kolacja kanibali (2015) w reż. Borysa Lankosza z Rafałem Mohrem i Aleksandrą Domańską, a także w przedstawieniu Mój pierwszy raz (2018) w reż. Krystyny Jandy u boku Agnieszki Krukówny i Antoniego Pawlickiego. W 2016 w Och-Teatrze zagrał tragikomiczną postać Geoffreya w Lekcjach stepowania Richarda Harrisa w reż. K. Jandy z udziałem Krystyny Tkacz, Marii Winiarskiej, Izabeli Dąbrowskiej, Elżbiety Romanowskiej, Joanny Moro, Zofii Zborowskiej i Katarzyny Żak.

W 2019 objął funkcję dyrektora artystycznego prywatnego teatru Scena Monopolis w Łodzi[10]. Teatr ten (jako Teatr Kamila Maćkowiaka) od stycznia 2022 r. przeniósł się do siedziby Centrum Dialogu im. Marka Edelmana[11].

Od 2020 lektor w MPK Łódź.

Role teatralne[edytuj | edytuj kod]

Rok Tytuł Autor Rola Reżyser Teatr
2001 Zdziczenie obyczajów pośmiertnych Bolesław Leśmian Sobstyl Waldemar Zawodziński Teatr im. Stefana Jaracza w Łodzi
Wesele Anton Czechow Gość Walery Fokin
Amadeusz Peter Shaffer Hrabia Franz Rosenberg Waldemar Zawodziński
Sen nocy letniej William Shakespeare Elf
Romeo i Julia Benwolio
2002 Samotna droga Arthur Schnitzler Feliks Bogdan Hussakowski
Tango, tango
(spektakl muzyczny) 		Janina Niesobska Janina Niesobska
Miesiąc na wsi Iwan Turgieniew Bielajew Andrzej Bubień
2003 Miłość i gniew John Osborne Jimmy Waldemar Zawodziński
(opieka artystyczna)
Polaroidy. Kilka ostrych zdjęć Mark Ravenhill Victor Andrzej Majczak
2004 Ryzykowna zabawa Jean Dell, Gerald Sibleyras Serge Romuald Szejd Teatr Scena Prezentacje w Warszawie
Intryga i miłość Friedrich Schiller Ferdynand Waldemar Zawodziński Teatr im. Stefana Jaracza w Łodzi
Sprawcy Thomas Jonigk Paul Piotr Chołodziński
2005 Made In China Mark O'Rowe Hughie Jarosław Tumidajski
Niżyński
(monodram) 		na podstawie Dzienników Wacława Niżyńskiego Niżyński Waldemar Zawodziński
2007 Osaczeni Władimir Zujew Wesoły Małgorzata Bogajewska
2008 Zszywanie Anthony Neilson Stu
Nijinsky
(anglojęzyczna wersja monodramu) 		na podstawie Dzienników Wacława Niżyńskiego Nijinsky Waldemar Zawodziński
2009 Bramy raju Jerzy Andrzejewski Aleksy Małgorzata Bogajewska
Survival Simon Block Adam Barbara Sass
2010 Kotka na gorącym blaszanym dachu Tennessee Williams Brick Małgorzata Bogajewska
2011 Totalnie szczęśliwi Silke Hassler On Jacek Filipiak
2013 Karnawał czyli pierwsza żona Adama Sławomir Mrożek Adam Jarosław Gajewski Teatr Polski w Warszawie
Diva Show, czyli monorewia osobowości borderline
(monodram) 		Kamil Maćkowiak Kamil Maćkowiak Fundacja Kamila Maćkowiaka
2014 Niżyński
(premiera warszawska) 		na podstawie Dzienników Wacława Niżyńskiego Niżyński Waldemar Zawodziński
Ławeczka na Piotrkowskiej Aleksandr Gelman Kamil Maćkowiak
2015 Amok'
(monodram) 		na podstawie powieści Jamesa Freya Milion małych kawałków James Kamil Maćkowiak
Kolacja kanibali Vahé Katcha Jean-Paul Borys Lankosz Teatr „Polonia”
Improwizacje#6 Agata Duda-Gracz Teatr Muzyczny Capitol
2016 Wraki
(monodram) 		Neil LaBute Edward Carr Kamil Maćkowiak Fundacja Kamila Maćkowiaka
Lekcje stepowania Richard Harris Geoffrey Krystyna Janda Och-Teatr
2017 Cudowna terapia Daniel Glattauer Wiktor Waldemar Zawodziński Fundacja Kamila Maćkowiaka
2018 Mój pierwszy raz Ken Davenport Mężczyzna 2 Krystyna Janda Teatr „Polonia”
50 słów Michael Weller Adam Waldemar Zawodziński Fundacja Kamila Maćkowiaka
Totalnie szczęśliwi
(repremiera) 		Silke Hassler Andreas Jacek Filipiak
2019 Wigilia Daniel Kehlmann Tomas Waldemar Zawodziński
2020 Śmierć i dziewczyna Ariel Dorfman Gerard
Klaus – obsesja miłości Kamil Maćkowiak Klaus Kinski Kamil Maćkowiak

Filmografia[edytuj | edytuj kod]

Nagrody i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

  • 2006: Nagroda Publiczności za tytułową rolę w spektaklu Niżyński w reż. Waldemara Zawodzińskiego z Teatru im. Stefana Jaracza w Łodzi na 46. Kaliskich Spotkań Teatralnych – Festiwalu Sztuki Aktorskiej
  • 2006: Nagroda im. Kazimierza Krzanowskiego za rolę w monodramie Niżyński według Wacława Niżyńskiego w Teatrze im. Stefana Jaracza w Łodzi na 41 Ogólnopolskim Przeglądzie Teatru Małych Form „Kontrapunkt” w Szczecinie
  • 2006: Złota Maska za najlepszą kreację aktorską w sezonie 2005/2006 („Niżyński”)
  • 2006: Nagroda Marszałka Województwa Łódzkiego
  • 2006: Nagroda Marszałka Województwa Dolnośląskiego za spektakl Niżyński na 40. Międzynarodowych Wrocławskich Spotkaniach Teatrów Jednego Aktora
  • 2007: Pierwsze miejsce na VI Międzynarodowym Festiwalu Monodramów Monocle Baltic House w Sankt Petersburgu za monodram Niżyński
  • 2007: Nagroda dla najlepszego aktora za rolę Wesołego w spektaklu Osaczeni na 37. Jeleniogórskich Spotkaniach Teatralnych
  • 2008: Nagroda aktorska za rolę Wesołego w spektaklu Osaczeni na 8. Ogólnopolskim Festiwalu Dramaturgii Współczesnej Rzeczywistość Przedstawiona
  • 2008: Nagroda Thespis Media Award na Międzynarodowym Festiwalu Monodramów w Kilonii za kreację aktorską w monodramie Niżyński z Teatru im. Jaracza w Łodzi
  • 2009: Nagroda za najlepszą kreację aktorską w monodramie Niżyński na 39. Jeleniogórskich Spotkaniach Teatralnych
  • 2009: Nagroda Dyrektorów Teatru im. Stefana Jaracza w Łodzi za wybitne osiągnięcia artystyczne
  • 2011: GRAND PRIX - Nagroda Publiczności za spektakl Niżyński na 20 Jubileuszowym Międzynarodowym Festiwalu Teatralnym „Zderzenie” w Kłodzku
  • 2014: Nagroda im. Leona Schillera za spektakl Diva Show
  • 2014: Nagroda w plebiscycie Plastry Kultury 2013 w kategorii Spektakl Teatralny Roku za monodram Diva Show
  • 2015: Grand Prix Geras i Nagroda Ośrodka Kultury i Sztuki we Wrocławiu oraz Wrocławskiego Towarzystwa Przyjaciół Teatru na 49. Międzynarodowych Wrocławskich Spotkaniach Teatrów Jednego Aktora WROSTJA za monodram Diva Show
  • 2016: Nagroda Sejmiku Województwa Łódzkiego w dziedzinie kultury
  • 2017: Doroczna Nagroda Prezydenta Miasta Łodzi za osiągnięcia w dziedzinie twórczości artystycznej
  • 2018: Nagroda dla najlepszego łódzkiego aktora sezonu 2017 w III plebiscycie Halokultura

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Personalidade: Kamil Maćkowiak (Polônia). InterFilmes.com. [dostęp 2019-07-12]. (port.).
  2. ↑ Kamil Maćkowiak Pictures. FanPix.Net. [dostęp 2019-07-12]. (ang.).
  3. ↑ Kamil Maćkowiak. Listal. [dostęp 2019-07-12]. (ang.).
  4. ↑ Kamil Maćkowiak. ČSFD.cz. [dostęp 2019-07-12]. (cz.).
  5. ↑ a b c d Krzysztof Kowalewicz (2009-03-30): Spektakl 'Niżyński' na Litwie. „Gazeta Wyborcza”. [dostęp 2012-02-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-07-12)]. (pol.).
  6. ↑ a b c Chcę wzruszać i bawić, interesują mnie emocje. Life in Łódzkie. [dostęp 2012-02-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-07-12)]. (pol.).
  7. ↑ Kamil Maćkowiak. Plejada.pl. [dostęp 2012-02-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-07-12)]. (pol.).
  8. ↑ Izabella Adamczewska (2017-08-18): Kamil Maćkowiak o planach na nowy sezon: „Nie ekshumuję teatralnych zwłok”. „Gazeta Wyborcza”. [dostęp 2012-02-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-07-12)]. (pol.).
  9. ↑ a b Izabella Adamczewska (2016-06-30): Kamil Maćkowiak kończy z Niżyńskim. 'Mam go w DNA'. „Gazeta Wyborcza”. [dostęp 2012-02-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-07-12)]. (pol.).
  10. ↑ Anna Groblińska (2019-03-07): Kamil Maćkowiak dyrektorem artystycznym nowego prywatnego teatru w Łodzi. Radio Łódź. [dostęp 2012-02-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-07-12)]. (pol.).
  11. ↑ Teatr Kamila Maćkowiaka w Centrum Dialogu. Zgarnij zniżkę na bilety. Łódź.pl. [dostęp 2024-02-16].

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Kamil_Maćkowiak&oldid=73494571”