Kolej krzesełkowa na Szrenicę

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Kolej krzesełkowa na Szrenicę
Dane podstawowe
Zarządca

Sudety Lift Sp. z o.o.

Długość

2,758 km

Prędkość maksymalna

9,36 km/h

Zdjęcie LK
Historia
Rok otwarcia

1962, 1993

Kolej krzesełkowa na Szrenicę („Szrenica I” i „Szrenica II”) – całoroczna dwuodcinkowa kolej krzesełkowa z krzesełkami 2-osobowymi, ze Szklarskiej Poręby na Szrenicę, w Karkonoszach. Przebiega przez teren Karkonoskiego Parku Narodowego. Funkcjonuje w ramach SkiArena Szrenica. Stanowi najłatwiejszy sposób dotarcia ze Szklarskiej Poręby na Śląski Grzbiet. Operatorem kolei są Sudety Lift Sp. z o.o.

Historia[edytuj | edytuj kod]

Została oddana do użytku w 1962 jako kolej z krzesełkami 1-osobowymi. Przebudowano ją na początku lat 90. XX wieku na kolej z krzesełkami 2-osobowymi, zmieniono dolną stację oraz skrócono II odcinek, budując nową stację górną. Po przebudowie została oddana do użytku 21 grudnia 1993. Obecnie jej właścicielem jest polsko-austriacka spółka Sudety Lift, którą utworzyły polska spółka Sudety II i austriackie przedsiębiorstwo Arlberger Bergbahnen AG[1].

Z dolnej stacji ma również swój początek funkcjonująca w okresie zimowym kolej krzesełkowa „Karkonosz Express” na Świąteczny Kamień – z krzesełkami 6-osobowymi, o długości 2393 m, pokonująca różnicę wzniesień 508,1 m, o zdolności przewozowej 1985 osób na godzinę.

Szrenica I[edytuj | edytuj kod]

Stacja dolna znajduje się w Szklarskiej Porębie przy ul. Turystycznej. W latach 1962-1993 stanowił ją charakterystyczny budynek w kształcie łuku, identyczny stanowił stację górną. Nowy budynek powstał wraz z przebudową kolei. Trasa kolei biegnie przez las, po drodze przecinając kilka strumieni. Kilka razy z krzesełka można zobaczyć trasę narciarską Puchatek. Pierwszy odcinek kończy się na stacji pośredniej, zlokalizowanej na granicy parku narodowego, na skrzyżowaniu kilku tras narciarskich oraz zielonego szlaku turystycznego biegnącego z Rozdroża pod Kamieńczykiem na Ryzy.

Dane techniczne:

Kolej krzesełkowa „Szrenica I”[2]
Długość trasy [m] 1417
Poziom stacji dolnej [m n.p.m.] 710,8
Poziom stacji pośredniej [m n.p.m.] 884,5
Różnica poziomów [m] 174
Podpory trasowe 16
Typ krzesełek 2-osobowe
Zdolność przewozowa [osób na godzinę] 1436

Szrenica II[edytuj | edytuj kod]

Od stacji pośredniej kolej biegnie przez las, następnie w paśmie piętra kosodrzewiny. Stacja górna pierwotnie zlokalizowana była pod schroniskiem na Szrenicy i stanowił ją charakterystyczny budynek w kształcie łuku, identyczny jak stacja dolna. Obecnie stacja górna jest zlokalizowana przy Szrenickiej Skale, 300 m od Szrenicy, przy czarnym szlaku turystycznym do schroniska oraz zielonym szlaku turystycznym ze schroniska PTTK na Hali Szrenickiej do formacji skalnej Trzy Świnki.

Dane techniczne:

Kolej krzesełkowa „Szrenica II”[2]
Długość trasy [m] 1341
Poziom stacji pośredniej [m n.p.m.] 880,5
Poziom stacji górnej [m n.p.m.] 1309,6
Różnica poziomów [m] 429,1
Podpory trasowe 14
Typ krzesełek 2-osobowe
Zdolność przewozowa [osób na godzinę] 1437

Katastrofa kolei[edytuj | edytuj kod]

Kilka dni po oddaniu kolei do użytku po przebudowie, 2 stycznia 1994 ok. godz. 10:15, nastąpiła awaria systemu hamowania w górnym odcinku, w wyniku czego nastąpiło niekontrolowane cofanie się liny wyciągowej – 2-osobowe krzesełka zaczęły się cofać w dół zbocza. Z krzesełek wyskakiwali przestraszeni pasażerowie. Akcja ratunkowa podjęta przez Górskie Ochotnicze Pogotowie Ratunkowe i policję przebiegała w trudnych warunkach atmosferycznych. W szpitalu w Jeleniej Górze udzielono pomocy 15 osobom, z których 6 wymagało dłuższej hospitalizacji[1]. W 1999 Sąd Rejonowy w Jeleniej Górze uznał, że inspektor kolejowego dozoru technicznego nie dopełnił swoich obowiązków i skazał go na karę roku i sześciu miesięcy pozbawienia wolności w zawieszeniu na dwa lata oraz grzywnę w wysokości 1500 zł[3].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b Wypadek na Szrenicy. „Rzeczpospolita”, 1994-01-03. [dostęp 2016-08-04]. (pol.).
  2. a b Marek Baran: Koleje linowe i wyciągi narciarskie w Polsce. Historia i dzień dzisiejszy. Łódź: Księży Młyn Dom Wydawniczy Michał Koliński, 2010, s. 104. ISBN 978-83-7729-036-1.
  3. Wyrok za zerwanie. naszemiasto.pl Jelenia Góra, 2001-05-05. [dostęp 2016-08-04]. (pol.).

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]