Przejdź do zawartości

Konstanty Miodowicz

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Konstanty Miodowicz
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

9 stycznia 1951
Gniewkowo

Data i miejsce śmierci

23 sierpnia 2013
Warszawa

Zawód, zajęcie

urzędnik państwowy, polityk

Alma Mater

Uniwersytet Jagielloński

Stanowisko

poseł na Sejm III, IV, V, VI i VII kadencji (1997–2013)

Odznaczenia
Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Złoty Krzyż Zasługi Krzyż Wolności i Solidarności
Multimedia w Wikimedia Commons

Konstanty Bronisław Miodowicz (ur. 9 stycznia 1951 w Gniewkowie, zm. 23 sierpnia 2013 w Warszawie[1]) – polski urzędnik państwowy, funkcjonariusz służb specjalnych i polityk, od 1997 do 2013 poseł na Sejm III, IV, V, VI i VII kadencji.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Syn Alfreda i Zyty[1]. Z wykształcenia był etnografem, absolwentem Wydziału Filozoficzno-Historycznego Uniwersytetu Jagiellońskiego (1982)[2]. Ukończył też podyplomowe studium z zakresu dydaktyki i pedagogiki w krakowskiej AWF (1986)[2]. W dzieciństwie wystąpił w filmie Cierpkie głogi (1966) w reżyserii Janusza Weycherta[3]. Przez pewien czas był zatrudniony w Zakładzie Alpinizmu AWF (zdobył m.in. Elbrus na Kaukazie).

Podczas gdy jego ojciec Alfred Miodowicz był członkiem PZPR i przewodniczącym OPZZ, Konstanty Miodowicz działał w opozycji demokratycznej, należał do Niezależnego Zrzeszenia Studentów[4], wspólnie z m.in. Janem Rokitą działał w pacyfistycznym Ruchu Wolność i Pokój.

Do 1990 był nauczycielem akademickim[2]. Później do 1996 pracował w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych i Urzędzie Ochrony Państwa, gdzie jako szef kontrwywiadu (w stopniu pułkownika) uczestniczył w budowie polskich służb specjalnych. Zasiadł następnie w radzie nadzorczej Fundacji Instytut Lecha Wałęsy.

W 1997 został wybrany na posła do Sejmu III kadencji z listy Akcji Wyborczej Solidarność[2]. Był członkiem rady politycznej Chrześcijańskiej Demokracji III RP[5]. Potem przystąpił do Stronnictwa Konserwatywno-Ludowego, w 2001 zasiadał w klubie parlamentarnym tej partii. Do Sejmu IV i V kadencji uzyskiwał mandat z listy Platformy Obywatelskiej w okręgu kieleckim. W parlamencie zasiadał m.in. w Komisji Administracji i Spraw Wewnętrznych oraz Komisji do spraw Służb Specjalnych. W lipcu 2004 został wybrany do komisji śledczej powołanej do zbadania tzw. afery Orlenu. Był posłem, który złożył wniosek o przesłuchanie przed tą komisją w charakterze świadka Anny Jaruckiej, byłej asystentki Włodzimierza Cimoszewicza (wówczas kandydata w wyborach prezydenckich), poznanej za pośrednictwem Wojciecha Brochwicza[6].

W wyborach parlamentarnych w 2007 został posłem VI kadencji, otrzymując 33 229 głosów[7]. Do sierpnia 2008 przewodniczył zarządowi PO w województwie świętokrzyskim[8]. W 2009 bez powodzenia kandydował do Parlamentu Europejskiego w okręgu małopolsko-świętokrzyskim. W wyborach w 2011 z powodzeniem ubiegał się o reelekcję. Uzyskał wówczas 14 202 głosy[9].

1 maja 2013 w Busku-Zdroju zasłabł podczas spaceru. Został przewieziony do Kielc, gdzie w Wojewódzkim Szpitalu Zespolonym przeszedł wielogodzinną operację neurochirurgiczną. Ze śpiączki został wybudzony 6 maja 2013[10]. W tym samym miesiącu z Kielc na dalszą hospitalizację został przewieziony do Centralnego Szpitala Klinicznego MSW w Warszawie[11]. Z powodu długotrwałej choroby został wycofany przez PO z sejmowej Komisji do spraw Służb Specjalnych; jego miejsce zajął Marcin Kierwiński[12]. 23 sierpnia tego samego roku Konstanty Miodowicz zmarł w szpitalu MSW[13]. Uroczystości pogrzebowe parlamentarzysty odbyły się 29 sierpnia 2013 w kościele pw. Bożego Ciała w Busku-Zdroju, z udziałem przedstawicieli najwyższych władz państwowych. Polityk został pochowany w grobowcu rodziny swej żony na cmentarzu parafialnym w Busku-Zdroju przy ul. Langiewicza[14].

Rada miejska w Kielcach w 2013 podjęła decyzję o nadaniu jednej z ulic imienia Konstantego Miodowicza[15].

Życie prywatne

[edytuj | edytuj kod]

Był żonaty z Małgorzatą Miodowicz z domu Belon, młodszą siostrą barda Wojciecha Belona. Jego siostrą była alpinistka Dobrosława Miodowicz-Wolf.

Odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ a b Konstanty Miodowicz. rejestry-notarialne.pl. [dostęp 2021-03-10].
  2. ↑ a b c d Sejm Rzeczypospolitej Polskiej. IV kadencja. Przewodnik. Warszawa: Wydawnictwo Sejmowe, 2002, s. 139.
  3. ↑ Cierpkie głogi w bazie filmpolski.pl. [dostęp 2022-12-10].
  4. ↑ Monika Litwińska: Konstanty Miodowicz. encysol.pl. [dostęp 2022-12-10].
  5. ↑ Anna Sal: Ruch za Lechem. polityka.pl, 26 sierpnia 2000. [dostęp 2013-08-30].
  6. ↑ Miodowicz zeznawał w procesie przeciwko Jaruckiej. wiadomosci24.pl, 29 lipca 2008. [dostęp 2010-08-10].
  7. ↑ Strona sejmowa posła VI kadencji. [dostęp 2022-12-10].
  8. ↑ Przewodniczący świętokrzyskiej PO podał się do dymisji. wp.pl, 4 sierpnia 2008. [dostęp 2011-02-26].
  9. ↑ Serwis PKW – Wybory 2011. [dostęp 2013-08-30].
  10. ↑ Świętokrzyski poseł Konstanty Miodowicz w szpitalu. Odzyskał przytomność, jest wielka poprawa. echodnia.eu, 6 maja 2013. [dostęp 2013-05-06].
  11. ↑ Konstanty Miodowicz w ciężkim stanie. Apel o dobrowolne oddawanie krwi. onet.pl, 18 lipca 2013. [dostęp 2013-08-23].
  12. ↑ Apel o krew dla K. Miodowicza. Nieprzytomny w szpitalu. interia.pl, 18 lipca 2013. [dostęp 2013-07-20].
  13. ↑ Konstanty Miodowicz nie żyje. wp.pl, 23 sierpnia 2013. [dostęp 2013-08-23].
  14. ↑ Adam Ligiecki: Pogrzeb posła Konstantego Miodowicza. echodnia.eu, 29 sierpnia 2013. [dostęp 2013-08-30].
  15. ↑ Kieleccy radni uhonorowali Konstantego Miodowicza i Edmunda Niziurskiego. echodnia.eu, 7 listopada 2013. [dostęp 2015-01-02].
  16. ↑ Odznaczenia za zasługi dla przemian demokratycznych. prezydent.pl, 29 kwietnia 2015. [dostęp 2015-04-29].
  17. ↑ M.P. z 2013 r. poz. 941
  18. ↑ M.P. z 1996 r. nr 15, poz. 186
  19. ↑ M.P. z 1993 r. nr 62, poz. 559

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Konstanty_Miodowicz&oldid=72317215”