Królestwo Sycylii
| 1130-1816 | |||||
| |||||
| |||||
| Stolica | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| Ustrój polityczny | |||||
| Data powstania | |||||
.svg)
Królestwo Sycylii – państwo założone w 1130 przez Rogera II. Obejmowało ono obszary całej wyspy Sycylii, południowej części Półwyspu Apenińskiego z Neapolem oraz Maltę. Kontynentalna część Królestwa Sycylii stała się odrębnym Królestwem Neapolu w wyniku powstania ludności Sycylii i podziału państwa. Z czasem Sycylia połączyła się z Neapolem unią personalną, a następnie realną.
Historia
Początki
W latach 1060-1091 Normanowie podbili Emirat Sycylii i władali Sycylią przez 100 lat.
XII wiek
W wyniku ślubu Henryka Hohenstaufa, syna cesarza Fryderyka I Barbarossy, z Konstancją, pogrobową córką króla Sycylii Rogera II, po bezpotomnej śmierci króla Sycylii Wilhelma II w 1189 r., roszczenia do korony sycylijskiej wysunął niemiecki ród Hohenstaufów. Jednak koronę Sycylii zagarnął Tankred z Lecce, nieślubny syn księcia Apulii Rogera, najstarszego syna króla Rogera II. Tankred utrzymał władzę w Królestwie Sycylii do swej śmierci w lutym 1194 r; w kilka miesięcy po jego śmierci Henryk VI Hohenstauf przeprowadził udaną inwazję na Królestwo i 20 listopada 1194 r. wkroczył do Palermo, gdzie w dzień Świąt Bożego Narodzenia 1194 r. koronowano go na króla Sycylii.
XIII-XVII wiek
Hohenstaufowie władali królestwem w latach 1194-1266. W 1266 r. koronę sycylijską otrzymał Karol I Andegaweński, po zwycięstwie w bitwie pod Benewentem, w toku której zginął syn cesarza i króla Sycylii Fryderyka II, dotychczasowy król Sycylii Manfred. Wkrótce, w 1282 r, wybuchło w Palermo powstanie przeciwko Karolowi i Francuzom (tzw. nieszpory sycylijskie). Wyspa Sycylia przeszła w ręce Aragonii, natomiast Karol Andegaweński utrzymał się w kontynentalnej części królestwa (od tej pory nieformalnie określanego jako Królestwo Neapolu – choć formalnie nadal państwo to nosiło nazwę Królestwa Sycylii).
Po śmierci króla Jana II Aragońskiego Sycylia, wraz z wszystkimi posiadłościami aragońskimi, weszła w skład zjednoczonej Hiszpanii, i pozostała we władaniu hiszpańskim do 1707 r.
XVIII wiek
W 1707 r, w toku wojny o sukcesję hiszpańską Królestwo Sycylii zostało zajęte przez wojska koalicji antyburbońskiej; w wyniku tej wojny Sycylia przeszła pod panowanie księcia Sabaudii. W 1720 r. przejęła ją Austria, która w zamian oddała Sabaudii wyspę Sardynię. W wyniku wojny o polską sukcesję od 1735 Królestwa Neapolu i Sycylii znalazły się pod panowaniem młodszej linii Burbonów hiszpańskich (w osobie Karola, syna króla Hiszpanii Filipa V).
W latach 1734-1759 Królem Neapolu i Sycylii był Karol VII (Carlo VII), który w 1734 roku (jeszcze jako Don Carlos), podbił na czele armii hiszpańskiej austriacki wówczas Neapol.
Ministrowie Karola (Santostefano, Montealgre i Tanucci) utworzyli Real Giunta di Sicilia ("Królewską Radę Sycylii") według wzorów hiszpańskich, by ułatwić nadzór stolicy - Neapolu nad wyspą i by zabezpieczyć jej autonomię.
Gdy Karol VII został w 1759 roku królem Hiszpanii (jako Karol III) pozostawił władzę w ręku swego małoletniego syna Ferdynanda IV (panował 1759-1806 i 1816-1825) i jego opiekuna, pierwszego ministra Bernardo Tanucciego, byłego profesora uniwersytetu w Pizie). Był to minister reformator. W jego programie reform uczestniczył także Leopoldo de Gregorio, markiz Esquilache, którego Karol III Hiszpański zabrał ze sobą do Madrytu.
Tanucci nałożył w 1741 roku podatki na Kościół neapolitański, a uzyskane fundusze przeznaczył na budowę dróg i pałaców reprezentacyjnych i siedzib urzędów.
W 1776 roku znajdujący się w niełasce Tanucci uciekł z Neapolu. Jego następca Domenico Caracciolo był raczej nieudanym reformatorem.
Ferdynand (z siedziby na Sycylii) i jego żona (od 1768) Maria Karolina Habsburg odważnie wystąpili (1799) przeciw agresji Napoleona i jego ogromnej armii. Do walki królewską parę namówili dowódca neapolitańskiej floty, Anglik z pochodzenia John Acton, 6. baronet Acton (od 1779 roku minister marynarki) i ambasador brytyjski w Neapolu William Douglas Hamilton Dysproporcja sił był jednak tak wielka, że Napoleon zdołał podbić państwo.
XIX wiek
W czasie wojen z okresu rewolucji francuskiej i wojen napoleońskich wyspa Sycylia – dzięki ochronie floty brytyjskiej – pozostawała pod panowaniem Burbonów. W 1816 r. Królestwa Neapolu i Sycylii zostały formalnie połączone w Królestwo Obojga Sycylii.
Władcy Sycylii
Zobacz też
Literatura
- Giuseppe Bonomo, Pitrè la Sicilia e i siciliani, Sellerio, Palermo 1989.
- Isidoro La Lumia, Palermo, il suo passato, il suo presente, i suoi monumenti, Antares editrice, 2004, 1° edizione Pedone Lauriel, 1875.
- Francesco Renda, Storia della Sicilia , Sellerio, Palermo, 2003.
- Rosario Romeo, Il risorgimento in Sicilia, La Terza, Bari, 1982.
- Giuseppe Pitrè, La vita in Palermo cento e più anni fa, Editrice Il Vespro, Palermo, prima edizione Barbera, Firenze, 1904.
- Leonardo Sciascia, Le Parrocchie di Regalpetra- Morte dell’Inquisitore, La Terza, Bari,1982.