Lachczyce
52°05′N 24°23′E/52,083333 24,383333
| |||||
| Państwo | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| Obwód | |||||
| Rejon | |||||
| Sielsowiet | |||||
| Populacja (2009) • liczba ludności |
| ||||
| Nr kierunkowy |
1642 | ||||
| Kod pocztowy |
225866 | ||||
Położenie na mapie obwodu brzeskiego  | |||||
Położenie na mapie Białorusi  | |||||
| 52°05′N 24°23′E/52,083333 24,383333
| |||||
Lachczyce (biał. Ляхчыцы, poles. Ляхчычы, ros. Ляхчицы) – wieś na Białorusi, w rejonie kobryńskim, obwodu brzeskiego, w sielsowiecie Chidry. Miejscowość położona 15 km od Kobrynia oraz 18 km od Dywina.
Znajduje się tu kaplica prawosławna pw. św. Męczennicy Tatiany, podlegająca parafii w Wierzcholesiu[2].
Ludność[edytuj | edytuj kod]
W 2011 roku we wsi znajdowały się 72 gospodarstwa. Mieszkało tu 155 osób.
Dynamika w zmianach liczby mieszkańców w ciągu ХХ stulecia[edytuj | edytuj kod]
| okres | 1890 | 1905 | 1911 | 1921 | 1940 | 1959 | 1970 | 1999 | 2005 | 2011 |
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| osób | 268 | 380 | 318 | 214 | 285 | 211 | 253 | 204 | 173 | 155 |
Historia[edytuj | edytuj kod]
Nazwa wsi pochodzi od dialektalnego lacha – niezasiane pole (laszyć – zasiewać). Według podania ludowego nazwa ta wywodzi się od pierwszego osadnika – Lacha, czyli Polaka. Obok wsi znaleziono kamienne groty strzał i włóczni. Po raz pierwszy wieś wzmiankowana w granicach Wielkiego Księstwa Litewskiego w spisie ludności ekonomii kobryńskiej, złożonym przez królewskiego rewidenta Dymitra Sapiehę w 1563 roku[3]. W 1563 roku po raz pierwszy wymienia się Kniażają Górę, na której według ludowego podania pochowana została księżna Olga.
Historia[edytuj | edytuj kod]
- 1795 r. – po III rozbiorze Rzeczypospolitej wieś zostaje włączona w skład Imperium Rosyjskiego, powiat kobryński.
- 1801 r. – wieś włączona do guberni grodzieńskiej.
- 1890 r. – wieś w gminie Błoty, 913 dziesięcin ziemi.
- 1897 r. – na terenie wsi było 38 gospodarstw, 268 mieszkańców, sklep.
- 1905 r. – wieś (367 mieszkańców) i posiadłość o tej samej nazwie (13 mieszkańców).
- 1911 r. – wieś liczyła 318 mieszkańców.
- 1921 r. – wieś wchodzi w skład II Rzeczypospolitej, gminy Błoty powiatu kobryńskiego w województwie poleskim, 40 domów, 214 mieszkańców.
- 1939 r. – wieś weszła w skład Białoruskiej Socjalistycznej Republiki Radzieckiej.
- 1940 r. – rejon dywiński w obwodzie brzeskim. Wieś liczyła 73 gospodarstwa, 285 mieszkańców, działała szkoła podstawowa.
- 1940-1959 – sielsowiet Wiercholesie.
- 1949 r. – 32 gospodarstw połączono w kołchoz im. Miczuryna. Potem razem ze wsiami Korczyce, Chodynicze, Wiercholesie i Olchówka rejonu kobryńskiego tworzy kołchoz Zwycięstwo.
- 1959 r. – wieś weszła w skład rejonu kobryńskiego.
- 1970 r. – 253 mieszkańców.
- 1999 r. – wieś liczyła 72 gospodarstwa i 204 mieszkańców.
- 2004 r. – kołchoz Sztandar Zwycięstwa został przekształcony w PGR Radonieżskij z centrum we wsi Korczyce.
- 2005 r. – wieś liczyła się 64 gospodarstw i 173 mieszkańców. We wsi dział dom usług społecznych, sklep, nowoczesny, niewykorzystywany budynek łaźni.
- 2011 r. – zamknięta została wiejska biblioteka.
Kniażaja Góra[edytuj | edytuj kod]
Na południu od wsi, obok skanalizowanej rzeczki Trościanica, położone jest uroczysko Kniażaja Góra (Kniażna Hora[4], Góra Książęca). Zgodnie z miejscowym podaniem, w uroczysku znajduje się grób księżnej Olgi, córki księcia czernihowskiego Romana Starego i żony Włodzimierza Iwana Wasylkowicza, księcia wołyńskiego. Podanie to związane jest z konkretnymi historycznymi faktami. W 1287 roku kniaziowie halicko-wołyńscy wyruszyli z wyprawą na Polskę. Książę Włodzimierz Iwan, ciężko chory, wysłał zamiast siebie wojewodę, a sam został w Kamieńcu. Bardzo cierpiąc od swojej rany (gniła mu dolna szczęka), poinformował Mścisława Daniłowicza łuckiego, że mianuje go spadkobiercą. Po wyprawie Mścisław został wezwany do podpisania dokumentów. Oddzielnie była napisana gramota, w której żonie Włodzimierza Oldze Romanownie zostały przekazane miasto Kobryń i wieś Horodiel (Horodiec). Do tego też książę zmusił następcę całować krzyż, że on nie odda adoptowanej córki za mąż za Iziasława przeciwko jej woli, a jedynie tak, jak zechce Olga.
10 grudnia 1288 r. Włodzimierz Wasylkowicz zmarł. Olga Romanowna na pogrzebie męża była z Iziasławem i z siostrą swojego męża zakonnicą Heleną. Ostatni raz w Latopisie ipatijewskim Olga wymieniona została w marcu 1289 roku.
Kniażaja Góra była zaznaczona na rosyjskich mapach XIX w. oraz na polskich początku XX w. Pod koniec XX stulecia archeolog F. W. Pokrowski ze słów kapłana zapisał: „Wieś Chobowicze … gminy Błoty, Kobryńskiego powiatu. 5 wiorst na południowy zachód od wsi jest nieduży pagórek, nazywany w narodzie Kniażaja Góra. Nazywa się tak dlatego, że tu niby podczas bitwy zabito jakąś księżniczkę”[5].
Kniażaja Góra miała wielki wpływ na rozwój wsi Lachczyce i sąsiednich okolic. W parafialnej cerkwi w Chobowiczach, zachowała się kronika o zdarzeniach, związanych z uroczyskiem.
Herb i flaga Lachczyc[edytuj | edytuj kod]
Dekretem Prezydenta Republiki Białorusi od 2 grudnia 2008 roku wprowadzono oficjalne symbole heraldyczne wsi Lachczyce – herb i flagę, na których przedstawiona jest księżna Olga.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Liczby ludności miejscowości obwodu brzeskiego na podstawie spisu ludności wg stanu na dzień 14 października 2009 roku. (ros.).
- ↑ Православный приход храма святителя Николая Чудотворца в д. Верхолесье. pravbrest.by. [dostęp 2021-01-28]. (ros.).
- ↑ Akta wileńskiej archeograficznej komisji. – Wilno, 1876. – t. 15. – s. 68).
- ↑ Chabowicze, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. XV, cz. 1: Abablewo – Januszowo, Warszawa 1900, s. 297.
- ↑ Pokrowski F.W. Archeologiczna mapa Grodnienskiej guberni. – Wilno, 1895. – S. 83.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Pamięć: Kobryńskі rejon / Hіstoryko-dokumentalne kronіkі miast і rajonów Białorusі. Mіńsk: BieŁTA, 2002.
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Lachczyce, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. XV, cz. 2: Januszpol – Wola Justowska, Warszawa 1902, s. 207.
- Lachczyce i gminia wiejska Błoty na Radzima.net
- Lachczyce na Wikimapii
- Lachczyce na mapie sielsowietu Chydry
- Памяць: Кобрынскі раён. brestobl.narod.ru. [zarchiwizowane z tego adresu (2005-05-28)]. / Гісторыка-дакументальныя хронікі гарадоў і раёнаў Беларусі. Мінск: БЕЛТА, 2002.