Leon Kniaziołucki

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Leon Michał Kniaziołucki
Leo Ritter von Kniaziołucki
major dyplomowany kawalerii major dyplomowany kawalerii
Data i miejsce urodzenia

30 stycznia 1891
Wiedeń

Data i miejsce śmierci

11 września 1973
Bruksela

Przebieg służby
Lata służby

1914 – po 1939

Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Wojsko Polskie

Formacja

Legiony Polskie

Jednostki

Armia „Łódź”
Armia „Warszawa”

Stanowiska

oficer sztabu

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka
Bitwa o Lwów (1918–1919)
II wojna światowa
kampania wrześniowa

Odznaczenia
Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Walecznych (1920–1941) Krzyż Walecznych (od 1941) Złoty Krzyż Zasługi Medal Niepodległości Medal Zasługi Wojskowej „Signum Laudis” (w czasie wojny) Medal Waleczności (Austro-Węgry) Krzyż Wojskowy Karola

Leon Michał Kniaziołucki (ur. 30 stycznia 1891 w Wiedniu, zm. 11 września 1973 w Brukseli) – major dyplomowany kawalerii Wojska Polskiego.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Ukończył gimnazjum realne. Służbę wojskową odbywał w cesarskiej i królewskiej Armii. Ukończył szkołę oficerów rezerwy. Na stopień podporucznika został mianowany ze starszeństwem z 1 stycznia 1916 w korpusie oficerów rezerwy kawalerii. Jego oddziałem macierzystym był Pułk Ułanów Nr 13[1][2]. W styczniu 1917 przydzielono go do Legionów w roli instruktora, został z nich odwołany w lipcu tego roku po kryzysie przysięgowym. W lipcu 1918 został mianowany porucznikiem.

W listopadzie 1918 walczył w obronie Lwowa jako dowódca półszwadronu. 7 maja 1919 został przyjęty do Wojska Polskiego z byłej armii austro-węgierskiej, z zatwierdzeniem posiadanego stopnia rotmistrza ze starszeństwem z 1 listopada 1918, zaliczony do I Rezerwy armii z jednoczesnym powołaniem do służby czynnej na czas wojny, i przydzielony z dniem 1 listopada 1918 do 7 Pułku Ułanów[3]. W 1920 był oficerem łącznikowym Naczelnego Dowództwa Wojska Polskiego przy Kwaterze Głównej atamana Symona Petlury[4]. Następnie służył w 11 pułku ułanów i 1 pułku szwoleżerów, z którego przeszedł do grona adiutantów Józefa Piłsudskiego[5].

3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu rotmistrza ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 i 59. lokatą w korpusie oficerów jazdy (od 1924 – kawalerii). Jego oddziałem macierzystym był wówczas 1 pułk ułanów[6]. W tym samym roku został przydzielony do Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, w charakterze słuchacza jednorocznego kursu doszkolenia, pozostając oficerem nadetatowym 3 pułku szwoleżerów. W październiku 1923, po ukończeniu kursu, został przydzielony do 4 pułk strzelców konnych w Płocku. W tym czasie przysługiwał mu, obok stopnia wojskowego, tytuł „przydzielony do Sztabu Generalnego”[7]. Od 1 czerwca do 30 lipca 1924 został odkomenderowany z 4 psk do WSWoj. w celu odbycia podróży taktycznej z kursem doszkolenia 1923/1924[8][9]. 15 października tego roku otrzymał dyplom naukowy oficera Sztabu Generalnego i został przydzielony do Dowództwa Okręgu Korpusu Nr VIII w Toruniu[10]. Z dniem 1 lutego 1925 został przydzielony do 11 pułku ułanów z równoczesnym odkomenderowaniem do Oddziału V Sztabu Generalnego[11]. W tym samym roku został przydzielony do Oddziału II Sztabu Generalnego[12]. 12 kwietnia 1927 został mianowany majorem ze starszeństwem z 1 stycznia 1927 i 2. lokatą w korpusie oficerów kawalerii[13]. W sierpniu 1927 został przeniesiony służbowo do składu osobowego generała do prac przy do Generalnym Inspektorze Sił Zbrojnych, gen. bryg. Gustawa Orlicz-Dreszera na czas do 15 października tego roku[14][15]. W październiku 1927 został przeniesiony z Oddziału II SG do 3 pułku ułanów na stanowisko dowódcy szwadronu[16]. Z dniem 31 sierpnia 1930 został przeniesiony w stan spoczynku[17]. W 1934 pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Warszawa Miasto III. Posiadał przydział do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr I. Był wówczas „przewidziany do użycia w czasie wojny”[18]. W styczniu 1937 marszałek Polski Edward Śmigły-Rydz odmówił mu prawa do Odznaki Pamiątkowej Generalnego Inspektora Sił Zbrojnych[19].

W kampanii wrześniowej 1939 służył jako oficer Oddziału III Sztabu Armii „Łódź” i Armii „Warszawa”[5][20]. Od 20 września 1939 był dyrektorem sekretariatu Komitetu Obywatelskiego w Warszawie[21]. W 1939 został osadzony na Pawiaku. 2 maja 1940 został wysłany do Obozu Koncentracyjnego Sachsenhausen, a później do Dachau, w którym przebywał do 29 kwietnia 1945[22][23][24].

Po wojnie osiadł w Belgii, był wydawcą „News Exchange”[5]. Był ministrem pełnomocnym rządu RP na uchodźstwie[25].

Leon Kniaziołucki był dwukrotnie żonaty. W 1919 ożenił się w Marią Collonna-Walewską, z którą miał syna Zygmunta (1922–2010). Po rozwodzie w 1927 ożenił się z Zofią Czopp-Umlauff von Frankwell (1898–1980)[4][26]

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Lista starszeństwa c. i k. Armii 1918 ↓, s. 935, 1026.
  2. ↑ Żołnierze Niepodległości ↓, tu podano błędnie, że został mianowany podporucznikiem ze starszeństwem z 1 sierpnia 1916 w korpusie oficerów rezerwy piechoty, gdy faktycznie z tym starszeństwem został mianowany Władysław Kniaziołucki, oficer rezerwy batalionu strzelców nr 4.
  3. ↑ Dz. Rozk. Wojsk. Nr 54 z 17 maja 1919, poz. 1673, 1682.
  4. ↑ a b Stpiczyńska Maria. W: Polski Słownik Biograficzny. T. 44. Warszawa – Kraków: Instytut Historii PAN, 2006, s. 154–157. ISBN 83-88909-46-0.
  5. ↑ a b c d Żołnierze Niepodległości ↓.
  6. ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 160.
  7. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 63 z 27 września 1923 roku, s. 584.
  8. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 52 z 29 maja 1924 roku, s. 304.
  9. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 56 z 17 czerwca 1924 roku, s. 333, przesunięto termin odkomenderowania z 21 na 1 czerwca 1924.
  10. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 110 z 15 października 1924 roku, s. 612.
  11. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 10 z 27 stycznia 1925 roku, s. 43.
  12. ↑ Lista oficerów SG 1925 ↓, s. 16.
  13. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 13 z 20 kwietnia 1927 roku, s. 119.
  14. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 20 z 6 sierpnia 1927 roku, s. 238.
  15. ↑ Konrad Paduszek, Przegląd badań: Sprawa Tadeusza Kobylańskiego — stan badań, nowe dokumenty i hipotezy, „Dzieje Najnowsze”, 3, 2015, s. 184, ISSN 0419-8824 [dostęp 2017-02-18].
  16. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 25 z 31 października 1927 roku, s. 303.
  17. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 20 września 1930 roku, s. 309.
  18. ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 336, 846.
  19. ↑ Lista oficerów zdyskwalifikowanych w myśl § 4 regulaminu „Odznaki pamiątkowej GISZ” przedstawiona przez przewodniczącego Komisji Odznaki Pamiątkowej GISZ, generała broni Kazimierza Sosnkowskiego i zatwierdzona przez Generalnego Inspektora Sił Zbrojnych, marszałka Polski Edwarda Śmigły-Rydza, Instytut Józefa Piłsudskiego w Ameryce, sygn. 701/1/106, s. 284-285.
  20. ↑ a b Rómmel 1958 ↓, s. 378.
  21. ↑ Obrona Warszawy i Modlina – 1939 r. nazwiska K [online], Genealogia: Stankiewicze z przyjaciółmi [dostęp 2019-03-10] [zarchiwizowane z adresu 2018-03-13].
  22. ↑ Straty ↓.
  23. ↑ Wanat 1985 ↓, s. 399.
  24. ↑ Kartoteka ↓.
  25. ↑ a b Komunikat o nadaniu Orderu Odrodzenia Polski. „Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej”, s. 21, Nr 5 z 25 października 1966.  „za zasługi w polskiej służbie zagranicznej”.
  26. ↑ Marek Minakowski, Profil Leona Michała Kniaziołuckiego w Wielkiej genealogii Minakowskiego [online] [dostęp 2017-02-18].
  27. ↑ M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 634 „w uznaniu zasług, położonych w poszczególnych działach pracy dla wojska”.
  28. ↑ M.P. z 1937 r. nr 178, poz. 294 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
  29. ↑ a b c Lista starszeństwa c. i k. Armii 1918 ↓, s. 1026.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Leon_Kniaziołucki&oldid=68440915”