Leon Kniaziołucki

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
To jest stara wersja tej strony, edytowana przez Paweł Ziemian BOT (dyskusja | edycje) o 09:42, 23 sty 2018. Może się ona znacząco różnić od aktualnej wersji.
Leon Michał Kniaziołucki
major dyplomowany major dyplomowany
Data i miejsce urodzenia

30 stycznia 1891
Wiedeń

Data i miejsce śmierci

11 września 1973
Bruksela

Przebieg służby
Lata służby

1914 – po 1939

Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier,
Legiony Polskie,
Wojsko Polskie

Jednostki

11 Pułk Ułanów Legionowych,
1 Pułk Szwoleżerów Józefa Piłsudskiego,
3 Pułk Szwoleżerów Mazowieckich,
3 Pułk Ułanów Śląskich,
Armia „Łódź”,
Armia „Warszawa”

Stanowiska

dowódca szwadrownu (w 3puł)

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa,
wojna polsko-bolszewicka

Odznaczenia
Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Niepodległości Krzyż Walecznych (1920–1941)

Leon Michał Kniaziołucki (ur. 30 stycznia 1891 w Wiedniu, zm. 11 września 1973 w Brukseli) – major dyplomowany Wojska Polskiego.

Życiorys

Ukończył gimnazjum realne. Służbę wojskową odbywał w armii austriackiej. Ukończył szkołę oficerską rezerwy piechoty. Po wybuchu I wojny światowej służył w armii austriackiej, w 4 batalionie strzelców. W styczniu 1917 roku przydzielono go do Legionów w roli instruktora, został z nich odwołany w lipcu tego roku po kryzysie przysięgowym. W listopadzie 1918 roku wstąpił do Wojska Polskiego, walczył w obronie Lwowa jako dowódca półszwadronu. W 1920 roku był oficerem łącznikowym Naczelnego Dowództwa Wojska Polskiego przy Kwaterze Głównej atamana Symona Petlury[1]. Następnie służył w 11 Pułku Ułanów Legionowych i 1 Pułku Szwoleżerów Józefa Piłsudskiego, skąd przeszedł do grona adiutantów Józefa Piłsudskiego[2][3].

Następnie służył m.in. w 3 Pułku Szwoleżerów Mazowieckich oraz w Dowództwie Okręgu Korpusu Nr VIII w Toruniu. W latach 1923–1924 odbył III Kurs Doszkolenia w Wyższej Szkole Wojennej w Warszawie[3]. W latach 1925–1927 był oficerem Oddziału II Sztabu Generalnego WP, a od sierpnia do października 1927 roku służył w GISZ[4]. Później dowodził szwadronem w 3 Pułku Ułanów Śląskich[3]. Z dniem 31 sierpnia 1930 roku został przeniesiony w stan spoczynku[2].

W kampanii wrześniowej 1939 roku służył jako oficer sztabu w dowództwie Armii „Łódź” i w Armii „Warszawa”[3]. Był m.in. oficerem do specjalnych zleceń u gen. Juliusza Rómmla[5]. Od 20 września 1939 roku był dyrektorem sekretariatu Komitetu Obywatelskiego w Warszawie. Po kapitulacji stolicy od 28 września 1939 roku przebywał w niewoli niemieckiej[2].

Po wojnie osiadł w Belgii, był wydawcą „News Exchange”[3]. Był ministrem pełnomocnym rządu RP na uchodźstwie[6].

Awanse

  • podporucznik rezerwy piechoty – 1 sierpnia 1916 roku, w armii austriackiej
  • porucznik – lipiec 1918 roku
  • rotmistrz kawalerii – po wojnie 1920 roku, ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 roku
  • major Sztabu Generalnego kawalerii – 1 stycznia 1927 roku[3].

Odznaczenia

Życie prywatne

Leon Kniaziołucki był dwukrotnie żonaty. W 1919 roku ożenił się w Marią Collonna-Walewską, z która miał syna Zygmunta (1922–2010). Po rozwodzie w 1927 roku Leon Kniaziołucki ożenił się z Zofią Czopp-Umlauff von Frankwell (1898–1980)[1][8]

Przypisy

  1. ↑ a b Stpiczyńska Maria. W: Polski Słownik Biograficzny. T. 44. Warszawa – Kraków: Instytut Historii PAN, 2006, s. 154–157. ISBN 83-88909-46-0.
  2. ↑ a b c Obrona Warszawy i Modlina – 1939 r. nazwiska K [online], Genealogia: Stankiewicze z przyjaciółmi [dostęp 2017-02-18].
  3. ↑ a b c d e f g Wykaz Legionistów Polskich 1914–1918: Kniaziołucki Leon [online], Muzeum Józefa Piłsudskiego w Sulejówku, 21 sierpnia 2014 [dostęp 2017-02-18].
  4. ↑ Konrad Paduszek, Przegląd badań: Sprawa Tadeusza Kobylańskiego — stan badań, nowe dokumenty i hipotezy, „Dzieje Najnowsze”, 3, 2015, s. 184, ISSN 0419-8824 [dostęp 2017-02-18].
  5. ↑ Bartosz Janczak, Gen. bryg. Jerzy Grobicki – bezkompromisowy oficer, który uniknął dołów katyńskich [online], 1 września 2015 [dostęp 2017-02-18].
  6. ↑ a b Komunikat o nadaniu Orderu Odrodzenia Polski. „Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej”, s. 21, Nr 5 z 25 października 1966. 
  7. ↑ Lista oficerów zdyskwalifikowanych w myśl § 4 regulaminu „Odznaki pamiątkowej GISZ” przedstawiona przez przewodniczącego Komisji Odznaki Pamiątkowej GISZ, generała broni Kazimierza Sosnkowskiego i zatwierdzona przez Generalnego Inspektora Sił Zbrojnych, marszałka Polski Edwarda Śmigły-Rydza, Instytut Józefa Piłsudskiego w Ameryce, sygn. 701/1/106, s. 284-285.
  8. ↑ Marek Minakowski, Profil Leona Michała Kniaziołuckiego w Wielkiej genealogii Minakowskiego [online] [dostęp 2017-02-18].
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Leon_Kniaziołucki&oldid=52235930”