Nestor (Anisimow)
| Nikołaj Anisimow | |
| Metropolita kirowohradzki i nikołajewski | |
.jpg)
| |
| Kraj działania | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
9 listopada 1884 |
| Data i miejsce śmierci |
4 listopada 1962 |
| Metropolita kirowohradzki i nikołajewski | |
| Okres sprawowania |
1958–1962 |
| Wyznanie | |
| Kościół | |
| Inkardynacja | |
| Śluby zakonne |
17 kwietnia 1907 |
| Diakonat |
6 maja 1907 |
| Prezbiterat |
9 maja 1907 |
| Chirotonia biskupia |
29 października 1916 |
| Data konsekracji |
29 października 1916 | ||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Miejscowość | |||||||||||||
| Miejsce | |||||||||||||
| Konsekrator | |||||||||||||
| |||||||||||||
Nestor, imię świeckie Nikołaj Aleksandrowicz Anisimow (ur. 28 października?/9 listopada 1884 w Wiatce, zm. 4 listopada 1962 w Moskwie) – rosyjski biskup prawosławny.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Był synem urzędnika wojskowego w randze radcy stanu i córki prawosławnego protoprezbitera. Ukończył szkołę realną w Kazaniu, w tym samym mieście rozpoczął życie monastyczne w monasterze Przemienienia Pańskiego, składając 17 kwietnia 1907 wieczyste śluby mnisze. 6 maja tego samego roku został wyświęcony na hierodiakona, zaś 9 maja – na hieromnicha[1].
W latach 1907–1914 służył jako misjonarz na Kamczatce. Nauczył się języków koriackiego i tunguskiego, po czym przełożył na nie teksty Świętej Liturgii i Ewangelii[1]. Nawrócił na prawosławie kilka tysięcy osób spośród rdzennej ludności[1]. W 1910 zdołał uzyskać poparcie cara Mikołaja II, carowej Aleksandry Fiodorowny i carowej-matki Marii Fiodorowny dla idei utworzenia Dobroczynnego Bractwa na rzecz Kamczatki, które w tym samym roku rozpoczęło swoją działalność. Dzięki funduszom zebranym przez Bractwo (przede wszystkim datkom rodziny panującej) możliwa była budowa licznych cerkwi, szpitali, przytułków i szkół na terenie Kamczatki[1]. W 1913 otrzymał godność ihumena, zaś dwa lata później – archimandryty. W 1914 jako ochotnik wyjechał na front I wojny światowej w celu organizacji oddziału sanitarnego. W 1915, po powrocie na Kamczatkę, został wyświęcony na biskupa kamczackiego i pietropawłowskiego[1]. Działał w Związku Narodu Rosyjskiego[1].
Brał udział w Soborze Lokalnym Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego w latach 1917–1918. W czasie jego trwania wydał broszurę pt. Rasstrieł Moskowskogo Kriemla, w której opisał ostrzelanie soborów Kremla moskiewskiego w czasie walk w Moskwie pomiędzy zwolennikami i przeciwnikami rewolucji październikowej. Jak sam podkreślał, jego publikacja miała na celu wzbudzenie wśród Rosjan nienawiści do bolszewików[1]. Następnie współpracował z adm. Aleksandrem Kołczakiem[1]. W 1919 wrócił na Kamczatkę, a po ostatecznym zwycięstwie Czerwonych w rosyjskiej wojnie domowej emigrował do Chin. Osiadł w Harbinie. W 1933 został (w ramach Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego poza granicami Rosji) podniesiony do godności arcybiskupiej. Wielokrotnie podróżował po Europie, by spotykać się z hierarchami Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego poza granicami Rosji i innymi przywódcami religijnym. W latach 1938–1939 działał jako misjonarz w Indiach i na Sri Lance[1]. W 1945 witał wkraczającą do Harbinu Armię Czerwoną[1]. Rok później patriarcha moskiewski i całej Rusi Aleksy I nadał mu godność metropolity i mianował zwierzchnikiem eparchii harbińskiej, egzarchą Azji Południowo-Wschodniej[1].
Wrócił do ZSRR i w 1948 został aresztowany. Osiem lat więziony w łagrze w Mordowii, odzyskał wolność w 1956 i w tym samym roku został metropolitą nowosybirskim i barnaułskim. Dwa lata później przeniesiony na katedrę kirowohradzką[1]. Zmarł w 1962 i został pochowany w rezydencji patriarszej w Pieriediełkinie[1].