Pietro Riario
| Kardynał prezbiter | |
| |
| Kraj działania | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
21 kwietnia 1445 |
| Data i miejsce śmierci |
3 stycznia 1474 |
| Miejsce pochówku | ?↗ |
| Arcybiskup Florencji | |
| Okres sprawowania |
1473-1474 |
| Wyznanie | |
| Kościół | |
| Inkardynacja | |
| Sakra biskupia |
4 września 1471 |
| Kreacja kardynalska |
16 grudnia 1471 |
| Kościół tytularny | |
Pietro Riario OFM (ur. 21 kwietnia 1445 w Savonie, zm. 3 stycznia 1474[1] w Rzymie) – włoski kardynał[2].
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Był synem Paolo Riario i jego drugiej żony Bianci Della Rovere Monteleoni, siostry papieża Sykstusa IV[2]. Jego kuzynem był Giuliano della Rovere[2]. W młodości studiował m.in. w Pawii, Padwie czy Wenecji; uzyskał magisterium z teologii[2]. Wkrótce po przyjęciu święceń kapłańskich był prowincjałem swojego zakonu w Ligurii[2].
Od 4 września 1471 do 1473 był biskupem Treviso[1], w latach 1472-1474 był biskupem Valence i Die, w latach 1473-1474 biskupem Mende i hrabią Gevaudan oraz arcybiskupem Splitu, Florencji i Sewilli. Od 16 grudnia 1471 do śmierci był kardynałem prezbiterem San Sisto[1]. Od 23 listopada 1472 do śmierci pełnił rolę łacińskiego patriarchy Konstantynopola[1]. Jego rozrzutny styl życia spowodował, że zmarł już w 1474[2]. Możliwe jest także, że został otruty[2].