Piotr II Nowak

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Piotr II Nowak
Miejsce urodzenia

Nowaki
Księstwo nyskie

Data i miejsce śmierci

6 lutego 1456
Otmuchów
Księstwo nyskie

Miejsce pochówku

archikatedra św. Jana Chrzciciela we Wrocławiu

Wyznanie

katolicyzm

Kościół

rzymskokatolicki

Nominacja biskupia

1447

Sakra biskupia

brak danych

Sukcesja apostolska
Data konsekracji

22 października 1447

Miejscowość

Wrocław

Konsekrator

Jan[1]

Nagrobek biskupa Piotra Nowaka

Piotr II Nowak (ur. w Nowakach, zm. 6 lutego 1456 w Otmuchowie) – biskup wrocławski w latach 1447–1456.

Piotr Nowak pochodził ze wsi Nowaki koło Nysy (stąd też jego nazwisko). Data urodzenia jest trudna do ustalenia. Studiował prawo kanoniczne w Wiedniu, zdobywając tytuł doktora. W 1427 r. został kanclerzem biskupa Konrada. Posiadał liczne beneficja: altarie w katedrze wrocławskiej, w Nysie i Brzegu, probostwa we Wleniu i Jeleniej Górze. W 1427 r. uzyskał kanonię w stolicy Siedmiogrodu, Gyulafehérvár (Alba Julia).

W 1436 r. został kanonikiem i kustoszem katedralnym we Wrocławiu. W 1438 r. Albrecht II Habsburg mianował go swoim kapelanem i dworzaninem. W latach 14371445 Piotr Nowak był oficjałem biskupim i wikariuszem generalnym. Pod koniec rządów biskupa Konrada był w opozycji wobec niego. W 1442 r. został prepozytem kapituły katedralnej.

Po śmierci biskupa Konrada (zmarł 9 sierpnia 1447) Piotr Nowak został administratorem diecezji, a następnie został wybrany na biskupa. Udało mu się oddłużyć diecezję i wykupić wiele zastawionych wsi. Ustanowił na nowo ok. 120 parafii, co mogło dojść do skutku po odbudowie kościołów, zniszczonych podczas wojen husyckich. W 1453 r. zaprosił do Wrocławia Jana Kapistrana, który przez trzy miesiące głosił kazania w miastach śląskich. Dwa lata później konsekrował biskupa ołomunieckiego Bogusława Zwolę.

Piotr Nowak zmarł 6 lutego 1456 i został pochowany w katedrze wrocławskiej, gdzie zachowała się jego płyta nagrobna.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Paweł Czaplewski: Tytularny episkopat w Polsce średniowiecznej. Poznań: Towarzystwo Przyjaciół Nauk Poznańskie, 1914, s. 151.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]