Stanisław Poniatowski (podskarbi litewski): Różnice pomiędzy wersjami
[wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
drobne merytoryczne |
→Przypisy: drobne merytoryczne |
||
Linia 26: | Linia 26: | ||
|wikicytaty = |
|wikicytaty = |
||
}} |
}} |
||
[[Plik:SchlossLiechtenstein0529.jpg|mały|Pałac Liechtenstein zakupiony przez Stanisława Poniatowskiego w 1799 roku]] |
[[Plik:SchlossLiechtenstein0529.jpg|mały|Pałac Liechtenstein zakupiony przez Stanisława Poniatowskiego w 1799 roku|240x240px]] |
||
'''Stanisław Poniatowski''' herbu [[Ciołek (herb szlachecki)|Ciołek]] (ur. [[23 listopada]] [[1754]] w [[Warszawa|Warszawie]] – zm. [[13 lutego]] [[1833]] we [[Florencja|Florencji]]) – syn [[Kazimierz Poniatowski|Kazimierza]], książę, [[podskarbi wielki litewski]], generał-lejtnant, konsyliarz [[Rada Nieustająca|Rady Nieustającej]] w 1780 roku<ref>Volumina Legum, t. VIII, Petersburg, s. 582.</ref>, członek [[konfederacja targowicka|konfederacji targowickiej]]<ref>Korwin [Kossakowski] S., Trzeci Maj i Targowica, Kraków 1890, s. 144.</ref>, członek [[Komisja Edukacji Narodowej|Komisji Edukacji Narodowej]] w latach [[1776]]-[[1792]]<ref>Ambroise Jobert, Komisja Edukacji Narodowej w Polsce (1773–1794). Jej dzieło wychowania obywatelskiego, przełożyła i uzupełniła Mirosława Chamcówna, przedmową opatrzył Henryk Barycz, Wrocław–Warszawa–Kraków–Gdańsk 1979, s. 277.</ref>, starosta kaniowski, bohusławski, korsuński i sinnicki w [[1789]] roku<ref>Konrad Rzemieniecki, Struktura własności ziemskiej i jej dochodów w województwie kijowskim w 1789 r., w: Roczniki Dziejów Społecznych i Gospodarczych, Tom LXXI, 2011, s. 135.</ref>, [[Zakon Maltański|kawaler maltański]] Katolickiego Wielkiego Przeoratu w Rosji w 1797 roku<ref>[[Paweł Czerwiński (dyplomata)|Paweł Czerwiński]], ''Zakon Maltański i stosunki jego z Polską na przestrzeni dziejów'', s. 163.</ref>. |
'''Stanisław Poniatowski''' herbu [[Ciołek (herb szlachecki)|Ciołek]] (ur. [[23 listopada]] [[1754]] w [[Warszawa|Warszawie]] – zm. [[13 lutego]] [[1833]] we [[Florencja|Florencji]]) – syn [[Kazimierz Poniatowski|Kazimierza]], książę, [[podskarbi wielki litewski]], generał-lejtnant, konsyliarz [[Rada Nieustająca|Rady Nieustającej]] w 1780 roku<ref>Volumina Legum, t. VIII, Petersburg, s. 582.</ref>, członek [[konfederacja targowicka|konfederacji targowickiej]]<ref>Korwin [Kossakowski] S., Trzeci Maj i Targowica, Kraków 1890, s. 144.</ref>, członek [[Komisja Edukacji Narodowej|Komisji Edukacji Narodowej]] w latach [[1776]]-[[1792]]<ref>Ambroise Jobert, Komisja Edukacji Narodowej w Polsce (1773–1794). Jej dzieło wychowania obywatelskiego, przełożyła i uzupełniła Mirosława Chamcówna, przedmową opatrzył Henryk Barycz, Wrocław–Warszawa–Kraków–Gdańsk 1979, s. 277.</ref>, starosta kaniowski, bohusławski, korsuński i sinnicki w [[1789]] roku<ref>Konrad Rzemieniecki, Struktura własności ziemskiej i jej dochodów w województwie kijowskim w 1789 r., w: Roczniki Dziejów Społecznych i Gospodarczych, Tom LXXI, 2011, s. 135.</ref>, [[Zakon Maltański|kawaler maltański]] Katolickiego Wielkiego Przeoratu w Rosji w 1797 roku<ref>[[Paweł Czerwiński (dyplomata)|Paweł Czerwiński]], ''Zakon Maltański i stosunki jego z Polską na przestrzeni dziejów'', s. 163.</ref>. |
||
Linia 34: | Linia 34: | ||
Szef [[Regiment Gwardii Pieszej Koronnej|Regimentu Gwardii Pieszej Koronnej]] 1782-1789, [[starosta]] podolski, 1784-1791 podskarbi wielki litewski, wielokrotny poseł (wybrany marszałkiem stanu rycerskiego [[Rada Nieustająca|Rady Nieustającej]] na sejmie w 1780 roku<ref>[[Henryk Schmitt]], Dzieje Polski XVIII i XIX wieku, t. II, [[Kraków]] 1867, s. 56.</ref>, na którym bronił [[Zbiór praw sądowych|Kodeksu Zamoyskiego]], od 1776 członek [[Komisja Edukacji Narodowej|Komisji Edukacji Narodowej]]). Ulubieniec [[Stanisław August Poniatowski|Stanisława Augusta]], który starał się zapewnić mu – drogą układów z [[Katarzyna II Wielka|Katarzyną II]] następstwo tronu, wprowadzając w świat wielkiej polityki: m.in. w 1780 towarzyszył [[Katarzyna II Wielka|Katarzynie II]] podczas jej spotkania z [[Józef II Habsburg|Józefem II]] w [[Połock]]u i [[Mohylew]]ie, następnie został mianowany marszałkiem [[Rada Nieustająca|Rady Nieustającej]]. Był członkiem konfederacji [[Sejm Czteroletni|Sejmu Czteroletniego]] w 1788 roku<ref>Dyaryusz Seymu Ordynaryinego Pod Związkiem Konfederacyi Generalney Oboyga Narodów W Warszawie Rozpoczętego Roku Pańskiego 1788. T. 1 cz. 1, [b.n.s].</ref>. Konsyliarz [[Departament Skarbowy Rady Nieustającej|Departamentu Skarbowego Rady Nieustającej]] w [[1788]] roku<ref>Kalendarzyk Polityczny Na Rok Przestępny 1788, Warszawa 1788, [b.n.s]</ref>. W końcu 1790 r. złożył urząd podskarbiego w. litewskiego i inne godności cywilne i wojskowe, co nie zostało dobrze przyjęte przez opinię publiczną. |
Szef [[Regiment Gwardii Pieszej Koronnej|Regimentu Gwardii Pieszej Koronnej]] 1782-1789, [[starosta]] podolski, 1784-1791 podskarbi wielki litewski, wielokrotny poseł (wybrany marszałkiem stanu rycerskiego [[Rada Nieustająca|Rady Nieustającej]] na sejmie w 1780 roku<ref>[[Henryk Schmitt]], Dzieje Polski XVIII i XIX wieku, t. II, [[Kraków]] 1867, s. 56.</ref>, na którym bronił [[Zbiór praw sądowych|Kodeksu Zamoyskiego]], od 1776 członek [[Komisja Edukacji Narodowej|Komisji Edukacji Narodowej]]). Ulubieniec [[Stanisław August Poniatowski|Stanisława Augusta]], który starał się zapewnić mu – drogą układów z [[Katarzyna II Wielka|Katarzyną II]] następstwo tronu, wprowadzając w świat wielkiej polityki: m.in. w 1780 towarzyszył [[Katarzyna II Wielka|Katarzynie II]] podczas jej spotkania z [[Józef II Habsburg|Józefem II]] w [[Połock]]u i [[Mohylew]]ie, następnie został mianowany marszałkiem [[Rada Nieustająca|Rady Nieustającej]]. Był członkiem konfederacji [[Sejm Czteroletni|Sejmu Czteroletniego]] w 1788 roku<ref>Dyaryusz Seymu Ordynaryinego Pod Związkiem Konfederacyi Generalney Oboyga Narodów W Warszawie Rozpoczętego Roku Pańskiego 1788. T. 1 cz. 1, [b.n.s].</ref>. Konsyliarz [[Departament Skarbowy Rady Nieustającej|Departamentu Skarbowego Rady Nieustającej]] w [[1788]] roku<ref>Kalendarzyk Polityczny Na Rok Przestępny 1788, Warszawa 1788, [b.n.s]</ref>. W końcu 1790 r. złożył urząd podskarbiego w. litewskiego i inne godności cywilne i wojskowe, co nie zostało dobrze przyjęte przez opinię publiczną. |
||
Należał do przywódców stronnictwa królewskiego, poparł [[Konstytucja 3 maja|Konstytucję 3 Maja]] jednak krytycznie oceniał jej trwałość i po jej ogłoszeniu po kilku miesiącach (w listopadzie 1791) wyjechał z kraju udając się do Wiednia, gdzie na życzenie Stanisława Augusta przeprowadził rozmowy z Leopoldem II i Kaunitzem mające na celu pozyskanie politycznego poparcia Austrii dla Polski i Konstytucji 3 maja. |
Należał do przywódców stronnictwa królewskiego, poparł [[Konstytucja 3 maja|Konstytucję 3 Maja]] jednak krytycznie oceniał jej trwałość i po jej ogłoszeniu po kilku miesiącach (w listopadzie 1791) wyjechał z kraju udając się do Wiednia, gdzie na życzenie Stanisława Augusta przeprowadził rozmowy z [[Leopold II Habsburg|Leopoldem II]] i Kaunitzem mające na celu pozyskanie politycznego poparcia Austrii dla Polski i Konstytucji 3 maja. W dniu 17 października 1792 podpisał w Rzymie akces do konfederacji targowickiej. W 1794 roku kupił w Rzymie pałac przy via della Croce i rezydencję poza murami miasta przy via Flaminia. Mimo, że był nieobecny [[Sejm grodzieński (1793)]] nominował go do [[Komisja Edukacji Narodowej|Komisji Edukacji Narodowej]]<ref>Volumina Legum, t. X, Poznań 1952, s. 344.</ref>. Do Polski wrócił w 1795 roku, jednak po kilku latach wyjechał do Włoch wyprzedając swoje polskie majątki. |
||
Zainteresowany sztuką, założył w Warszawie szkołę malarstwa. Natomiast w swych rozległych dobrach na Ukrainie przeprowadził reformy czynszowe. Po rozbiorach i sprzedaży majątków na ziemiach polskich, mimo otrzymanego od Rosji tytułu rzeczywistego radcy stanu, osiadł w Austrii, a następnie w Rzymie, gdzie nabył willę przy Via Flaminia i zgromadził światowej sławy kolekcję obrazów, rzeźb i [[Kamea|kamei]] (sprzedana 1826 Anglikowi Sykesowi), oraz znaczną część archiwum [[Stanisław August Poniatowski|Stanisława Augusta]]. |
Zainteresowany sztuką, założył w Warszawie szkołę malarstwa. Natomiast w swych rozległych dobrach na Ukrainie przeprowadził reformy czynszowe. Po rozbiorach i sprzedaży majątków na ziemiach polskich, mimo otrzymanego od Rosji tytułu rzeczywistego radcy stanu, osiadł w Austrii, a następnie w Rzymie, gdzie nabył willę przy Via Flaminia i zgromadził światowej sławy kolekcję obrazów, rzeźb i [[Kamea|kamei]] (sprzedana 1826 Anglikowi Sykesowi), oraz znaczną część archiwum [[Stanisław August Poniatowski|Stanisława Augusta]]. |
||
We Włoszech, naprzeciwko jego rezydencji, mieszkała szewcowa [[Cassandra Luci]], która była często bita przez męża. Znalazła ona ochronę w osobie Poniatowskiego, którego |
We Włoszech, naprzeciwko jego rezydencji, mieszkała szewcowa [[Cassandra Luci]], która była często bita przez męża. Znalazła ona ochronę w osobie Poniatowskiego, którego została kochanką. Pozostając, pomimo braku papieskiego pozwolenia na jej rozwód, w faktycznym związku mieli kilkoro nieślubnych dzieci. Dwie córki i trzech synów mogło zatem dziedziczyć nazwisko, ale nie tytuł książęcy. Konflikt na tym tle z Kurią Rzymską spowodował, że Poniatowski postanowił wyprowadzić się do [[Wielkie Księstwo Toskanii|Wielkiego Księstwa Toskanii]] znajdującego się pod panowaniem Habsburgów, gdzie przeprowadził skutecznie swoje zamierzenia. |
||
[[Plik:Palazzo Bastogi 11.JPG|mały|240x240px|Palazzo Bastogni we Florencji]] |
|||
Pomiędzy latami 1820-1823 książę przeniósł się do [[Toskania|Toskanii]]. W 1823 roku nabył Palagio delle Pini, starą willę w Rovezzano kilka kilometrów od Florencji. Również we Florencji w 1825 roku kupił Palazzo Capponi (znany też jako Palazzo Bastogi), który stał się głównym domem rodziny i gdzie Poniatowski przeniósł swoją bogatą kolekcję dzieł sztuki. W tym samym czasie kupił Palazzo Guadagni na Via Ponte alle Mosse (znaną też jako Palazzo Poniatowski Guadagni), na którym do dziś widniej herb Poniatowskich. Poza Florencją książę kupił Villa Letizię w [[Livorno]] (znaną jako Villa Poniatowski) i Villa di Monterotondo (Villa Maurogordato) oraz stare opactwo San Lorenzo w [[Coltibuono]] w gminie [[Gaiole in Chianti]] koło Sieny. |
|||
Zmarł nagle 13 lutego 1833 roku. |
|||
W 1820 książę przeniósł się do [[Toskania|Toskanii]] do nowo nabytych dóbr ''Monterotondo''. Zmarł nagle w 1833 roku. |
|||
Pochowany został w kościele w swoich dobrach [[ |
Pochowany został w kościele w swoich dobrach [[Monte Rotondo (Livorno)|Monte Rotondo]], później ciało przeniesione zostało do kościoła Św. Marka we Florencji, gdzie synowie Karol i Józef wznieśli mu, wykonany w r. 1857 przez I. Villa, nagrobek. Zgodnie z życzeniem zmarłego przypominać on miał jego zasługi w czynszowaniu chłopów. |
||
== Rodzina == |
== Rodzina == |
Wersja z 11:59, 29 sie 2017
Ciołek | |
Rodzina | |
---|---|
Data i miejsce urodzenia | |
Data i miejsce śmierci | |
Ojciec | |
Matka | |
Żona | |
Dzieci |
(oficjalnie): |
Stanisław Poniatowski herbu Ciołek (ur. 23 listopada 1754 w Warszawie – zm. 13 lutego 1833 we Florencji) – syn Kazimierza, książę, podskarbi wielki litewski, generał-lejtnant, konsyliarz Rady Nieustającej w 1780 roku[1], członek konfederacji targowickiej[2], członek Komisji Edukacji Narodowej w latach 1776-1792[3], starosta kaniowski, bohusławski, korsuński i sinnicki w 1789 roku[4], kawaler maltański Katolickiego Wielkiego Przeoratu w Rosji w 1797 roku[5].
Wiosną 1772 wyruszył w kilkumiesięczną podróż konną po Anglii, następnie studiował przez 8 miesięcy w Cambridge. W okolicach Warszawy na prawym brzegu Wisły miał kompleks dóbr z ośrodkiem w Górze i Nowym Dworze oraz przekazane mu przez króla: jurydykę Skaryszew i wsie Kamion, Grochów, Gosław i Kawęczyn, nabyte w r. 1780 od biskupstwa płockiego. W r. 1781 założył jurydykę w Kamionie. Na Ukrainie nabył w r. 1780 od Kaspra Rogalińskiego starostwo korsuńskie, gdzie urządził swoją rezydencję. W roku 1782 nabył starostwo winnickie. W roku 1785 kupił dobra Horochów na Wołyniu.
Był posłem podlaskim na sejm 1776 roku[6]. Poseł na sejm 1780 roku z ziemi warszawskiej[7]. Szef Regimentu Gwardii Pieszej Koronnej 1782-1789, starosta podolski, 1784-1791 podskarbi wielki litewski, wielokrotny poseł (wybrany marszałkiem stanu rycerskiego Rady Nieustającej na sejmie w 1780 roku[8], na którym bronił Kodeksu Zamoyskiego, od 1776 członek Komisji Edukacji Narodowej). Ulubieniec Stanisława Augusta, który starał się zapewnić mu – drogą układów z Katarzyną II następstwo tronu, wprowadzając w świat wielkiej polityki: m.in. w 1780 towarzyszył Katarzynie II podczas jej spotkania z Józefem II w Połocku i Mohylewie, następnie został mianowany marszałkiem Rady Nieustającej. Był członkiem konfederacji Sejmu Czteroletniego w 1788 roku[9]. Konsyliarz Departamentu Skarbowego Rady Nieustającej w 1788 roku[10]. W końcu 1790 r. złożył urząd podskarbiego w. litewskiego i inne godności cywilne i wojskowe, co nie zostało dobrze przyjęte przez opinię publiczną.
Należał do przywódców stronnictwa królewskiego, poparł Konstytucję 3 Maja jednak krytycznie oceniał jej trwałość i po jej ogłoszeniu po kilku miesiącach (w listopadzie 1791) wyjechał z kraju udając się do Wiednia, gdzie na życzenie Stanisława Augusta przeprowadził rozmowy z Leopoldem II i Kaunitzem mające na celu pozyskanie politycznego poparcia Austrii dla Polski i Konstytucji 3 maja. W dniu 17 października 1792 podpisał w Rzymie akces do konfederacji targowickiej. W 1794 roku kupił w Rzymie pałac przy via della Croce i rezydencję poza murami miasta przy via Flaminia. Mimo, że był nieobecny Sejm grodzieński (1793) nominował go do Komisji Edukacji Narodowej[11]. Do Polski wrócił w 1795 roku, jednak po kilku latach wyjechał do Włoch wyprzedając swoje polskie majątki.
Zainteresowany sztuką, założył w Warszawie szkołę malarstwa. Natomiast w swych rozległych dobrach na Ukrainie przeprowadził reformy czynszowe. Po rozbiorach i sprzedaży majątków na ziemiach polskich, mimo otrzymanego od Rosji tytułu rzeczywistego radcy stanu, osiadł w Austrii, a następnie w Rzymie, gdzie nabył willę przy Via Flaminia i zgromadził światowej sławy kolekcję obrazów, rzeźb i kamei (sprzedana 1826 Anglikowi Sykesowi), oraz znaczną część archiwum Stanisława Augusta.
We Włoszech, naprzeciwko jego rezydencji, mieszkała szewcowa Cassandra Luci, która była często bita przez męża. Znalazła ona ochronę w osobie Poniatowskiego, którego została kochanką. Pozostając, pomimo braku papieskiego pozwolenia na jej rozwód, w faktycznym związku mieli kilkoro nieślubnych dzieci. Dwie córki i trzech synów mogło zatem dziedziczyć nazwisko, ale nie tytuł książęcy. Konflikt na tym tle z Kurią Rzymską spowodował, że Poniatowski postanowił wyprowadzić się do Wielkiego Księstwa Toskanii znajdującego się pod panowaniem Habsburgów, gdzie przeprowadził skutecznie swoje zamierzenia.
Pomiędzy latami 1820-1823 książę przeniósł się do Toskanii. W 1823 roku nabył Palagio delle Pini, starą willę w Rovezzano kilka kilometrów od Florencji. Również we Florencji w 1825 roku kupił Palazzo Capponi (znany też jako Palazzo Bastogi), który stał się głównym domem rodziny i gdzie Poniatowski przeniósł swoją bogatą kolekcję dzieł sztuki. W tym samym czasie kupił Palazzo Guadagni na Via Ponte alle Mosse (znaną też jako Palazzo Poniatowski Guadagni), na którym do dziś widniej herb Poniatowskich. Poza Florencją książę kupił Villa Letizię w Livorno (znaną jako Villa Poniatowski) i Villa di Monterotondo (Villa Maurogordato) oraz stare opactwo San Lorenzo w Coltibuono w gminie Gaiole in Chianti koło Sieny.
Zmarł nagle 13 lutego 1833 roku.
Pochowany został w kościele w swoich dobrach Monte Rotondo, później ciało przeniesione zostało do kościoła Św. Marka we Florencji, gdzie synowie Karol i Józef wznieśli mu, wykonany w r. 1857 przez I. Villa, nagrobek. Zgodnie z życzeniem zmarłego przypominać on miał jego zasługi w czynszowaniu chłopów.
Rodzina
W 1830 po śmierci męża Cassandry Luci książę wziął z nią ślub, a trzy lata później umarł jako ostatni uprawniony do polskiego tytułu książęcego.
Miał dwóch synów naturalnych, których status przed śmiercią zalegalizował: Józefa Michała Poniatowskiego, kompozytora operowego i dyplomatę włoskiego oraz francuskiego, oraz Karola. W 1848 dwaj synowie księcia uzyskali włoski tytuł książęcy i dali oni początek istniejącej do dzisiaj włosko-francuskiej linii książąt Poniatowskich di Monte Rotondo.
Córki księcia wyszły za mąż za włoskich arystokratów, a jedna z wnuczek margrabianka Maria Anna di Ricci została żoną słynnego Aleksandra Walewskiego, naturalnego syna cesarza Napoleona I i Marii Walewskiej.
Twórczość
- opis podróży Dyaryusz podróży w roku 1784 na dniu 11 maja w kraje niemieckie przedsięwziętej. Rkps Zakładu Narodowego im. Ossolińskich, sygn. 1808/I; ed.: Stanisława księcia Poniatowskiego Diariusz podróży w roku 1784 w kraje niemieckie przedsięwziętej. Wyd. Jacek Wijaczka. Wyd. AŚ, Kielce 2002. «Prace Instytutu Historii Akademii Świętokrzyskiej w Kielcach», nr 30. ISBN 83-7133-160-6.
- pamiętnik, którego rękopis pt. Notices biographiques du Prince Stanislas Poniatowski écrites sous sa dicté znajduje się w archiwum Poniatowskich we Francji, zdeponowanym obecnie w Archives Nationales w Paryżu (wyd. J. Korzeniowski pt. Souvenirs du prince Stanislas Poniatowski w „Revue d’Histoire Diplomatique” T. 9: 1895 nr 4; przekład polski z drobnym uzupełnieniem tekstu i dodatkiem kilku innych pism i listów wyd. J. Łojek pt. Pamiętniki synowca Stanisława Augusta, W. 1979.
- ↑ Volumina Legum, t. VIII, Petersburg, s. 582.
- ↑ Korwin [Kossakowski] S., Trzeci Maj i Targowica, Kraków 1890, s. 144.
- ↑ Ambroise Jobert, Komisja Edukacji Narodowej w Polsce (1773–1794). Jej dzieło wychowania obywatelskiego, przełożyła i uzupełniła Mirosława Chamcówna, przedmową opatrzył Henryk Barycz, Wrocław–Warszawa–Kraków–Gdańsk 1979, s. 277.
- ↑ Konrad Rzemieniecki, Struktura własności ziemskiej i jej dochodów w województwie kijowskim w 1789 r., w: Roczniki Dziejów Społecznych i Gospodarczych, Tom LXXI, 2011, s. 135.
- ↑ Paweł Czerwiński, Zakon Maltański i stosunki jego z Polską na przestrzeni dziejów, s. 163.
- ↑ Volumina Legum, t. VIII, Petersburg 1860, s. 532.
- ↑ Volumina Legum, t. VIII, Petersburg, s. 582.
- ↑ Henryk Schmitt, Dzieje Polski XVIII i XIX wieku, t. II, Kraków 1867, s. 56.
- ↑ Dyaryusz Seymu Ordynaryinego Pod Związkiem Konfederacyi Generalney Oboyga Narodów W Warszawie Rozpoczętego Roku Pańskiego 1788. T. 1 cz. 1, [b.n.s].
- ↑ Kalendarzyk Polityczny Na Rok Przestępny 1788, Warszawa 1788, [b.n.s]
- ↑ Volumina Legum, t. X, Poznań 1952, s. 344.
- Podskarbiowie wielcy litewscy
- Członkowie Komisji Edukacji Narodowej
- Członkowie konfederacji Sejmu Czteroletniego
- Generałowie lejtnanci I Rzeczypospolitej
- Kawalerowie maltańscy
- Konfederaci targowiccy
- Konsyliarze Departamentu Skarbowego Rady Nieustającej
- Marszałkowie Rady Nieustającej
- Polacy odznaczeni Orderem Świętego Andrzeja Apostoła Pierwszego Powołania
- Polscy autorzy pamiętników i dzienników
- Poniatowscy herbu Ciołek
- Posłowie na Sejm I Rzeczypospolitej (województwo podlaskie)
- Posłowie na Sejm I Rzeczypospolitej (ziemia warszawska)
- Posłowie na sejm 1776
- Posłowie na sejm 1780
- Senatorowie świeccy I Rzeczypospolitej
- Starostowie bohusławscy
- Starostowie kaniowscy
- Starostowie korsuńscy
- Starostowie sinniccy
- Urodzeni w 1754
- Zmarli w 1833