Stanisław Grec

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Stanisław Grec
kapitan żandarmerii kapitan żandarmerii
Data i miejsce urodzenia

20 września 1885
Sosnówki

Data i miejsce śmierci

20 stycznia 1961
Częstochowa

Przebieg służby
Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Wojsko Polskie
Armia Krajowa

Formacja

Legiony Polskie

Jednostki

I Brygada Legionów Polskich
8 Dywizjon Żandarmerii
4 Dywizjon Żandarmerii
27 Pułk Piechoty

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa,
wojna polsko-bolszewicka,
II wojna światowa

Odznaczenia
Krzyż Niepodległości z Mieczami Krzyż Walecznych (1920–1941) Srebrny Krzyż Zasługi

Stanisław Grec (ur. 20 września 1885 w m. Sosnówki, zm. 20 stycznia 1961 w Częstochowie) – kapitan żandarmerii Wojska Polskiego.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Stanisław Grec urodził się 20 września 1885 roku miejscowości Sosnówki, w rodzinie Pawła i Marianny. Pracował w kopalni oraz jako ślusarz w różnych zakładach. W 1905 roku wstąpił do Polskiej Partii Socjalistycznej, a w następnym roku do PPS-Frakcji Rewolucyjnej. Jako członek Organizacji Bojowej PPS uczestniczył w wielu akcjach, w tym w zamachu na agenta Ochrany A. Saczenkę. W połowie 1908 roku został aresztowany wskutek zdrady instruktora bojowego Edmunda Tarantowicza ps. „Albin”. Był więziony w Sosnowcu, Łodzi i Piotrkowie. W 1912 roku został zesłany na dożywotnie osiedlenie w Jakucji. Na początku 1914 roku zbiegł do Krakowa i przez pewien okres przebywał w Zakopanem.

W 1914 roku, po wybuchu I wojny światowej, wstąpił do Legionów Polskich. W czasie kampanii wołyńskiej został ciężko ranny. 28 marca 1917 roku został przeniesiony z posterunku Żandarmerii Polowej przy Komendzie I Brygady Legionów Polskich do Ekspozytury Żandarmerii Polowej przy Komendzie I Brygady Legionów Polskich. 19 maja 1917 roku został przeniesiony z posterunku Żandarmerii Polowej przy Stacji Zbrojnej w Przemyślu na stanowisko komendanta posterunku Żandarmerii Polowej przy Urzędzie Głównym Zaciągu do Wojska Polskiego w Częstochowie.

W listopadzie 1918 roku został przyjęty do Wojska Polskiego i przydzielony Żandarmerii Wojskowej w Warszawie. 1 czerwca 1921 roku pełnił służbę w Dowództwie Żandarmerii Wojskowej w Warszawie, a jego oddziałem macierzystym był wówczas 8 dywizjon żandarmerii wojskowej[1]. W 1922 roku, jako ekstern zdał maturę. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu podporucznika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 1. lokatą w korpusie oficerów żandarmerii[2]. Na porucznika awansował ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1921 roku i 1. lokatą w korpusie oficerów żandarmerii. W latach 1923–1924 pełnił służbę w 8 dywizjonie żandarmerii w Toruniu na stanowisku oficera śledczego, a cztery lata później w 4 dywizjonie żandarmerii w Łodzi[3]. 19 marca 1928 roku awansował na kapitana ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1928 roku i 3. lokatą w korpusie oficerów żandarmerii[4]. W latach 1930–1932 był dowódcą plutonu żandarmerii Częstochowa[5]. Od 1 grudnia 1933 roku do 30 czerwca 1934 roku był przydzielony do dyspozycji Ministerstwa Poczt i Telegrafów. Z dniem 30 czerwca 1934 roku został przeniesiony w stan spoczynku[6].

Pracował krótko jako urzędnik pocztowy w Katowicach, po czym wyjechał do Częstochowy, gdzie otworzył restaurację. Społecznie działał w Związku Legionistów Polskich oraz w Związku Strzeleckim. W 1939 roku został zmobilizowany do 27 pułku piechoty w Częstochowie. W czasie kampanii wrześniowej uniknął niewoli i wrócił do Częstochowy. W 1940 roku wstąpił do Związku Walki Zbrojnej, a dwa lata później został oficerem Armii Krajowej. Do 1945 roku był dowódcą Obwodu nr 1.

W październiku 1945 roku ujawnił się, a następnie wstąpił do PPS i został skierowany do pracy partyjnej w Kłodzku. W 1947 roku wrócił do Częstochowy, gdzie współorganizował Związek Weteranów Walk Rewolucyjnych 1905–1918. W 1948 roku został usunięty z PPS z powodu pełnienia służby w żandarmerii w okresie międzywojennym. W dniach 1–2 września 1949 roku w Warszawie reprezentował Częstochowę na I Kongresie Związku Bojowników o Wolność i Demokrację. Przez wiele lat był przewodniczącym oddziału ZBoWiD w Częstochowie.

Zmarł 20 stycznia 1961 roku w Częstochowie. Pochowany na cmentarzu Kule.

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r. Dodatek do Dziennika Personalnego Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 37 z 24 września 1921 roku, s. 405, 639.
  2. ↑ Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Załącznik do Dziennika Personalnego Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 13 z 8 czerwca 1922 roku, Zakłady Graficzne Ministerstwa Spraw Wojskowych, Warszawa 1922, s. 294.
  3. ↑ Rocznik Oficerski 1923, Ministerstwo Spraw Wojskowych, Oddział V Sztabu Generalnego Wojska Polskiego, Warszawa 1924, s. 1060, 1065. Rocznik Oficerski 1924, Ministerstwo Spraw Wojskowych, Oddział V Sztabu Generalnego Wojska Polskiego, Warszawa 1924, s. 963, 967.
  4. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 6 z 19 marca 1928 roku, s. 56.
  5. ↑ Rocznik Oficerski 1932, Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, Warszawa 1932, s. 289, 793.
  6. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 2 z 26 stycznia 1934 roku, s. 17. Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 11 z 7 czerwca 1934 roku, s. 145, 178.
  7. ↑ M.P. z 1932 r. nr 109, poz. 142 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
  8. ↑ M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 636 „w uznaniu zasług, położonych na polu pracy w poszczególnych działach wojskowości”.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Stanisław_Grec&oldid=71947475”