Stanisław Sagan

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Stanisław Sagan
Państwo działania

 Polska

Data urodzenia

19 października 1951

profesor nauk prawnych
Specjalność: prawo konstytucyjne
Alma Mater

Uniwersytet Wrocławski

Doktorat

1979

Habilitacja

1990

Profesura

4 lutego 2009

Uczelnia

Uniwersytet Śląski w Katowicach
Uniwersytet Rzeszowski

Dziekan Wydziału Prawa i Administracji UR
Okres spraw.

2008–2016

Stanisław Sagan (ur. 19 października 1951[1]) – polski prawnik, specjalizujący się w prawie konstytucyjnym oraz ustrojach państw europejskich, profesor nauk prawnych, nauczyciel akademicki związany z uczelniami w Rzeszowie, Kielcach, Przemyślu, Częstochowie i Katowicach[2].

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Po ukończeniu szkoły podstawowej i średniej podjął studia prawnicze na Wydziale Prawa Uniwersytetu Wrocławskiego, gdzie uzyskał tytuł magistra[1]. Po ukończeniu studiów rozpoczął pracę jako nauczyciel akademicki na Uniwersytecie Śląskim w Katowicach. W 1979 uzyskał stopień naukowy doktora nauk prawnych[1], a w 1990 Rada Wydziału Prawa i Administracji Uniwersytetu Śląskiego nadała mu stopień naukowy doktora habilitowanego nauk prawnych w zakresie prawa o specjalności prawo państwowe na podstawie dorobku naukowego oraz rozprawy nt. Współpraca parlamentu i rządu w Szwecji[3]. Wraz z nowym stopniem naukowym otrzymał awans na stanowisko profesora nadzwyczajnego[1].

W 2000 przeniósł się do Rzeszowa, gdzie podjął pracę w filii Uniwersytetu Marii Curie Skłodowskiej, gdzie objął stanowisko profesora nadzwyczajnego i kierownika w stworzonym przez siebie Zakładzie Ustrojów Państw Europejskich. W 2001 filia ta połączyła się z miejscową Wyższą Szkołą Pedagogiczną tworząc Uniwersytet Rzeszowski. Od 2000 do 2001 był prodziekanem rzeszowskiego Wydziału Prawa i Administracji. W latach 2001–2008 pełnił funkcję prorektora ds. współpracy z zagranicą Uniwersytetu Rzeszowskiego. Od 2008 do 2016 sprawował urząd dziekana Wydział Prawa i Administracji[1]. W 2009 uzyskał tytuł profesora nauk prawnych w Republice Słowackiej[2].

W latach 2005–2011 był przewodniczącym i wiceprzewodniczącym Stowarzyszenia Uniwersytetów Regionu Karpackiego, zrzeszającego 28 wyższych uczelni z Polski, Słowacji, Rumunii, Węgier, Ukrainy, Serbii. Otrzymał tytuły doktora honoris causa trzech uniwersytetów europejskich[1]. Wykładał także na Wyższej Szkole Handlowej im. Bolesława Markowskiego w Kielcach, Wyższej Szkole Administracji i Zarządzania w Przemyślu oraz Akademii im. Jana Długosza w Częstochowie, gdzie przez pewien czas był dyrektorem Instytutu Administracji[2].

13 maja 2008 został zarejestrowany jako kandydat Stronnictwa Demokratycznego w wyborach uzupełniających do Senatu RP w okręgu wyborczym Krosno[4]. Uzyskał 386 głosów, zajmując 8. miejsce spośród 12 kandydatów.

Dorobek naukowy[edytuj | edytuj kod]

Specjalizuje się w dziedzinie prawa konstytucyjnego, ustrojów państw europejskich. Jest autorem ponad 100 opracowań naukowych, w tym 17 monografii, 15 podręczników oraz ponad 60 studiów i artykułów z zakresu prawa konstytucyjnego, organów ochrony prawa, teorii państwa, a także poświęconych ustrojom państw europejskich, w szczególności państw nordyckich. Przetłumaczył na język polski konstytucje Austrii, Norwegii, Islandii oraz Słowacji[1]. Do jego najważniejszych publikacji należą[5]:

  • Terytorialna struktura państwa: materiały pomocnicze do przedmiotu Współczesne ustroje polityczne: dla studentów I i II roku wydziału prawa i administracji oraz nauk politycznych (1980) (wspólnie z Andrzejem Matanem, pod redakcją Eugeniusza Zwierzchowskiego) Katowice: Uniwersytet Śląski
  • Współpraca parlamentu i rządu w Szwecji (1989) Katowice: Uniwersytet Śląski
  • Riksdag - parlament Królestwa Szwecji (1992) Warszawa: Wydawnictwo Sejmowe
  • Prawo konstytucyjne Rzeczypospolitej Polskiej (2001), Warszawa: Wydawnictwa Prawnicze PWN
  • Ustrój polityczny Republiki Islandii (2005) Rzeszów: Wydawnictwo Uniwersytetu Rzeszowskiego
  • Organy i korporacje ochrony prawa (2010), (pod red. Stanisława Sagana i Justyny Ciechanowskiej) Wyd. 3, Warszawa: LexisNexis Polska

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c d e f g Biografia na stronie "Ius et Administratio", zeszytów naukowych WPiA UR. iusetadministratio.eu. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-12-03)]. [on-line] [dostęp: 27.12.2013]
  2. ↑ a b c https://web.archive.org/web/20131203142900/http://iusetadministratio.eu/stanislaw-sagan-444.html [dostęp: 30.06.2017]
  3. ↑ Współpraca parlamentu i rzćdu w Szwecji w bazie „Prace badawcze” portalu Nauka Polska (OPI). [dostęp 2013-12-27].
  4. ↑ Lista zarejestrowanych kandydatów
  5. ↑ Dane za Biblioteką Uniwersytecką w Rzeszowie, stan na XI 2013.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Stanisław_Sagan&oldid=73240769”