Szeptycki

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Herb Szeptycki wedł. Kaspera Niesieckiego[1]

Szeptycki – polski herb szlachecki, odmiana herbu Dołęga.

Opis herbu[edytuj | edytuj kod]

Herb blazonuje się następująco:

W polu czerwonym wedł. T. Chrząńskiego[2], E. Żernickiego-Szeligi[3] i T. Gajla (błękitnym wedł. Z. Leszczyca[4]) podkowa srebrna z krzyżem kawalerskim złotym[4] na barku, lewy jej koniec strzała srebrna przeszywa od dołu do góry (jak wariant - prawy koniec od góry do dołu[2]), trochę w bok tarczy nakoniwszy się[1]. Nad hełmiem w koronie trzy pióra strusie.

Według T. Żychlińskiego[5] i T. Gajla z lewej strony podkowy strzała żelazem w górę, nieco w lewo pochylona. Wedł. Żychlińskiego herb ma koronę hrabiowską i dewiza: "A crace salus." Tarczę herbową trzymają z prawej strony lew naturalny, z drugiej gryf.

Herb Szeptycki wedł. Tadeusza Gajla

Herbowni[edytuj | edytuj kod]

Szeptycki. Barcewicz, Gidelski[potrzebny przypis], Gedwił (Gidwiłło, Giedwiłło), Granicki, Hromyka, Jodziewicz, Kasperowicz, Ławcewicz, Makarewicz[potrzebny przypis], Montwił (Montwiłło), Nejman, Peslewicz (Peszlewicz, Pieślewicz, Poslewicz, Poślewicz), Przewłocki, Rasulewicz (Razulewicz), Rupejko, Sempliński, Sempoliński, Strebejko, Sznabowicz, Sznarbachowski (Sznarbochowski), Szpakowski[potrzebny przypis], Sztrem, Szukżda, Szystowski[potrzebny przypis] (Szysztowski)[potrzebny przypis], Wilbik.

Znani herbowni[edytuj | edytuj kod]

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b Kasper Niesiecki, Jan Nepomucen Bobrowicz: Herbarz Polski. T. 8. Lipsk: 1841, s. 620.
  2. a b Teodor Chrząński: Tablice odmian herbowych. T. 2. Warszawa: Juliusz Ostrowski, 1909.
  3. Emilian von Żernicki-Szeliga: Die Polnischen Stammwappen ihre Geschichte und ihre Sagen. Hamburg: 1904, s. 167.
  4. a b Zbigniew Leszczyc: Herby szlachty Polskiej. T. 2. Poznań: 1908.
  5. Teodor Żychliński: Złota księga szlachty Polskiej. T. 1. Poznań: 1879, s. 305.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Kasper Niesiecki, Jan Nepomucen Bobrowicz: Herbarz Polski. T. 8. Lipsk: 1841, s. 620-621.
  • Teodor Żychliński: Złota księga szlachty Polskiej. T. 1. Poznań: 1879, s. 305-316.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]