Tadeusz Czeszejko-Sochacki

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Tadeusz Czeszejko-Sochacki
Ilustracja
kpt. Tadeusz Czeszejko-Sochacki
kapitan piechoty kapitan piechoty
Data i miejsce urodzenia

3 lutego 1895
Dyneburg, gubernia witebska, Imperium Rosyjskie

Data i miejsce śmierci

wiosna 1940
Charków, USRR, ZSRR

Przebieg służby
Lata służby

1918–1929

Siły zbrojne

Wojsko Polskie

Jednostki

1 pułk piechoty Legionów
202 Ochotniczy Pułk Piechoty
14 pułk piechoty
76 pułk piechoty
2 batalion strzelców

Stanowiska

dowódca kompanii
kwatermistrz batalionu

Główne wojny i bitwy

wojna polsko-ukraińska
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa

Odznaczenia
Odznaka honorowa za Rany i Kontuzje
Krzyż Walecznych (1920–1941, dwukrotnie) Medal Niepodległości Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości Medal Zwycięstwa (międzyaliancki)
Multimedia w Wikimedia Commons

Tadeusz Błażej Czeszejko-Sochacki (ur. 3 lutego 1895 w Dyneburgu, zm. wiosną 1940 w Charkowie) – kapitan piechoty Wojska Polskiego II Rzeczypospolitej, ofiara zbrodni katyńskiej.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 3 lutego 1895 roku w Dyneburgu jako syn Wacława (farmaceuty) i Walerii z Bogusławskich. Uczestnik wojen 1918–1921 (polsko-ukraińskiej i polsko-bolszewickiej) w szeregach 1 pułku piechoty Legionów i 202 Ochotniczego pułku piechoty (wchodzącego w skład Dywizji Ochotniczej). Ranny podczas prowadzonych walk[1].

W lutym 1921 roku kpt. Czeszejko-Sochacki, służący w tym czasie już w 14 pułku piechoty, został skierowany wraz z 54 innymi oficerami (przeważnie w randze kapitana) do 3-miesięcznej Klasy Oficerskiej w Wielkopolskiej Szkole Podchorążych Piechoty w Bydgoszczy. Był to kurs przeszkolenia kapitanów, który rozpoczął się z dniem 10 lutego 1921 r. Dowództwo klasy objął major Stefan Kossecki, a jego współpracownikiem został major armii francuskiej Auffret. Kurs zakończył się egzaminem trwającym w okresie od dnia 27 kwietnia do dnia 1 maja 1921 roku. Kapitan Tadeusz Czeszejko-Sochacki został absolwentem Klasy Oficerskiej (Kapitanów) Wielkopolskiej Szkoły Podchorążych Piechoty, kończąc ją z 6. lokatą[2][3].

Na dzień 1 czerwca 1921 r. pełnił, nadal w randze kapitana, służbę w 14 pułku piechoty z Włocławka[4]. W roku 1923 służył już w 76 pułku piechoty z Grodna, jako oficer rezerwowy zatrzymany w służbie czynnej[5]. Zajmował wówczas 1123. lokatę na liście starszeństwa oficerów rezerwy piechoty, wśród kapitanów ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku[6]. Powrócił do służby w 14 pułku piechoty i już jako oficer włocławskiego pułku z dniem 1 lipca 1924 r. został przemianowany na oficera zawodowego w randze kapitana, ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1919 r. i 25. lokatą wśród oficerów korpusu piechoty[7].

W roku 1924 jako oficer 14 pułku piechoty[8] zajmował 26. lokatę wśród kapitanów służby stałej piechoty ze starszeństwem z dnia 1 lipca 1919 roku[a][9] i został wykazany jako dwukrotnie odznaczony Krzyżem Walecznych[10]. We włocławskim pułku kpt. Czeszejko-Sochacki pełnił funkcję dowódcy kompanii[1].

W dniu 11 kwietnia 1927 r. ogłoszono jego przeniesienie, w korpusie oficerów piechoty, z 14 pp do 2 batalionu strzelców na stanowisko p.o. kwatermistrza[11]. W następnym roku nadal służył w 2 batalionie strzelców stacjonującym w Starogardzie Gdańskim[12] i zajmował 33. lokatę wśród kapitanów piechoty w swoim starszeństwie (z dnia 1 lipca 1919 roku)[13]. Zatwierdzony był już wówczas na stanowisku kwatermistrza tegoż batalionu[12]. W sierpniu 1929 został zwolniony z zajmowanego stanowiska i oddany do dyspozycji dowódcy Okręgu Korpusu Nr VIII[14]. Rozkazem Ministra Spraw Wojskowych z dnia 23 listopada 1929 r.[b] zostało zatwierdzone orzeczenie komisji wojskowo-lekarskiej Okręgu Korpusu Nr VII z 22 października t.r., stwierdzające zupełną i trwałą niezdolność kpt. Czeszejko-Sochackiego do służby wojskowej zawodowej (kategoria zdrowia „E”)[15]. Z dniem 31 grudnia 1929 roku przeniesiono go w stan spoczynku[16][c].

W roku 1934 jako kapitan stanu spoczynku zajmował 10. lokatę w swoim starszeństwie w korpusie oficerów piechoty (starszeństwo z dniem 1 lipca 1919 r.)[17]. Znajdował się wówczas na ewidencji PKU Suwałki i przynależał do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr III (przewidziany był do użycia w czasie wojny)[18].

Przed agresją III Rzeszy na Polskę mieszkał w Grodnie i nadal przynależał ewidencyjnie do Komendy Rejonu Uzupełnień Suwałki. Po agresji ZSRR na Polskę w bliżej nieznanych okolicznościach dostał się do niewoli sowieckiej. Przetrzymywany był w obozie starobielskim. Wiosną 1940 roku został zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD w Charkowie[19] i pogrzebany potajemnie w masowej mogile w Piatichatkach. Od 17 czerwca 2000 r. spoczywa na otwartym wówczas Cmentarzu Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie[20].

Minister Obrony Narodowej decyzją Nr 439/MON z 5 października 2007 r. awansował go pośmiertnie do stopnia majora[21]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 r. w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.

Rodzina[edytuj | edytuj kod]

Żoną Tadeusza Czeszejko-Sochackiego była Jadwiga z domu Siwocho (ur. 17 czerwca 1894 r., zm. 12 listopada 1987 r. w Anglii), z którą mieli troje dzieci: Zofię, Leszka (ur. 14 marca 1921 r. w Toruniu, zm. 10 grudnia 2008 r. w Hornchurch) – żołnierza 2 Korpusu Polskiego oraz Czesława Tadeusza (ur. 11 sierpnia 1923 r. we Włocławku, zm. w 1996 r. w Nottingham) - żołnierza Polskich Sił Powietrznych w Wielkiej Brytanii. Starszym bratem Tadeusza był Jerzy – urodzony w 1892 roku, polityk socjalistyczny i komunistyczny, publicysta, poseł na Sejm RP, aresztowany w sierpniu 1933 r. przez OGPU w ramach czystek stalinowskich, zmarły śmiercią samobójczą we wrześniu 1933 roku na Łubiance.

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Uwagi[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Jako kapitan rezerwy piechoty Tadeusz Czeszejko-Sochacki posiadał starszeństwo z dnia 1 czerwca 1919 roku, a jako kapitan służby stałej piechoty – starszeństwo z dnia 1 lipca 1919 roku.
  2. ↑ Był to rozkaz o sygnaturze B.P.L. 29222/29 Piech. 19915/29.
  3. ↑ Przed przejściem w stan spoczynku, w okresie od dnia 4 listopada do dnia 1 grudnia 1929 r., wykorzystał urlop wypoczynkowy.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c Biogramy ofiar zbrodni katyńskiej ↓.
  2. ↑ Wielkopolska Szkoła Podchorążych Piechoty ↓, s. 96.
  3. ↑ Dziennik Personalny MSWojsk. ↓, Nr 34 z 27 VIII 1921, s. 1330.
  4. ↑ Spis oficerów służących czynnie w dniu 01.06.1921 ↓, s. 61, 591.
  5. ↑ Rocznik oficerski 1923 ↓, s. 344.
  6. ↑ Rocznik oficerski 1923 ↓, s. 479.
  7. ↑ Dziennik Personalny MSWojsk. ↓, Nr 85 z 27 sierpnia 1924 roku, s. 482.
  8. ↑ Rocznik oficerski 1924 ↓, s. 156, 365.
  9. ↑ Rocznik oficerski 1924 ↓, s. 365.
  10. ↑ a b Rocznik oficerski 1924 ↓, s. 156.
  11. ↑ Dziennik Personalny MSWojsk. ↓, Nr 12 z 11 kwietnia 1927 roku, s. 112.
  12. ↑ a b c Rocznik oficerski 1928 ↓, s. 109.
  13. ↑ Rocznik oficerski 1928 ↓, s. 200.
  14. ↑ Dziennik Personalny MSWojsk. ↓, Nr 13 z 9 sierpnia 1929 roku, s. 255.
  15. ↑ Informacja podana na podstawie Rozkazu Nr 37 Dowództwa Okręgu Korpusu Nr VIII z dnia 6 grudnia 1929 roku.
  16. ↑ Dziennik Personalny MSWojsk. ↓, Nr 17 z 16 listopada 1929 roku, s. 344.
  17. ↑ Rocznik oficerski rezerw 1934 ↓, s. 329.
  18. ↑ Rocznik oficerski rezerw 1934 ↓, s. 890.
  19. ↑ Kryska-Karski 1996 ↓, s. 70.
  20. ↑ a b c Charków. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego 2003 ↓, s. 82.
  21. ↑ Decyzja Nr 439/MON ↓.
  22. ↑ Dziennik Personalny MSWojsk. ↓, Nr 44 z 20 IV 1925, s. 211.
  23. ↑ Na podstawie fotografii

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Tadeusz_Czeszejko-Sochacki&oldid=72950978”