Wina niemieckie
Wina niemieckie stanowiły w 2007 roku 4% światowej produkcji wina, co stawia Niemcy na siódmym miejscu w klasyfikacji[1]. Kraj wyprodukował wtedy 10,5 mln hl wina, z czego wyeksportowano 3,4 mln hl[1]. Pod względem wielkości upraw winorośli Niemcy (102 026 ha) były wtedy piętnastym krajem na świecie i 1,3% udziału, przy czym powierzchnia upraw uwzględnia uprawy winogron deserowych[1].
Specjalnością kraju są wina białe (63,2% upraw stanowią szczepy białe), szczepy czerwone przeważają tylko w regionach Ahr i Wirtembergia[1]. Znaczącą część produkcji stanowią wina musujące, określane jako Sekt, których produkcja stanowi dwukrotność produkcji szampana[2].
Odmiany winogron[edytuj | edytuj kod]
Najczęściej uprawiane w Niemczech odmiany winogron (stan na 2007 r.)[1]
| Szczep | Obszar upraw w ha | % obszaru upraw |
|---|---|---|
| riesling (b.) | 21 722 | 21,3 |
| müller-thurgau (b.) | 13 824 | 13,5 |
| spätburgunder (pinot noir) (cz.) | 11 820 | 11,6 |
| dornfelder (cz.) | 8185 | 8,0 |
| silvaner (b.) | 5261 | 5,2 |
| blauer portugieser (cz.) | 4551 | 4,5 |
| grauburgunder (ruländer, pinot gris) (b.) | 4413 | 4,3 |
| kerner (b.) | 3848 | 3,8 |
| weißburgunder (pinot blanc) (b.) | 3589 | 3,5 |
| trollinger (cz.) | 2504 | 2,5 |
| schwarzriesling (pinot meunier) (cz.) | 2397 | 2,3 |
| regent (cz.) | 2182 | 2,1 |
| bacchus (b.) | 2061 | 2,0 |
Kategorie win[edytuj | edytuj kod]
Niemieckie prawo winiarskie dzieli niemieckie wina na 4 kategorie[3]:
- Tafelwein – wina stołowe, dozwolone jest dodawanie cukru (szaptalizacja), max. zaw. alkoholu 15%,
- Landwein – wina regionalne (odpowiednik francuskiego vin de pays), dozwolone dodawanie cukru, max. zaw. alkoholu 15%,
- Qualitätswein bestimmter Anbaugebiete (QbA lub Q.b.A.) – wina jakościowe z określonych regionów, jednak w odróżnieniu od klasyfikacji francuskiej brak tu geograficznej klasyfikacji, a poszczególne Q.b.A. są różnicowane tylko według zawartości cukru w moszczu gronowym; dozwolone tu dodawanie cukru,
- Qualitätswein mit Prädikat (QmP lub Q.m.P.), od 2006 roku oficjalnie Prädikatswein – wina jakościowe z wyróżnikiem.
W przypadku kategorii Qualitätswein mit Prädikat, "wyróżniki" (Prädikat), uszeregowane według poziomu cukru są następujące[2]:
- Kabinett – normalny zbiór, najbardziej wytrawne wina
- Spätlese – opóźniony zbiór
- Auslese – późny zbiór wyselekcjonowanych kiści gronowych
- Beerenauslese – zbiór wyselekcjonowanych gron porażonych szlachetną pleśnią (botrytis)
- Eiswein – "wino lodowe", zbór wyselekcjonowanych kiści zmrożonych pierwszymi przymrozkami
- Trockenbeerenauslese – zbiór wyselekcjonowanych, wysuszonych gron (porównaj malaga)
Dla oznaczenia smaku używa się (przy czym określeń słodkie, a zwłaszcza półsłodkie używa się rzadko):
- lieblich, halbsüß – słodkie i półsłodkie (te, które wykraczają poza półwytrawne, czyli z zawartością cukru w przedziale 18–45 g/l),
- fruchtig, süß – słodkie (zawartość cukru powyżej 45 g/l),
- halbtrocken – półwytrawne,
- trocken – wytrawne.
Etykieta[edytuj | edytuj kod]
Obowiązkowo na etykietach niemieckich win muszą znaleźć się następujące informacje[3]:
- kategoria (Tafelwein, Landswein, Q.b.A., Q.m.P.),
- region uprawy (dla Tafelwein),
- nazwa producenta i miejsce butelkowania,
- objętość butelki i zawartość alkoholu,
- oficjalny numer inspekcji jakościowej i numer partii (dla Qualitätswein),
- Prädikat, czyli wyróżnik (dla Prädikatswein, czyli Q.m.P.).
Informacje takie jak: obszar pochodzenia, nazwy dwóch głównych odmian winorośli, rocznik produkcji, informacja, czy wino było butelkowane przez producenta, nazwa winnicy i opis smaku (wytrawne, słodkie etc.) należą do informacji nieobowiązkowych[3].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e Deutscher Wein Statistik, Mainz: Deutscher Weininstitut, 2008 [dostęp 2012-10-21] [zarchiwizowane z adresu 2012-11-19] (niem. • ang.).
- ↑ a b Tom Stevenson: The Sotheby's Wine Encyclopedia. Wyd. 4. Londyn: Dorling Kindersley, 2005, s. 347–350. ISBN 0-7566-1324-8. (ang.).
- ↑ a b c Eckhard Supp: Niemcy. W: André Dominé: Wino. Wyd. 2. Ożarów Mazowiecki: Wydawnictwo Olesiejuk, 2009, s. 448–451. ISBN 978-83-7626-712-8. (pol.).