Witold Łacic

Witold Łacic
Aleksander
	podporucznik
Data i miejsce urodzenia	17 czerwca 1921 ; Rudzieniec
Data i miejsce śmierci	30 stycznia 1988 ; Warszawa
	Przebieg służby
Lata służby	1939–1946
Siły zbrojne	Komenda Obrońców Polski; Armia Krajowa; Zrzeszenie Wolność i Niezawisłość
Jednostki	34 pułk piechoty AK
Stanowiska	dowódca drużyny; adiutant dowódcy kompanii
Główne wojny i bitwy	II wojna światowa; (akcja „Burza”)
Późniejsza praca	główny księgowy; naczelnik wydziału ekonomicznego w Energopolu; zastępca dyrektora Energopolu
	Odznaczenia

Witold Roman Łacic (ur. 17 czerwca 1921 w Rudzieńcu, zm. 30 stycznia 1988 w Warszawie) – podporucznik Armii Krajowej, kapitan Zrzeszenia WiN, kawaler Krzyża Srebrnego Orderu Wojennego Virtuti Militari.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Syn Stanisława (zarządcy majątku) i Janiny z domu Wesołowskiej. Maturę uzyskał w 1939 w gimnazjum im. J.I. Kraszewskiego w Białej Podlaskiej. Działał w Związku Harcerstwa Polskiego i Związku Zachodnim. Od grudnia 1939 członek Komendy Obrońców Polski - wyznaczony dowódcą drużyny w Rudzieńcu. Następnie w strukturach Związku Walki Zbrojnej. W roku 1942 aresztowany i osadzony na Majdanku, skąd został zwolniony. Od września 1943 w oddziale partyzanckim mjr. Ksawerego Millera. W październiku tr. rozpoczął kurs w Szkole Podchorążych AK w Małaszewicach, który zakończył pod koniec stycznia 1944 uzyskując stopień kaprala podchorążego. Aresztowany 17 lutego 1944 przez niemiecką straż kolejową za akcje dywersyjne na kolei, wykupiony przez firmę w której był zatrudniony (firma „Sabo-Stribo”) i przeniesiony do 34 pułku piechoty Armii Krajowej dowodzonego przez majora Stefana Wyrzykowskiego. Od połowy marca 1944 zajmował kolejno stanowiska zastępcy dowódcy drużyny, dowódcy drużyny i adiutanta dowódcy kompanii^[1].

Uczestnik wielu akcji bojowych i dywersyjnych. Ranny podczas akcji „Burza”. Pod koniec lipca 1944 został odznaczony przez dowódcę 9 Podlaskiej Dywizji Piechoty AK, gen. bryg. Ludwika Bittnera, Krzyżem Srebrnym Orderu Wojennego Virtuti Militari. W tym czasie został również mianowany na stopień podporucznika. Po rozwiązaniu oddziału powrócił do Rudzieńca. W czerwcu 1945 przystąpił do Zrzeszenia Wolność i Niezawisłość, w którym używał stopnia kapitana. Od września tr. student warszawskiej Wyższej Szkoły Handlowej. Aresztowany przez organa bezpieczeństwa i więziony w latach 1946-1949. Ukończył studia ekonomiczne i pracował w wielu firmach na stanowisku głównego księgowego, następnie zatrudniony w Energopolu jako naczelnik wydziału ekonomicznego i zastępca dyrektora. Inwigilowany i prześladowany przez służbę bezpieczeństwa. Zmarł w Warszawie i spoczął na cmentarzu wojskowym na Powązkach (kwatera: B 28, rząd: 4, miejsce: 14)^[1].

Zawarł związek małżeński z Anną Brutanek, z którą miał córkę Elżbietę i syna Macieja^[1].

Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792–1945. Konspiracja 1939-1945. T. 5/I. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Politechniki Koszalińskiej, 1999. ISBN 83-87424-98-6.