Aegaeon (księżyc)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Aegaeon
Ilustracja
Aegaeon jest widoczny jako kropka w obrębie pierścienia, przemieszczająca się w kolejnych ujęciach
Planeta

Saturn

Odkrywca

Cassini Imaging Team

Data odkrycia

15 sierpnia 2008

Tymczasowe oznaczenie

S/2008 S 1

Charakterystyka orbity
Półoś wielka

167 425 km[1]

Mimośród

0,0002[1]

Okres obiegu

0,808 d[1]

Nachylenie do płaszczyzny Laplace’a

0,001°[1]

Długość węzła wstępującego

317,202°[1]

Argument perycentrum

152,905°[1]

Anomalia średnia

322,771°[1]

Własności fizyczne
Wymiary

1,4 × 0,5 × 0,4 km[2]

Średnia gęstość

0,54 +0,16−0,13 g/cm³[2]

Okres obrotu wokół własnej osi

prawdopodobnie synchroniczny

Albedo

<0,15

Aegaeon (Ajgajon, Saturn LIII) – niewielki księżyc Saturna, zaobserwowany na zdjęciach zrobionych przez sondę Cassini w 2008 roku. Jego nazwa pochodzi od Ajgajona, jednego z hekatonchejrów w mitologii greckiej. Przed nadaniem nazwy księżyc ten posiadał oznaczenie tymczasowe S/2008 S 1.

Księżyc ten krąży w obrębie pierścienia G, prawdopodobnie jest także źródłem jego materii[3]. Orbita księżyca podlega niewielkim oscylacjom z okresem ok. 4 lat, ze względu na rezonans orbitalny 6:7 z wielokrotnie większym Mimasem[4].

Jedno z najlepszych ujęć Aegaeona, ujawniające jego wydłużony kształt

27 stycznia 2011 roku w odległości niecałych 15 000 km od satelity przeleciała sonda Cassini, wykonując zdjęcia o rozdzielczości lepszej niż 100 metrów na piksel. Ujawniły one, że księżyc ten jest silnie wydłużony, o wymiarach 1,4 × 0,5 × 0,4 km. W czasie obserwacji dłuższa oś zwrócona była w kierunku Saturna, co zgadza się z przewidywaniami dotyczącymi synchronicznego obrotu ciała. Powierzchnia Aegaeona jest czerwonawa i bardzo ciemna (ciemniejsza niż jakiegokolwiek innego księżyca wewnątrz orbity Tytana). Możliwym wyjaśnieniem jest, że materiał pierścienia G, z którym oddziałuje Aegaeon pochodzi z powierzchni małych ciał wystawionych na bombardowanie przez komety i meteoroidy. Powierzchnie krążących w pierścieniu E satelitów są natomiast rozjaśniane przez czyste ziarna lodu wyrzucone z Enceladusa. Alternatywna hipoteza proponuje niedawne zderzenie, które mogło pozbawić księżyc zewnętrznej, bogatej w lód powierzchni, pozostawiając ciemne wnętrze[5].

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b c d e f g Planetary Satellite Mean Orbital Parameters. Jet Propulsion Laboratory, 2013-08-23. [dostęp 2016-02-23]. (ang.).
  2. a b P.C. Thomas et al.: Saturn's Mysterious Arc-Embedded Moons: Recycled Fluff?. [w:] 44th Lunar and Planetary Science Conference [on-line]. marzec 2013. s. 1598. [dostęp 2016-02-22]. (ang.).
  3. Wojtek Rutkowski: Nowy księżyc Saturna rządzi Pierścieniem G. 2009-03-04. [dostęp 2016-02-22]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-02)]. (pol.).
  4. Daniel W. E. Green: Cyrkularz MUA nr 9023. 2009-03-03. [dostęp 2012-07-20]. (ang.).
  5. M. M. Hedman, J. A. Burns, P. C. Thomas, M. S. Tiscareno i inni. Physical properties of the small moon Aegaeon (Saturn LIII). „EPSC Abstracts”. 6, s. 531, 2011. (ang.). 

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

  • Aegaeon. [w:] Solar System Exploration [on-line]. NASA. [dostęp 2018-12-15]. (ang.).