Amanieu d’Albret
| Kardynał diakon | |
| Data i miejsce urodzenia |
ok. 1478 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
20 grudnia 1520 |
| Protodiakon | |
| Okres sprawowania |
1520 |
| Wyznanie | |
| Kościół | |
| Kreacja kardynalska |
20 marca 1500 |
| Kościół tytularny | |
Amanieu d’Albret (ur. ok. 1478 we Francji, zm. 2 września albo 20 grudnia 1520 w Casteljaloux) – francuski kardynał.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Urodził się około 1478 roku na terenie Królestwa Francji, jako syn Alaina d’Albreta i Françoise de Châtillon (jego bratem był król Navarry Jan III)[1]. W młodości został ojcem trojga nieślubnych dzieci: dwóch córek i syna oraz pełnił funkcję protonotariusza apostolskiego[1]. 19 lipca 1499 roku został mianowany administratorem apostolskim Comminges oraz Condom, a rok później – Oloron-Sainte-Marie[1]. 20 marca 1500 roku został kreowany kardynałem in pectore[2]. Jego nominacja na kardynała diakona została ogłoszona na konsystorzu 28 września i nadano mu diakonię San Nicola in Carcere[2]. Pełnił rolę administratorów apostolskich różnych diecezji: Pamiers (1502–1506, 1514, 1515–1520), Vannes (1504), Bazas (1504–1520), Lescar (1507–1515), Pampeluny (1510–1512, 1517–1520) i Conserans (1515)[2]. Po elekcji Juliusza II musiał uciekać z Rzymu, natomiast w 1511 roku wziął udział w spisku przeciw niemu[1]. Papież zagroził mu pozbawieniem wszelkich beneficjów i ekskomuniką, jednak d’Albret wziął udział w soborze pizańskim i przyłączył się do francuskiego sojuszu przeciwko Juliuszowi II[1]. Leon X rozgrzeszył d’Alberta wraz z Guillaume Briçonnetem i René de Priem i potwierdził jego urzędy[1]. 3 września 1520 roku został protodiakonem i pozostał nim do śmierci, która nastąpiła 20 grudnia tego samego roku w Casteljaloux[1].