Luigi Poggi

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Skocz do: nawigacja, szukaj
Luigi Poggi
kardynał prezbiter
Luigi Poggi
Herb Luigi Poggi In fide et caritate
W wierze i miłości[potrzebny przypis]
Kraj działania  Włochy
Data i miejsce urodzenia 25 listopada 1917
Piacenza
Data i miejsce śmierci 4 maja 2010
Rzym
Probibliotekarz i Proarchiwista Kościoła Świętego
Okres sprawowania 1992–1994
Bibliotekarz i Archiwista Kościoła Świętego
Okres sprawowania 1994–1998
Wyznanie katolickie
Kościół rzymskokatolicki
Prezbiterat 28 lipca 1940
Nominacja biskupia 3 kwietnia 1965
Sakra biskupia 9 maja 1965
Kreacja kardynalska 26 listopada 1994
S. Maria in Domnica
Jan Paweł II
Kościół tytularny San Lorenzo in Lucina
Commons Multimedia w Wikimedia Commons
Sukcesja apostolska
Data konsekracji 9 maja 1965
Konsekrator Amleto Giovanni Cicognani
Współkonsekratorzy Antonio Samorè
Umberto Malchiodi

Luigi Poggi (ur. 25 listopada 1917 w Piacenzie, zm. 4 maja 2010 w Rzymie) – włoski duchowny katolicki, dyplomata watykański, wysoki urzędnik Kurii Rzymskiej, kardynał.

Studiował w Kolegium Alberoni w Piacenzie oraz na uczelniach rzymskich – w Papieskim Athenaeum S. Apollinare obronił doktorat obojga praw, a w Papieskiej Akademii Duchownej uzyskał przygotowanie dyplomatyczne. Przyjął święcenia kapłańskie 28 lipca 1940. W latach 1940-1942 pracował jako duszpasterz w rodzinnej diecezji Piacenza, następnie wyjechał do Rzymu na dalsze studia. Niezależnie od edukacji prowadził w Rzymie działalność duszpasterską, a w 1945 podjął pracę w watykańskim Sekretariacie Stanu w sekcji do spraw relacji z państwami. Został obdarzony tytułami nadzwyczajnego tajnego szambelana papieskiego (15 czerwca 1949) oraz prałata domowego (14 kwietnia 1960). W latach 1963-1964 przebywał w Tunezji, gdzie zajmował się wypracowaniem wzajemnych stosunków prawnych między rządem tego kraju a Kościołem katolickim. Umowa między obu państwami została podpisana w 1964.

3 kwietnia 1965 został mianowany arcybiskupem tytularnym Forontoniana oraz delegatem apostolskim w Afryce Środkowej; jego misja obejmowała Kamerun, Czad, Kongo (Brazaville), Gabon i Republikę Środkowoafrykańską. Otrzymał sakrę biskupią 9 maja 1965 w Rzymie z rąk kardynała Amleto Cicognaniego, sekretarza stanu. Wraz z rozwojem stosunków dyplomatycznych Watykanu z państwami afrykańskimi obejmował kolejno funkcje pronuncjusza w Kamerunie (październik 1966), pronuncjusza w Gabonie (październik 1967) i pronuncjusza w Republice Środkowoafrykańskiej (listopad 1967). W maju 1969 został mianowany nuncjuszem w Peru. Od sierpnia 1973 był wysłannikiem z nadzwyczajnymi pełnomocnictwami do przywrócenia relacji z państwami socjalistycznymi - Polską, Węgrami, Czechosłowacją, Rumunią i Bułgarią, a od lutego 1975 szefem delegacji Watykanu do stałych kontaktów roboczych z Polską. Mimo że kierowanym przez niego watykańskim służbom nie udało się wykryć przygotowań do zamachu na papieża w roku 1981, Jan Paweł II nie stracił zaufania do biskupa Poggi. Dymisję przyjął dopiero w roku 1992, po upadku komunizmu w Europie[1]. W latach 1986-1992 był nuncjuszem we Włoszech.

W kwietniu 1992 przeszedł do pracy w Kurii Rzymskiej. Zastąpił kardynała Antonio Javierre Ortasa na stanowisku proarchiwariusza i probibliotekarza św. Kościoła Rzymskiego. W listopadzie 1994 Jan Paweł II wyniósł go do godności kardynalskiej, nadając diakonię S. Maria in Domnica. Po nominacji kardynalskiej Poggi został pełnoprawnym Archiwariuszem i Bibliotekarzem św. Kościoła Rzymskiego (prefektem Biblioteki Watykańskiej i Tajnych Archiwów Watykańskich); przeszedł na emeryturę w marcu 1998. Kilka miesięcy wcześniej ukończył 80 lat i utracił prawo udziału w konklawe. W lutym 2005 został promowany do rangi kardynała prezbitera, otrzymał tytuł prezbiterski S. Lorenzo in Lucina. Został pochowany 8 maja 2010 roku w bazylice San Antonino w Piacenza[2]. Wśród żałobników obecnych na pogrzebie Luigiego Poggiego byli też przedstawiciele służb wywiadowczych z innych krajów. W tym pracownicy takich instytucji jak CIA i Mosad[1].

Przypisy

  1. ↑ a b http://www.focus.pl/historia/artykuly/zobacz/publikacje/komandosi-ojca-swietego/strona-publikacji/1/nc/1/ "Komandosi Ojca Świętego" Focus
  2. ↑ Działalność Stolicy Apostolskiej. „L’Osservatore Romano”. 7(324), s. 66, 2010. Giovanni Maria Vian – redaktor naczelny. ISSN 122-7249 (pol.). 

Linki zewnętrzne[edytuj]

  1. sylwetka w słowniku biograficznym kardynałów Salvadora Mirandy
  2. Luigi Poggi w bazie catholic-hierarchy.org (ang.)
p • d • e
Przedstawiciele Stolicy Apostolskiej w Polsce
Polska
przedrozbiorowa
Legaci papiescy
Robert (1000) • Gwalon (1103) • Gilles (1124 lub ok. 1126) • Humbald (1145) • Guido di Crema (1148) • Rainald (ok. 1177/80) • Giovanni Malabranca (1189) • Pietro Capuano (1197) • Gregorio Crescenzi (1223) • Jacques Pantaleon (1247–1249) • Guy de Bourgogne (1267–1268) • Filip (1279) • Giovanni Boccamazza (1286) • Julian Cesarini (1442)
Internuncjusze
i legaci apostolscy
Zachariasz Forreri (1519–1521) • Tomasz Crnić (1522–1523) • Jan Antoni Pulleoni (1524–1526) • Mikołaj Fabri (1525–1526) • Jan Franciszek Cito (1525–1527) • Pamfiliusz Strassoldo (1536–1536) • Hieronim Rorario (1539–1540) • Otto Waldburg a Truchsess (1542–1542) • Hieronim Martinengo (1548–1548) • Marek Antoni Maffei (1553–1553)
Nuncjusze
i legaci apostolscy
Luigi Lippomano (1555–1558) • Kamil Mentovato (1558–1558) • Bernardo Bongiovanni (1560–1563) • Giovanni Francesco Commendone (1563–1565) • Giulio Ruggieri (1565–1568) • Vincenzo dal Portico (1567–1573) • Giovanni Francesco Commendone (1571–1573) • Vincenzo Laureo (1572–1578) • Jan Andrzej Caligari (1577–1581) • Albert Bolognetti (1581–1585) • Hieronim De Buoi (1584–1587) • Hannibal De Capua (1586–1591) • Ippolito Aldobrandini (1588–1589) • Jerzy Radziwiłł (1592) • Germanicus Malaspina (1592–1598) • Henryk Caetani (1596–1597) • Klaudiusz Rangoni (1598–1607) • Franciszek Simonetta (1606–1612) • Leliusz Ruini (1614–1621) • Cosimo de Torres (1621–1622) • Giovanni Battista Lancellotti (1623–1628) • Antonio Santacroce (1627–1631) • Mario Filonardi (1635–1643) • Pietro Vidoni (1652–1660) • Antonio Pignatelli (1660–1668) • Galeazzo Marescotti (1668–1670) • Angelo Maria Ranuzzi (1671–1672) • Francesco Buonvisi (1672–1675) • Angelo Maria Ranuzzi (1675) • Francesco Martelli (1675) • Andrea Santacroce (1690–1696) • Gianantonio Davia (1696–1698) • Francesco Pignatelli 1700–1703 • Settimio Paluzi (1703–1704) • Orazio Filippo Spada (1704–1706) • Nicola Spinola (1708–1712) • Giulio Piazza (1706–1709) • Girolamo Grimaldi (1712–1721) • Girolamo Archinto (1721) • Vincenzo Santini (1722–1728) • Camillo Paolucci (1727–1738) • Fabrizio Serbelloni (1738–1746) • Alberico Archinto (1746–1754) • Niccolò Serra (1754–1760) • Antonio Eugenio Visconti (1760–1766) • Angelo Maria Durini (1767–1772) • Giuseppe Garampi (1772–1776) • Jan Andrzej Archetti (1776–1783) • Ferdinando Maria Saluzzo (1784–1794) • Lorenzo Litta (1794)
II Rzeczpospolita
Ambrogio Damiano Achille Ratti (1919–1921) • Lorenzo Lauri (1921–1926) • Francesco Marmaggi (1928–1936) • Filippo Cortesi (1936–1939, tytularnie do 1947)
Okres powojenny
Luigi Poggi (1975–1986) • Francesco Colasuonno (1986–1989) • Józef Kowalczyk (1989–2010) • Celestino Migliore (2010–2016) • Salvatore Pennacchio (od 2016)
p • d • e
Bibliotekarze Świętego Kościoła Rzymskiego
Marcello Cervini (1550–1555) • Roberto de' Nobili (1555–1559) • Alfonso Carafa (1559–1565) • Marcantonio da Mula (1565–1572) • Guglielmo Sirleto (1572–1585) • Antonio Carafa (1585–1591) • Marcantonio Colonna (1591–1597) • Cesare Baronio (1597–1607) • Ludovico de Torres (1607–1609) • Scipione Borghese Caffarelli (1609–1618) • Scipione Cobelluzzi (1618–1626) • Francesco Barberini (1626–1633) • Antonio Marcello Barberini (1633–1646) • Orazio Giustiniani (1646–1649) • Luigi Capponi (1649–1659) • Flavio Chigi (1659–1681) • Lorenzo Brancati (1681–1693) • Girolamo Casanate (1693–1700) • Enrico Noris (1700–1704) • Benedetto Pamphilj (1704–1730) • Angelo Maria Querini (1730–1755) • Domenico Passionei (1755–1761) • Alessandro Albani (1761–1779) • Francesco Saverio de Zelada (1779–1801) • Luigi Valenti Gonzaga (1802–1808) • Giulio Maria della Somaglia (1827–1830) • Giuseppe Albani (1830–1834) • Luigi Lambruschini (1834–1853) • Angelo Mai (1853–1854) • Antonio Tosti (1860–1866) • Jean-Baptiste Pitra (1869–1889) • Placido Maria Schiaffino (1889–1889) • Alfonso Capecelatro (1890–1912) • Mariano Rampolla del Tindaro (1912–1913) • Francesco di Paola Cassetta (1914–1919) • Aidan Gasquet (1919–1929) • Franz Ehrle (1929–1934) • Giovanni Mercati (1936–1957) • Eugène Tisserant (1957–1971) • Antonio Samoré (1974–1983) • Alfons Maria Stickler (1985–1988) • Antonio María Javierre Ortas (1988–1992) • Luigi Poggi (1994–1997) • Jorge María Mejía (1998–2003) • Jean-Louis Tauran (2003–2007) • Raffaele Farina (2007–2012) • Jean-Louis Bruguès (od 2012)
Bibliotekarz Świętego Kościoła Rzymskiego jest tradycyjnie rwónież Archiwistą Świętego Kościoła Rzymskiego
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Luigi_Poggi&oldid=46807363”