Luigi Poggi

Luigi Poggi

Kardynał prezbiter
Luigi Poggi (2008)
In fide et caritate W wierze i miłości
Kraj działania	Włochy Watykan
Data i miejsce urodzenia	25 listopada 1917 Piacenza
Data i miejsce śmierci	4 maja 2010 Rzym
Archiwista i Bibliotekarz Świętego Kościoła Rzymskiego
Okres sprawowania	1992–1998
Nuncjusz apostolski we Włoszech
Okres sprawowania	1986–1992
Wyznanie	katolicyzm
Kościół	rzymskokatolicki
Prezbiterat	28 lipca 1940
Nominacja biskupia	3 kwietnia 1965
Sakra biskupia	9 maja 1965
Kreacja kardynalska	26 listopada 1994 Jan Paweł II
Kościół tytularny	bazylika św. Wawrzyńca „in Lucina”

Sukcesja apostolska

Data konsekracji	9 maja 1965
Miejscowość	Watykan
Miejsce	bazylika św. Piotra
Konsekrator	Amleto Giovanni Cicognani
Współkonsekratorzy	Antonio Samorè Umberto Malchiodi
Konsekrowani biskupi Joachim N’Dayen 5 stycznia 1969 Antonio de Hornedo Correa 15 sierpnia 1971 Fernando Vargas Ruiz de Somocurcio 13 listopada 1971 Carlo Poggi 17 września 1988 Domenico Crusco 20 kwietnia 1991
Współkonsekrowani biskupi Ioan Robu 8 grudnia 1984 Nicola Comparone 26 maja 1990 Mario Oliveri 4 listopada 1990 Pier Luigi Mazzoni 18 maja 1991

Luigi Poggi (ur. 25 listopada 1917 w Piacenzy, zm. 4 maja 2010 w Rzymie) – włoski duchowny rzymskokatolicki, doktor obojga praw, delegat apostolski w Republice Środkowoafrykańskiej w latach 1965–1969, pronuncjusz apostolski w Kamerunie w latach 1966–1969, pronuncjusz apostolski w Gabonie w latach 1967–1969, nuncjusz apostolski w Peru w latach 1969–1973, nuncjusz apostolski w Polsce w latach 1975–1986, nuncjusz apostolski we Włoszech w latach 1986–1992, Archiwista i Bibliotekarz Świętego Kościoła Rzymskiego w latach 1992–1998, kardynał diakon w latach 1994–2005, protodiakon Kolegium Kardynalskiego w latach 2002–2005, kardynał prezbiter od 2005.

Życiorys

Studiował w Kolegium Alberoni w Piacenzy oraz na uczelniach rzymskich – w Papieskim Athenaeum S. Apollinare obronił doktorat obojga praw, a w Papieskiej Akademii Duchownej uzyskał przygotowanie dyplomatyczne. Przyjął święcenia prezbiteratu 28 lipca 1940. W latach 1940–1942 pracował jako duszpasterz w rodzinnej diecezji Piacenza, następnie wyjechał do Rzymu na dalsze studia. Niezależnie od edukacji prowadził w Rzymie działalność duszpasterską, a w 1945 podjął pracę w watykańskim Sekretariacie Stanu w sekcji do spraw relacji z państwami. Został obdarzony tytułami nadzwyczajnego tajnego szambelana papieskiego (15 czerwca 1949) oraz prałata domowego (14 kwietnia 1960). W latach 1963–1964 przebywał w Tunezji, gdzie zajmował się wypracowaniem wzajemnych stosunków prawnych między rządem tego kraju a Kościołem katolickim. Umowa między obu państwami została podpisana w 1964.

3 kwietnia 1965 został mianowany arcybiskupem tytularnym Forontoniana oraz delegatem apostolskim w Afryce Środkowej; jego misja obejmowała Kamerun, Czad, Kongo (Brazaville), Gabon i Republikę Środkowoafrykańską. Otrzymał święcenia biskupie 9 maja 1965 w Rzymie z rąk kardynała Amleto Cicognaniego, sekretarza stanu. Wraz z rozwojem stosunków dyplomatycznych Watykanu z państwami afrykańskimi obejmował kolejno funkcje pronuncjusza w Kamerunie (październik 1966), pronuncjusza w Gabonie (październik 1967) i pronuncjusza w Republice Środkowoafrykańskiej (listopad 1967). W maju 1969 został mianowany nuncjuszem w Peru. Od sierpnia 1973 był wysłannikiem z nadzwyczajnymi pełnomocnictwami do przywrócenia relacji z państwami socjalistycznymi – Polską, Węgrami, Czechosłowacją, Rumunią i Bułgarią, a od lutego 1975 szefem delegacji Watykanu do stałych kontaktów roboczych z Polską. Mimo że kierowanym przez niego watykańskim służbom nie udało się wykryć przygotowań do zamachu na papieża w roku 1981, Jan Paweł II nie stracił zaufania do biskupa Poggi. Dymisję przyjął dopiero w roku 1992, po upadku komunizmu w Europie. W latach 1986–1992 był nuncjuszem we Włoszech.

W kwietniu 1992 przeszedł do pracy w Kurii Rzymskiej. Zastąpił kardynała Antonio Javierre Ortasa na stanowisku proarchiwariusza i probibliotekarza św. Kościoła Rzymskiego. W listopadzie 1994 Jan Paweł II wyniósł go do godności kardynalskiej, nadając diakonię S. Maria in Domnica. Po nominacji kardynalskiej Poggi został pełnoprawnym Archiwariuszem i Bibliotekarzem św. Kościoła Rzymskiego (prefektem Biblioteki Watykańskiej i Tajnych Archiwów Watykańskich); przeszedł na emeryturę w marcu 1998. Kilka miesięcy wcześniej ukończył 80 lat i utracił prawo udziału w konklawe. W lutym 2005 został promowany do rangi kardynała prezbitera, otrzymał tytuł prezbiterski S. Lorenzo in Lucina. Został pochowany 8 maja 2010 roku w bazylice San Antonino w Piacenza. Wśród żałobników obecnych na pogrzebie Luigiego Poggiego byli też przedstawiciele służb wywiadowczych z innych krajów. W tym pracownicy takich instytucji jak CIA i Mosad.

Linki zewnętrzne

• Luigi Poggi w słowniku biograficznym kardynałów Salvadora Mirandy (ang.) [dostęp 2020-06-29]
• Luigi Poggi w bazie catholic-hierarchy.org (ang.) [dostęp 2020-09-24]