Przejdź do zawartości

Honoriusz IV

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Honoriusz IV
Honorius Quartus
Giacomo Savelli
Papież
Biskup Rzymu
Ilustracja
Herb duchownego
Kraj działania

Państwo Kościelne

Data i miejsce urodzenia

1210
Rzym

Data i miejsce śmierci

3 kwietnia 1287
Rzym

Miejsce pochówku

bazylika św. Piotra, ?, Bazylika Matki Bożej Ołtarza Niebiańskiego

Papież
Okres sprawowania

1285–1287

Wyznanie

katolicyzm

Kościół

rzymskokatolicki

Prezbiterat

19 maja 1285

Sakra biskupia

20 maja 1285

Kreacja kardynalska

17 grudnia 1261
Urban IV

Kościół tytularny

Santa Maria in Cosmedin

Pontyfikat

2 kwietnia 1285

Sukcesja apostolska
Data konsekracji

20 maja 1285

Konsekrator

Latino Malabranca Orsini

Honoriusz IV (łac. Honorius IV, właśc. Giacomo Savelli ur. w 1210 w Rzymie, zm. 3 kwietnia 1287[1]) – papież w okresie od 2 kwietnia 1285 do 3 kwietnia 1287[2].

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Wczesne życie

[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w Rzymie, w arystokratycznej rodzinie Savelli[1][3]. Jego ojciec Luca Savelli oraz brat Pandolfo Savelli byli rzymskimi senatorami, natomiast drugi brat Giovanni był podestą Urbino i zmarł przed 1279[4]. Natomiast postulowane jeszcze do niedawna bliskie pokrewieństwo z papieżem Honoriuszem III (1216–1227) jest przez współczesnych mediewistów jednoznacznie odrzucane, gdyż przypisanie Honoriusza III do rodu Savelli oparte jest na szesnastowiecznych fałszerstwach autorstwa Onufrio Panvinio, historyka w służbie rodu Savelli oraz Alfonso Ceccarelliego, autora wielu falsyfikatów[5][6]. W rzeczywistości Honoriusza III łączy się obecnie z rodziną Capocci[5].

Giacomo Savelli odbył studia prawnicze w Paryżu i po ich ukończeniu (najpóźniej 1249) wstąpił na służbę u angielskiego kardynała Jana z Toledo[7]. Od 1254 był papieskim kapelanem i subdiakonem[8]. W grudniu 1261 roku papież Urban IV mianował go kardynałem diakonem[2] Santa Maria in Cosmedin. Został też mianowany prefektem Toskanii i dowódcą wojsk papieskich. W 1265 roku był jednym z legatów papieskich na ceremonię nadania królestwa Sycylii Karolowi z Anjou. Podpisywał bulle papieskie między 23 stycznia 1262 a 5 maja 1274[8]. Uczestniczył w drugim Soborze w Lyonie w 1274 oraz we wszystkich papieskich elekcjach w latach 1264-1285. W 1276 był legatem w Viterbo. Od 1277 roku był protodiakonem Świętego Kolegium Kardynałów. Wybrano go na papieża w dniu 2 kwietnia 1285; przybrał imię Honoriusz IV[2]. Dopiero po wyborze 19 maja 1285 roku, blisko 75-letni elekt otrzymał święcenia kapłańskie, a następnie sakrę biskupią z rąk kardynała Latino Malabranca Orsini (20 maja 1285)[1]. W momencie wyboru był już niemal całkowicie sparaliżowany i chory na podagrę[2].

Pontyfikat

[edytuj | edytuj kod]

Wybór Honoriusza IV, rodowitego Rzymianina, był reakcją na skrajnie profrancuską i proandegaweńską politykę jego poprzednika, Francuza Marcina IV, niepopularnego wśród rzymian[1]. Honoriusz IV był bardziej pokojowo usposobiony, niż Marcin IV i bez przeszkód powrócił z kurią do Rzymu. W trwającym od 1282 konflikcie między Andegawenami i Aragonią o Sycylię, nie wycofał oficjalnego poparcia Stolicy Apostolskiej dla Andegawenów[1]. Poparł króla Francji, Filipa III w sporze z królem Aragonii, Piotrem III[1]. Jednak po śmierci ich obu (jesień 1285), nowym królem Aragonii został Alfons III, a na króla Sycylii koronował się jego brat, Jakub II[1]. Dzięki mediacji angielskiego króla, Edwarda I, Francja i Aragonia podpisały zawieszenie broni, ale mimo to, papież nie cofnął ekskomuniki nałożonej na Alfonsa X, a dodatkowo ekskomunikował Jakuba II[1]. Gdy następca Karola I, Karol II Andegaweński, został wzięty do niewoli i zrzekł się praw do tronu sycylijskiego, Honoriusz odmówił uznania tegoż zrzeczenia, zawartego w Barcelonie w lutym 1287 roku[1]. Pod koniec pontyfikatu rozpoczął nawet negocjacje pokojowe z Alfonsem III, niesfinalizowane jednak przed jego śmiercią.

W polityce wewnętrznej w Państwie Kościelnym Honoriuszowi udało się w dużym stopniu opanować zbuntowane tereny w Romanii, Marche i Spoleto, dotąd kontrolowane przez hrabiego Guido z Montefeltro. Dzięki swemu rzymskiemu pochodzeniu, nie miał większych problemów z ludnością Wiecznego Miasta, odmiennie niż jego, pochodzący z Francji, poprzednik.

Honoriusz IV planował zorganizowanie nowej krucjaty, jednak podobnie jak wiele innych tego typu projektów w owym czasie nie doszło do jego realizacji[1]. Nadał nowe przywileje zgromadzeniom zakonnym (franciszkanom, dominikanom, karmelitom i augustianom)[1]. Ustanowił inkwizycję na Sardynii. Popierał nauczanie języków orientalnych na Uniwersytecie Paryskim z myślą o ewangelizacji Bliskiego Wschodu. Mianował jednego kardynała na konsystorzu 22 grudnia 1285 – został nim jego kuzyn Giovanni Boccamazza, mianowany kardynałem-biskupem Frascati oraz legatem papieskim w Niemczech, Polsce i Skandynawii[1]. Reprezentował on papieża, na sejmiku w Würzburgu (marzec 1287), gdzie miał być ustalony kolejny termin koronacji cesarskiej króla Niemiec, Rudolfa I (do której ostatecznie nie doszło)[1].

Grób Honoriusza IV w Santa Maria in Aracoeli

Honoriusz IV zmarł 3 kwietnia 1287 i został pochowany w kościele S. Maria in Aracoeli w Rzymie.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c d e f g h i j k l m John N. D. Kelly: Encyklopedia papieży. Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy, 1997, s. 285-286. ISBN 83-06-02633-0.
  2. a b c d Rudolf Fischer-Wollpert: Leksykon papieży. Kraków: Znak, 1996, s. 104. ISBN 83-7006-437-X.
  3. Fischer, s. 117.
  4. Fischer, s. 117-118.
  5. a b Fischer, s. 118
  6. CENCIO (ca. 1150-1227). The Cardinals of the Holy Roman Church. [dostęp 2013-01-01]. (ang.).
  7. Fischer, s. 118-119.
  8. a b Fischer, s. 119.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • SAVELLI, Giacomo. The Cardinals of the Holy Roman Church. [dostęp 2012-12-31]. (ang.).
  • Pope Honorius IV. Catholic Encyclopedia. [dostęp 2012-12-31]. (ang.).
  • Andreas Fischer: Kardinäle in Konklave. Die lange Sedisvakanz der Jahre 1268 bis 1271. Tybinga: Max Niemeyer Verlag, 2008, s. 117-125. ISBN 978-3-484-82118-7.